Η δίκη του Σωκράτη
Εκδότης:
Δαίδαλος Ι. Ζαχαρόπουλος
Έτος:
1996
ISBN:
9789602270448
Σελίδες:
131
Εξώφυλλο:
Μαλακό
Εξαντλημένο από τον εκδότη
Η δίκη του Σωκράτη
«Κυβερνιόμαστε δηλαδή με πολίτευμα, που δεν ζηλεύει τους θεσμούς των άλλων, αλλά είμαστε μάλλον εμείς παράδειγμα για πολλούς, παρά που ξεσηκώνομε τα συνήθειά τους. Και λέγεται με τ' όνομα δημοκρατία, γιατί δεν κυβερνιέται για το συμφέρον των ολίγων, αλλά για τους πολλούς, κι έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα σύμφωνα με τους νόμους ως προς τις ιδιωτικές διαφορές μεταξύ τους· ως προς τα δημόσια αξιώματα όμως, για όποιαν ικανότητα εκτιμάται ο καθένας, δεν φτάνει σε θέση πολιτική εξ αιτίας της τάξης όπου ανήκει παρά από την αξιωσύνη του· κι ούτε εξ αιτίας της φτώχειας του, όταν μπορεί να προσφέρει κάτι καλό στην πολιτεία, αποκλείεται από το αξίωμα επειδή είναι ταπεινός. Κι ελεύτερα φερνόμαστε, τόσο σχετικά με τα ζητήματα που αφορούν την πολιτεία, όσο και σχετικά με τις καθημερινές συναλλαγές μας· κι όσο για τις υποψίες που γεννιώνται στον ένα για τον άλλο, δεν αγανακτούμε με το γείτονά μας αν κάνει κάτι γιατί έτσι του αρέσει, ούτε φορτωνόμαστε γκρίνιες και στενοχώριες, που δεν ζημιώνουνε και δεν επιφέρουν βέβαια, ποινική δίωξη αλλά παρουσιάζουν ελεεινό θέαμα. Έχουμε ακόμα θεσπίσει στην πολιτεία μας πολλούς τρόπους ν' ανασαίνει ο καθένας μας από τους μόχτους, τελώντας αγώνες και δημόσιες θυσίες ταχτικές όλο το χρόνο, και με ιδιωτικές καλοσυσταζούμενες εγκαταστάσεις, που να τις χαίρεται κανείς κάθε μέρα τού διώχνει το βάρος της λύπης... Λέγω εν συντομία ότι και η πόλη μας ως σύνολον είναι το σχολείο της Ελλάδας...».
Ήταν απαραίτητο να θυμίσουμε αυτά τα λόγια που κι αν ακόμα δεν ειπώθηκαν ακριβώς μ' αυτές τις λέξεις, δεν σημαίνει ότι δεν διερμήνευσαν το κοινό αίσθημα. Θέτουν μοιραία στον ιστορικό ένα πρόβλημα: πώς η πόλη που ήθελε να είναι η εστία της ελευθερίας μπόρεσε να καταδικάσει σε θάνατο τον άνδρα που είχε διαπρέψει με το σφρίγος της διάνοιάς του, έναν φιλόσοφο που τον θαύμαζαν όχι μόνον οι Αθηναίοι αλλά και όλοι οι ξένοι που ερχόντουσαν να συζητήσουν μαζί του και που εθεωρούντο σαν τα πιο μεγάλα πνεύματα της εποχής; Πρόκειται άραγε για συρροή ατυχών περιστάσεων ή μήπως μια τέτοια καταδίκη φωτίζει την πραγματικότητα της αθηναϊκής δημοκρατίας με τρόπο αναπάντεχο και απρόβλεπτο; Για να απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα, για να επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε το εμφανώς παράδοξο της δίκης και της θανατικής καταδίκης του Σωκράτη, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε πρώτα για τις συνθήκες αυτής της δίκης, για την κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα στην αυγή του 4ου αιώνα. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
«Κυβερνιόμαστε δηλαδή με πολίτευμα, που δεν ζηλεύει τους θεσμούς των άλλων, αλλά είμαστε μάλλον εμείς παράδειγμα για πολλούς, παρά που ξεσηκώνομε τα συνήθειά τους. Και λέγεται με τ' όνομα δημοκρατία, γιατί δεν κυβερνιέται για το συμφέρον των ολίγων, αλλά για τους πολλούς, κι έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα σύμφωνα με τους νόμους ως προς τις ιδιωτικές διαφορές μεταξύ τους· ως προς τα δημόσια αξιώματα όμως, για όποιαν ικανότητα εκτιμάται ο καθένας, δεν φτάνει σε θέση πολιτική εξ αιτίας της τάξης όπου ανήκει παρά από την αξιωσύνη του· κι ούτε εξ αιτίας της φτώχειας του, όταν μπορεί να προσφέρει κάτι καλό στην πολιτεία, αποκλείεται από το αξίωμα επειδή είναι ταπεινός. Κι ελεύτερα φερνόμαστε, τόσο σχετικά με τα ζητήματα που αφορούν την πολιτεία, όσο και σχετικά με τις καθημερινές συναλλαγές μας· κι όσο για τις υποψίες που γεννιώνται στον ένα για τον άλλο, δεν αγανακτούμε με το γείτονά μας αν κάνει κάτι γιατί έτσι του αρέσει, ούτε φορτωνόμαστε γκρίνιες και στενοχώριες, που δεν ζημιώνουνε και δεν επιφέρουν βέβαια, ποινική δίωξη αλλά παρουσιάζουν ελεεινό θέαμα. Έχουμε ακόμα θεσπίσει στην πολιτεία μας πολλούς τρόπους ν' ανασαίνει ο καθένας μας από τους μόχτους, τελώντας αγώνες και δημόσιες θυσίες ταχτικές όλο το χρόνο, και με ιδιωτικές καλοσυσταζούμενες εγκαταστάσεις, που να τις χαίρεται κανείς κάθε μέρα τού διώχνει το βάρος της λύπης... Λέγω εν συντομία ότι και η πόλη μας ως σύνολον είναι το σχολείο της Ελλάδας...».
Ήταν απαραίτητο να θυμίσουμε αυτά τα λόγια που κι αν ακόμα δεν ειπώθηκαν ακριβώς μ' αυτές τις λέξεις, δεν σημαίνει ότι δεν διερμήνευσαν το κοινό αίσθημα. Θέτουν μοιραία στον ιστορικό ένα πρόβλημα: πώς η πόλη που ήθελε να είναι η εστία της ελευθερίας μπόρεσε να καταδικάσει σε θάνατο τον άνδρα που είχε διαπρέψει με το σφρίγος της διάνοιάς του, έναν φιλόσοφο που τον θαύμαζαν όχι μόνον οι Αθηναίοι αλλά και όλοι οι ξένοι που ερχόντουσαν να συζητήσουν μαζί του και που εθεωρούντο σαν τα πιο μεγάλα πνεύματα της εποχής; Πρόκειται άραγε για συρροή ατυχών περιστάσεων ή μήπως μια τέτοια καταδίκη φωτίζει την πραγματικότητα της αθηναϊκής δημοκρατίας με τρόπο αναπάντεχο και απρόβλεπτο; Για να απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα, για να επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε το εμφανώς παράδοξο της δίκης και της θανατικής καταδίκης του Σωκράτη, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε πρώτα για τις συνθήκες αυτής της δίκης, για την κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα στην αυγή του 4ου αιώνα. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
| Τίτλος βιβλίου: | Η δίκη του Σωκράτη | ||
|---|---|---|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Le procès de Socrate | ||
| Εκδότης: | Δαίδαλος Ι. Ζαχαρόπουλος | ||
| Συντελεστές βιβλίου: | Mossé Claude (Συγγραφέας) Παπασπύρου, Νάγια (Μεταφραστής) | ||
| ISBN: | 9789602270448 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
| Στοιχεία έκδοσης: | Απρίλιος 1996 | Διαστάσεις: | 21x15 |
| Κατηγορίες: | Ιστορία > Ελληνική Ιστορία > Αρχαία Ελληνική Ιστορία | ||
Δεν βρέθηκαν στοιχεία για τον συγγραφέα
Δείτε επίσης:
Είδατε πρόσφατα:
