Ο κόσμος που πεθαίνει και ο κόσμος που έρχεται
Μια γυναίκα προσπαθεί να επιλέξει μεταξύ φυλακής και κινηματογράφου. Μια άλλη απλώς να διοριστεί. Ένας φυγόδικος εκτελεί τρεις αστυνομικούς, που δεν σέβονται το δικαίωμά του να ολοκληρώσει το γεύμα του. Η "Βίλα Βικτωρία", όπου οι γυναίκες χάνονται. Ο γάμος ως σωσίβια λέμβος που οδηγεί στην άβυσσο. Δυο ξαδέλφια που ερωτεύονται. Η Πρόνοια ως μια μορφή καταστολής. Οι άγριοι νόμοι του χωριού. Η αξιοπρέπεια και το τίμημά της. Ο κύριος ανακριτής και μια περίεργη υπόθεση αυτοκτονίας.
"Ο κόσμος που πεθαίνει και ο κόσμος που έρχεται": Μια ανθολογία διηγημάτων της Γαλάτειας Καζαντζάκη, που προετοιμάστηκε από την ίδια το 1962, αλλά εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο, λίγο καιρό μετά το θάνατό της. Σε όλα τα διηγήματα του βιβλίου διαχέεται ο ανθρωπιστικός στοχασμός της σπουδαίας πεζογράφου, ο υπαρξιακός προβληματισμός της και, κυρίως, η πάντα επίκαιρη οργή της για την έκπτωση του ανθρώπινου είδους και για την εξέλιξη της κοινωνίας σε "μια απέραντη ζούγκλα, με θηρία που αλληλοσπαράσσονται".
| Τίτλος βιβλίου: | Ο κόσμος που πεθαίνει και ο κόσμος που έρχεται |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Διηγήματα |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Καστανιώτη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Καζαντζάκη, Γαλάτεια, 1881-1962 (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789600348996 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2009 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Κλασική Ελληνική Λογοτεχνία |
|---|
Averchenko, Arkady, 1881-1925
Αρκάντι Αβιέρτσενκο (1881-1925). Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός θεάτρου, είχε δημιουργήσει το δικό του θέατρο. Γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη. Ο πατέρας του ήταν μικρέμπορος. Από μικρός ήταν φιλάσθενος και με αδύναμη όραση. Αφού εργάστηκε ως γραφέας από τα 15 του χρόνια, κατέληξε στο Χάρκοβο, όπου άρχισε να δημοσιογραφεί και να δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα. Σ' αυτά είχε διαφανεί ήδη το προσωπικό του λογοτεχνικό ύφος. Το 1907 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου γίνεται μόνιμος συντάκτης του περιοδικού "Σατιρικόν", ενώ παράλληλα συνεργάζεται και με άλλα περιοδικά. Στο μεταξύ έχει δημοσιεύσει αρκετά διηγήματα και έχει καθιερωθεί σαν χιουμορίστας-συγγραφέας με λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Μετά την έκδοση των δύο συλλογών του, "Διηγήματα για όσους αναρρώνουν" και "Κύκλοι στο νερό", τον ονόμασαν "Βασιλιά του γέλιου". Τα διηγήματά του είναι έξυπνα και ευρηματικά, χλευάζουν τη βλακεία και την ανοησία. Το διαπεραστικό βλέμμα του συγγραφέα-παρατηρητή εντοπίζει τα ανθρώπινα ελαττώματα και τα γελοιοποιεί με πολλούς κωμικούς τρόπους, από τη φάρσα και το ανέκδοτο μέχρι τη δημιουργία τυπικών χαρακτήρων. Ενώ την επανάσταση του Φλεβάρη του 1905 την είχε δεχθεί με ενθουσιασμό, διαφώνησε με την Οκτωβριανή. Έτσι, το 1918 ακολουθεί τους λευκούς στο Νότο και συνεργάζεται με την εφημερίδα τους "Ο Νότος της Ρωσίας". Το 1920 εγκατέλειψε την πατρίδα του κι αφού έζησε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, κατέληξε στην Πράγα, όπου και πέθανε, μετά από επέμβαση αφαίρεσης οφθαλμού, λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών.
