Τα περίπτερα της Αθήνας
Το περίπτερο είναι ο χώρος που σημάδεψε την παιδική κι εφηβική μου ηλικία, και ο τίτλος ενός αφηγήματος μου, όπου καταγράφεται η εμπειρία από εκείνη την ενασχόληση, δίπλα στα μεγαλύτερα αδέλφια, αρχές της δεκαετίας του ΄50. Την ημέρα στο περίπτερο (ένα από τα τρία που είχαν νοικιάσει στην πλατεία Κουμουδούρου-από τις πιο ζωντανές εκείνα τα χρόνια), το βράδυ σε νυχτερινό γυμνάσιο.
Ήταν η εποχή που η Αθήνα άρχιζε σιγά σιγά να παίρνει τη σημερινή -άναρχη- μορφή της, με την αντιπαροχή να στεγάζει αυτούς που εγκατέλειπαν την επαρχία, για μια καλύτερη ζωή, που άλλοι αναζητούσαν στην αγύριστη ξενιτιά.
Για τον εξ΄ επαρχίας δωδεκάχρονο, το περίπτερο ήταν ένα παράθυρο-αποκάλυψη ενός άγνωστου κόσμου, η είσοδος σε μια ανυποψίαστη εφηβεία-με τα συν και τα πλην.
Τα περίπτερα ήταν νοικιασμένα από αναπήρους πολέμου, που απ΄ ό,τι γνώριζε τους είχαν παραχωρηθεί αντί σύνταξης, από το κράτος. Από ποιους πολέμους-εδώ υπήρχε μια ασάφεια. Το βέβαιο πάντως είναι ότι σ΄ αυτούς δεν περιλαμβάνονταν κομμουνιστές(που, ως γνωστόν, μετά τον εμφύλιο και την πτώση της χούντας του 1967, ήταν υπό διωγμό). Εξ ου και η ρετσινιά ότι οι περιπτεράδες, μαζί με τους θυρωρούς και τους ταξιτζήδες ήταν υπό χαφιέδες της αστυνομίας.
Περιορισμένο, σε σχέση με το σημερινό περίπτερο, τότε το σχήμα του, όπως και τα προϊόντα που διέθετε:Tσιγάρα, εφημερίδες και κάτι ψιλικά. Το καλό γι΄ αυτόν που δούλευε, ήταν ότι μπορούσε να κάθεται, και το γεγονός ότι για πολλά χρόνια οι τιμές παρέμεναν οι ίδιες. Το κακό, ότι αισθάνονταν εγκλωβισμένος, καθώς του ήταν αδύνατον να το εγκαταλείψει χωρίς να αφήσει αντικαταστάτη.
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια Ελλάδα χωρίς περίπτερα -κυρίως σε γειτονιές, όπου δημιουργείται και προσωπική σχέση μεταξύ πελατών και περιπτεράδων, με τους δεύτερους να γνωρίζουν συχνά τι θέλουν οι πρώτοι(κυρίως σε τσιγάρα κι εφημερίδες) χωρίς να το ζητήσουν. Και, επιπλέον, γιατί πολλά είναι ανοιχτά όλο το εικοσιτετράωρο, συμπεριλαμβανομένων Κυριακών κι αργιών.
Εκτιμώ ότι ήταν έξοχη η ιδέα του Θανάση Κάππου να συγκεντρώσει φωτογραφικό και γραπτό υλικό και να παρουσιάσει αυτό το πόνημα, που δεν είναι μόνο η ιστορία του περιπτέρου και του τσιγάρου στην Ελλάδα, αλλά και η ανάπτυξη και η εξέλιξη μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Δημήτρης Γκιώνης
| Τίτλος βιβλίου: | Τα περίπτερα της Αθήνας |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | 1944 - 1969 |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Αλήθεια |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Κάππος, Θανάσης (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | | | |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Νοέμβριος 2010 | | |
|---|
| Κατηγορίες: | Λευκώματα > Φωτογραφικά |
|---|
Δημητρόπουλος Παναγιώτης Ε.
Γεννήθηκε την 1η Ιουνίου του 1976 στα Χανιά, αλλά έζησε ως και τα εφηβικά του χρόνια στην Αμαλιάδα. Είναι νυμφευμένος με την Κυριακή Σεραφειμίδου, Διοικητική υπάλληλο της ΕΡΤ, μαζί με την οποία απέκτησε ένα κοριτσάκι, την Καλλιόπη.
Το 1997 πέτυχε σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και κατατάχθηκε με τον βαθμό του Λοχία στον Ελληνικό Στρατό, όπου υπηρετεί μέχρι τώρα με τον βαθμό πλέον του Αρχιλοχία (ΠΖ). Έλαβε μέρος σε ειρηνευτικές αποστολές στο Κόσοβο και για την προσφορά του αυτή τιμήθηκε με εύφημο μνεία από το ΝΑΤΟ, το ΥΠΕΘΑ και το ΓΕΣ.
Ενδιαφερόμενος για το συλλογικό καλό, υπήρξε το 2014 υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Χανίων και σήμερα είναι Γενικός Γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Κοντοπούλων Κεραμειών. Αναπτύσσει, επίσης, πλούσια δράση στα κινήματα Γονέων του δήμου Χανίων και Παλλήνης Αττικής.
Ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών ιστοριών, μεταξύ των οποίων εξέδωσε στην Ελληνοεκδοτική το βιβλίο Ο Μπαμπάς μου, ο ήρωάς μου. Πιστεύει ότι κανείς δεν γράφει, εάν δεν διαβάζει συνεχώς, γι' αυτό από το 2010 παρακολουθεί μαθήματα στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Πολιτισμού.
(Πηγή: "Ελληνοεκδοτική", 2022)
