Πολίτικη κουζίνα
Η σειρά μαγειρικής "Νέες Συνταγές Διεθνούς Κουζίνας" είναι εμπνευσμένη από την κουζίνα λαών διαφορετικών περιοχών του κόσμου. Ντελικάτα αρώματα από το χώρο της Μεσογείου, καρυκεύματα από τη Μέση Ανατολή, λιτές και ιδιαίτερες γεύσεις από την Ασία, αναδεικνύουν την ποικιλομορφία της μαγειρικής τέχνης και τη σχέση της με το χώρο, τις διατροφικές συνήθειες και τις παραδόσεις διάφορων λαών.
Ακολουθήστε τις συνταγές της σειράς και απολαύστε εύκολα, γευστικά και θρεπτικά πιάτα, σε ένα ταξίδι γνωριμίας των γεύσεων της διεθνούς κουζίνας.
Η πιο δημοφιλής ίσως τοπική ελληνική κουζίνα είναι η πολιτική, η κουζίνα δηλαδή των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή την ιδιαίτερη μαγειρική τέχνη τους οι Έλληνες της Πόλης μετέφεραν στη μητροπολιτική Ελλάδα κατά τον 20ό αι., κάνοντας τη γνωστή σε όλη την ελληνική επικράτεια και κερδίζοντας τις καρδιές όλων των Ελλήνων με τη δημιουργικότητα και τις γεύσεις της.
| Τίτλος βιβλίου: | Πολίτικη κουζίνα |
|---|
| Εκδότης: | Μαλλιάρης Παιδεία |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | García, Leonardo (Συγγραφέας)
Μάργαρης, Γιάννης (Συγγραφέας)
Εμμανουηλίδου, Κική (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9789604573219 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Νέες Συνταγές Διεθνούς Κουζίνας | Σελίδες: | 63 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιούλιος 2012 | Διαστάσεις: | 20x14 |
|---|
Nikolaj Velimirovic, Sveti, 1881-1956
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία. Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια. Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
