Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα
Εκδότης:
Χιωτέλλη
Έτος:
1990
Σελίδες:
329
Εξώφυλλο:
Μαλακό
Εξαντλημένο από τον εκδότη
Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα
Το βιβλίο αυτό έχει έναν απλό και περιορισμένο στόχο, να περιγράψει τα ομοφυλοφιλικά φαινόμενα στη συμπεριφορά και το συναίσθημα, που συναντώνται στην Ελληνική τέχνη και λογοτεχνία ανάμεσα στον όγδοο και δεύτερο αιώνα π.Χ., και να προσφέρει έτσι μια βάση για λεπτομερέστερη και περισσότερο ειδικευμένη διερεύνηση (την οποία αφήνω σε άλλους) των σεξουαλικών πτυχών της Ελληνικής τέχνης, κοινωνίας και ηθικής.
Σ' ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε πριν από εβδομήντα χρόνια, ο Erich Bethe παρατηρούσε ότι η εισβολή της ηθικής αξιολόγησης, "του θανάσιμου εχθρού της επιστήμης", είχε μολύνει τη μελέτη της Ελληνικής ομοφυλοφιλίας· και συνεχίζει να τη μολύνει. Ένας συνδυασμός αγάπης για την Αθήνα και μίσους για την ομοφυλοφιλία βρίσκεται πίσω από τις γνώμες ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ήταν "Δωρικό αμάρτημα, καλλιεργημένο από μια πολύ μικρή μειοψηφία στην Αθήνα" (J.A.K. Thomson, αγνοώντας τη μαρτυρία των εικαστικών τεχνών) ή ότι "εθεωρούντο ατιμωτικές από τον νόμο και... την κοινή γνώμη" (Α.Ε. Taylor, αγνοώντας τις βαθύτερες προεκτάσεις του κειμένου, στο οποίο αναφέρεται στην υποσημείωσή του). Ένας συνδυασμός αγάπης για τον Ελληνικό πολιτισμό γενικά και ανικανότητας ή απροθυμίας να αναγνωριστούν διαφορές στη συμπεριφορά, που είχαν μεγάλη σπουδαιότητα μέσα σ' αυτόν τον πολιτισμό, δημιουργεί απόψεις, που υποστηρίζουν ότι "η ομοφυλοφιλία" tout court ή η "παιδεραστία" απαγορευόταν από τον νόμο στις περισσότερες Ελληνικές πόλεις (Flaceliere, Marrou). Δεν γνωρίζω κανένα θέμα στις κλασικές σπουδές, όπου να αποδυναμώνεται τόσο εύκολα η φυσική ικανότητα του μελετητή να αντιλαμβάνεται διαφορές και να εξάγει συμπεράσματα και κανένα στο οποίο ο συγγραφέας είναι τόσο πιθανό να θεωρηθεί ότι είπε όσα δεν είπε ή να κατηγορηθεί ότι παρέλειψε να πει πράγματα που είπε πολλές φορές. Από προσωπική πείρα υποστηρίζω το σχόλιο του Karlen ότι: "Ορισμένοι (ενν. δημόσιοι και ακαδημαϊκοί ειδικοί σε σεξουαλικά θέματα) είναι κρυφοί ομοφυλόφιλοι και οι "έρευνές" τους μεταμφιεσμένη απολογία. Άλλοι ερευνητές και κλινικοί αποκαλύπτουν ένα προσωπικό εκδικητικό μίσος κατά των σεξουαλικά αποκλινόντων, που δεν θα εκδήλωναν ποτέ γραπτά ή προφορικά δημοσίως". Φυσικά δεν μπορώ να δω τις δικές μου αδυναμίες ή να εξηγήσω ικανοποιητικά γιατί η θέση μου είναι αυτή που είναι, θα την περιγράψω όμως με λίγα λόγια έτσι ώστε να την έχει υπόψη του ο αναγνώστης. [...]
(από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Το βιβλίο αυτό έχει έναν απλό και περιορισμένο στόχο, να περιγράψει τα ομοφυλοφιλικά φαινόμενα στη συμπεριφορά και το συναίσθημα, που συναντώνται στην Ελληνική τέχνη και λογοτεχνία ανάμεσα στον όγδοο και δεύτερο αιώνα π.Χ., και να προσφέρει έτσι μια βάση για λεπτομερέστερη και περισσότερο ειδικευμένη διερεύνηση (την οποία αφήνω σε άλλους) των σεξουαλικών πτυχών της Ελληνικής τέχνης, κοινωνίας και ηθικής.
Σ' ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε πριν από εβδομήντα χρόνια, ο Erich Bethe παρατηρούσε ότι η εισβολή της ηθικής αξιολόγησης, "του θανάσιμου εχθρού της επιστήμης", είχε μολύνει τη μελέτη της Ελληνικής ομοφυλοφιλίας· και συνεχίζει να τη μολύνει. Ένας συνδυασμός αγάπης για την Αθήνα και μίσους για την ομοφυλοφιλία βρίσκεται πίσω από τις γνώμες ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ήταν "Δωρικό αμάρτημα, καλλιεργημένο από μια πολύ μικρή μειοψηφία στην Αθήνα" (J.A.K. Thomson, αγνοώντας τη μαρτυρία των εικαστικών τεχνών) ή ότι "εθεωρούντο ατιμωτικές από τον νόμο και... την κοινή γνώμη" (Α.Ε. Taylor, αγνοώντας τις βαθύτερες προεκτάσεις του κειμένου, στο οποίο αναφέρεται στην υποσημείωσή του). Ένας συνδυασμός αγάπης για τον Ελληνικό πολιτισμό γενικά και ανικανότητας ή απροθυμίας να αναγνωριστούν διαφορές στη συμπεριφορά, που είχαν μεγάλη σπουδαιότητα μέσα σ' αυτόν τον πολιτισμό, δημιουργεί απόψεις, που υποστηρίζουν ότι "η ομοφυλοφιλία" tout court ή η "παιδεραστία" απαγορευόταν από τον νόμο στις περισσότερες Ελληνικές πόλεις (Flaceliere, Marrou). Δεν γνωρίζω κανένα θέμα στις κλασικές σπουδές, όπου να αποδυναμώνεται τόσο εύκολα η φυσική ικανότητα του μελετητή να αντιλαμβάνεται διαφορές και να εξάγει συμπεράσματα και κανένα στο οποίο ο συγγραφέας είναι τόσο πιθανό να θεωρηθεί ότι είπε όσα δεν είπε ή να κατηγορηθεί ότι παρέλειψε να πει πράγματα που είπε πολλές φορές. Από προσωπική πείρα υποστηρίζω το σχόλιο του Karlen ότι: "Ορισμένοι (ενν. δημόσιοι και ακαδημαϊκοί ειδικοί σε σεξουαλικά θέματα) είναι κρυφοί ομοφυλόφιλοι και οι "έρευνές" τους μεταμφιεσμένη απολογία. Άλλοι ερευνητές και κλινικοί αποκαλύπτουν ένα προσωπικό εκδικητικό μίσος κατά των σεξουαλικά αποκλινόντων, που δεν θα εκδήλωναν ποτέ γραπτά ή προφορικά δημοσίως". Φυσικά δεν μπορώ να δω τις δικές μου αδυναμίες ή να εξηγήσω ικανοποιητικά γιατί η θέση μου είναι αυτή που είναι, θα την περιγράψω όμως με λίγα λόγια έτσι ώστε να την έχει υπόψη του ο αναγνώστης. [...]
(από τον πρόλογο του συγγραφέα)
| Τίτλος βιβλίου: | Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα | ||
|---|---|---|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Greek Homosexuality | ||
| Εκδότης: | Χιωτέλλη | ||
| Συντελεστές βιβλίου: | Dover, Kenneth J., 1920-2010 (Συγγραφέας) Χιωτέλλης, Παναγιώτης Ι. (Μεταφραστής) | ||
| ISBN: | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό | |
| Στοιχεία έκδοσης: | 1990 | Διαστάσεις: | 24x17 |
Δεν βρέθηκαν στοιχεία για τον συγγραφέα
Είδατε πρόσφατα:
