Καιροί τέσσερεις
Καιροί τέσσερεις.
Του φθινοπώρου, της μάνας που φεύγει.
Του χειμώνα, του αρσενικού που έρχεται να πάρει.
Της άνοιξης, της τροφού που μένει για να δώσει.
Του καλοκαιριού, της κόρης που ξυπνά.
Ένα γαϊτανάκι σε τέσσερεις πράξεις για τη διεκδίκηση της κόρης από τη μάνα, τον έρωτα του αρσενικού για το θηλυκό, την αέναη αλλαγή των εποχών, τη φύση μέσα στην πόλη, τα περίκλειστα οικογενειακά άφατα και άρρητα που κληροδοτεί η μια γενιά στην άλλη.
Ρεαλισμός και μαγεία, εύπλαστο γλωσσικό ιδίωμα, ένταση, χρώματα, γεύσεις και μυρωδιές. Η Χριστίνα Καράμπελα τιθασεύει τα υλικά του ονείρου, τον λόγο και το συναίσθημα και ζωντανεύει, σε διάλογο με τον μύθο και τα σύμβολα, τέσσερεις αφηγήσεις για τον έρωτα, την αναζήτηση του εαυτού, τις δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, την αφοσίωση και την ιδιοτέλεια, το οικείο και το ανοίκειο.
| Τίτλος βιβλίου: | Καιροί τέσσερεις | ||
|---|---|---|---|
| Εκδότης: | Πόλις | ||
| Συντελεστές βιβλίου: | Καράμπελα Χριστίνα (Συγγραφέας) | ||
| ISBN: | 9789604354337 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
| Στοιχεία έκδοσης: | Φεβρουάριος 2014 | Διαστάσεις: | 21x14 |
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία | ||
Eisenstein, Sergei Mikhailovich, 1898-1948
Ο Ρώσος Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν (1898-1948), σκηνοθέτης (από τους κορυφαίους του παγκόσμιου κινηματογράφου), σεναριογράφος, μοντέρ και θεωρητικός του κινηματογράφου, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο ως θεωρητικός, προτείνοντας μέσα από τις στήλες του περιοδικού "Λιέφ" μία καινούργια μέθοδο μοντάζ ταινιών (μοντάζ ατραξιόν), την οποία εφάρμοσε στην πράξη στην πρώτη του ταινία. Καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, συνετέλεσε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κινηματογραφικής αισθητικής, με χαρακτηριστικό ύφος που το διακρίνουν οι πλατιές μεταφορές, η αντίστιξη των εικόνων, η αντικατάσταση του ατομικιστή ήρωα από τις λαϊκές μάζες και, τέλος, το μοντάζ των "βίαιων εντυπώσεων", επιδρώντας μ' αυτόν τον τρόπο άμεσα στον ψυχισμό και το συναίσθημα του θεατή. Όλες οι ταινίες του ["Η απεργία" (1924), "Το θωρηκτό Ποτέμκιν" (1925), "Οκτώβρης" (1927), "Η γενική γραμμή" (1929), "Βίβα Μέξικο" (1931), "Το λιβάδι του Μπέζιν" (1937), "Αλέξανδρος Νέφσκι" (1938), "Ιβάν ο Τρομερός" (1945)], αποτελούν σταθμούς της 7ης τέχνης.
Δείτε επίσης:
Είδατε πρόσφατα:
