Ο φεμινισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-1990
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα εισήλθε σε μια διαδικασία αναβάθμισης των αιτημάτων και των προταγμάτων του και διεκδίκησε περισσότερη ορατότητα στον δημόσιο λόγο και χώρο. Ωστόσο η ιστορία των διεκδικήσεων για τα δικαιώματα των γυναικών ξεκινά πολύ νωρίς. [...]
[...] Η οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων επτά ετών έχει συμβάλει, δυστυχώς στην πράξη,
στο φαινόμενο έντασης της καταστρατήγησης των de jure δικαιωμάτων των γυναικών. Αυξάνεται
η ενδοοικογενειακή βία, η έμφυλη βία, αμφισβητούνται στην πράξη τα εργασιακά δικαιώματα που αφορούν την κύηση και την ανατροφή των παιδιών, ενώ παράλληλα δεν έχει αναγνωριστεί η οικιακή εργασία και δεν εξασφαλίζεται η ισόρροπη συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Γίνεται ωστόσο προσπάθεια να ενισχυθούν οι πολιτικές διασφάλισης των δικαιωμάτων αυτών, με τη δημιουργία και λειτουργία δομών υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας κάθε μορφής, και με ένα εθνικό σχέδιο δράσης για την ισότητα των φύλων, εφαρμόζονται πολιτικές για την αντιμετώπιση της φτώχειας των γυναικών, την επαγγελματική επιμόρφωσή τους, την υγεία και την αναπαραγωγική τους υγεία και την προώθησή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων με θετικά μέτρα και στρατηγικές. Η δε επικείμενη κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, η οποία υπογράφηκε το 2011 και από την Ελλάδα, είναι ένα ακόμα πιο ενεργό βήμα προς την κατεύθυνση της πρόληψης της βίας σε βάρος των γυναικών, καθώς αποτελεί το πρώτο νομικά δεσμευτικό μέσο διεθνώς, το οποίο δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την πρόληψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, την προστασία των θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και τον τερματισμό της ατιμωρησίας των δραστών.
Αυτή η ιστορική διαδρομή, που καλύπτει δεκαέξι ενεργά χρόνια αγώνων και διεκδικήσεων (1974-1990), καταγράφεται στην έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων. Κάθε ιστορική καταγραφή και παρουσίαση, ωστόσο, θα πρέπει να εγείρει ερωτήματα για το σήμερα. Διότι κανείς δεν πρέπει να επαναπαύεται στα κεκτημένα προηγούμενων γενεών, ιδιαίτερα στην εποχή μας, που αυτά ξανά διακυβεύονται και επαναθίγονται, αντί να αυτονόητα εμπεδωμένα, τόσο κοινωνικά όσο και θεσμικά.
(από τον Πρόλογο του Νίκου Βούτση)
| Τίτλος βιβλίου: | Ο φεμινισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-1990 |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Ιδέες, συλλογικότητες, διεκδικήσεις |
|---|
| Εκδότης: | Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)
Ρεπούση, Μαρία (Συγγραφέας)
Ψαρρά, Αγγέλικα (Συγγραφέας)
Μιχοπούλου, Άννα (Συγγραφέας)
Καραπάνου, Άννα (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9786185154110 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιούνιος 2017 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Σημείωση: | Κατάλογος που συνοδεύει την ομότιτλη έκθεσης που οργανώθηκε από το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία τον Μάιο του 2017. Πρόλογος: Νίκος Βούτσης, Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική
Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Κοινωνιολογία |
|---|
Χριστόγερου, Κατερίνα
Η Κατερίνα Χριστόγερου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961. Ολοκλήρωσε της βασικές της σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας όπου και φοίτησε για δυο χρόνια στη Fachakademie fur Sozialpaedagogik του Μονάχου. Το 1982 έκανε μετεγγραφή στη σχολή νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης απ' όπου και αποφοίτησε το 1983. Από το 1984 υπηρετεί ως νηπιαγωγός σε ιδιωτικά και δημόσια νηπιαγωγεία. Το 1996 αποσπάται στη Γερμανία όπου απασχολείται ως νηπιαγωγός σε δίγλωσσα τμήματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης της πόλης της Στουτγάρδης. Από το 2001 υπηρετεί ως νηπιαγωγός στην πόλη της Κέρκυρας όπου και κατοικεί. Έχει εκδώσει, σε συνεργασία με την Κωνσταντίνα Αρμενιάκου, το βιβλίο "Σχέδια εργασίας για το νηπιαγωγείο και δημοτικό" (Κέδρος 2006), σε συνεργασία με την Κωνσταντίνα Αρμενιάκου και την Ευθυμία Ανδριώτη το βιβλίο "Δημιουργικές διαθεματικές δραστηριότητες" (Κέδρος 2007), και σε συνεργασία με το Δημήτρη Μπεσίρη το βιβλίο "Με χρώματα και φαντασία" (Κέδρος 2007).
