Τροίας επίλογος
Ο Θ.Δ. Φραγκόπουλος (1923-1998), συγγραφέας της λεγόμενης πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, αναγνωρισμένος και βραβευμένος κατά τη διάρκεια του βίου του, τείνει, είκοσι έτη μετά τον θάνατο του, να ξεχαστεί. Ανήκε σε μια χορεία νέων συγγραφέων που ενηλικιώθηκαν μέσα στην Κατοχή και συμμετείχαν στην αντίσταση μέσα από οργανώσεις του κεντροδεξιού χώρου. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα ενδιαφέρον για την ιστορία της αναφερόμενης ως μη-εαμικής αντίστασης που εξετάζεται συχνά μέσα από το πρίσμα της μη-εαμικής λογοτεχνίας και, έτσι, το όνομα του ΘΔΦ ακούγεται και πάλι ως ιστορικό πρόσωπο. Επίσης, η φιλολογική έρευνα στρέφεται πιο συστηματικά και προς το σημαντικό εκείνο λογοτεχνικό και ταυτόχρονα αντιστασιακό γεγονός στα χρόνια της δικτατορίας που ήταν η έκδοση του συλλογικού τόμου 18 Κείμενα, στην οποία συμμετείχε ενεργά ο ΘΔΦ, όπου συνεργάστηκαν με κοινό στόχο συγγραφείς με πολιτικές καταβολές τόσο στην (αντιδογματική) αριστερά όσο και στη (δημοκρατική) δεξιά. Όλα αυτά δημιουργούν μια διάθεση επιστροφής, για μια επανεξέταση κι ίσως μια νέα ανάγνωση του έργου του, ιδίως του ποιητικού -που εκφράζει πληρέστερα την πρόσληψη του κόσμου του- και το οποίο παρουσιάζεται εδώ ανθολογημένο από τον γιό του Μίλτο Φραγκόπουλο.
Ο ΘΔΦ πρωτοεμφανίζεται το 1953 με την ποιητική συλλογή "Ποιήματα" που ακολουθείται από άλλες εννέα συλλογές μέχρι το 1994. Με έντονη επιρροή από το έργο του Σεφέρη η ποίησή του φέρει εξ αρχής το σημάδι του "επιγόνου". Ωστόσο, μια διαφορά χαρακτήρα επί το παρορμητικότερο και μια διαφορά στάσης επί το κοινωνικότερο είναι εμφανείς τόσο στη λιγότερο κατεργασμένη και πιο αυθόρμητη μορφή των ποιημάτων του ΘΔΦ, όσο και στην ιδιαίτερα έντονη αίσθηση κοινωνικής ενοχής και του απόλυτου, αμείλικτου τραγικού αδιεξόδου. Αυτό, όπως έχει παρατηρηθεί από ορισμένους κριτικούς, τον φέρνει πιο κοντά προς την πλευρά της πολιτικής ποίησης, μιας ποίησης που ίσως θέτει τελικά το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης μέσα σ' έναν κόσμο ιδιαίτερα αντιφατικό - κάτι μάλλον επίκαιρο στις μέρες μας.
| Τίτλος βιβλίου: | Τροίας επίλογος |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Μια εκλογή ποιημάτων του Θ.Δ. Φραγκόπουλου |
|---|
| Εκδότης: | Βιβλιοπωλείον της Εστίας |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Φραγκόπουλος, Θεόφιλος Δ., 1923-1998 (Συγγραφέας)
Φραγκόπουλος Μίλτος (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9789600517378 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2019 | Διαστάσεις: | 23x15 |
|---|
| Σημείωση: | Εισαγωγή: Μίλτος Φραγκόπουλος. |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Ποίηση |
|---|
Tolstoj, Lev Nikolaevic, 1828-1910
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
