Αφαίας και Τελαμώνος
Το Αφαίας & Τελαμώνος δεν είναι μια τυπική συλλογή διηγημάτων: είναι μια σύνθεση από εκτενείς, ευσύνοπτες ή και αστραπιαίες ιστορίες που συνομιλούν μεταξύ τους και φλερτάρουν με τα κάθε λογής όρια: τα όρια των ανθρώπινων αντοχών, τα όρια της κανονικότητας, τα όρια της φαντασίας, τα όρια ανάμεσα στο δυνατόν και το απίθανο, το ηθικό και το άηθες, το ντοκουμέντο και τη χάλκευσή του. Ένα βιβλίο που κινείται στους αντίποδες του μελοδράματος: ανατρεπτικό και ανάλαφρο, αστείο και σπαραξικάρδιο, βαθύ και επιφανειακό την ίδια στιγμή, βγάζει γλώσσα στην επιτήδευση και τη σοβαροφάνεια.
Προς τη μεριά της Ακρόπολης, σε μια από τις λιγοστές νεόδμητες πολυκατοικίες στη συνοικία, ένα κόκκινο βαν είχε σφηνώσει στον ημιώροφο, η αριστερή πίσω ρόδα του μετεωριζόταν στον αέρα. Ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μας, ένα κοκαλιάρικο λευκό σκυλί ισορροπούσε ατάραχο σε μια μουλιασμένη πόρτα, πλέοντας καταμεσής του δρόμου, με βλέμμα πράο, προσηλωμένο στον ορίζοντα.
Είχαμε σωθεί.
Άννινος, Μπάμπης, 1852-1934
Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).
