Κάποτε... στην Καισαριανή
Στις ματιές προς τα πίσω, στο παρελθόν, σου μένουν εικόνες που εναλλάσσονται στο μυαλό σου. Δίπλα στις εικόνες παρατάσσονται λέξεις... Λέξεις βαριές, με τεράστια συναισθηματική και βιωματική φόρτιση. Λέξεις όπως ελπίδα, διεκδίκηση, απειλή, αλληλεγγύη, αγώνας, αισιοδοξία, φιλία, που χαρακτηρίζουν το λεξιλόγιο των ανθρώπων της γειτονιάς μας. Η λέξη, όμως, που διατρέχει την ιστορία του λαού της Καισαριανής τον 20ό αιώνα και παράγει πλήθος εικόνων είναι η λέξη "διωγμένος". Διωγμένοι από τους Τούρκους, διωγμένοι από τους Παλαιοελλαδίτες, διωγμένοι από τον Μεταξά, τους Γερμανούς, τους γερμανοτσολιάδες, τους παρακρατικούς, τους δεξιούς, τις δικτατορικές κυβερνήσεις... Ένας φαύλος κύκλος διώξεων. Αναρωτιέται κανείς πόσες λαθεμένες συνδέσεις έγιναν ανάμεσα στον καισαριανιώτη πρόσφυγα και ένα σωρό δαίμονες, στα μυαλά τόσο διαφορετικών ανθρώπων και για τόσες πολλές δεκαετίες. Στρατοδικεία, φυλακίσεις, εξορίες, δύσκολος βιοπορισμός λόγω πολιτικών φρονημάτων, νέες εξορίες κατά τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, ενώ μικροί και μεγάλοι κάτοικοι της Καισαριανής, ανεξαρτήτου προτέρου βίου, βρίσκονται υπόλογοι και εκτεθειμένοι. Πρόκειται για μια στιγματισμένη, "μιαρή" ταυτότητα. Από την ταμπέλα του "πρόσφυγκα" σε μια νέα ταμπέλα του "ύποπτου κομμουνιστή", πάντα στην προοπτική της υποτίμησης και περιθωριοποίησης. Όπως όλες οι ταμπέλες γενικεύει και δαιμονοποιεί κάθε Καισαριανιώτη, μικρό ή μεγάλο. Η εικόνα αυτής του εν δυνάμει "ύποπτου εχθρού" στιγματίζει και δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη ζωή απλών ανθρώπων, που επιβαρύνονται και επωμίζονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι λιτικής έντασης.
Howard, Elizabeth Jane, 1923-2014
Η Ελίζαμπεθ Τζέϊν Χάουαρντ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1923. Έζησε μια έντονη, δημιουργικά και συναισθηματικά, ζωή και βρέθηκε συχνά στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε μία κόρη, τέσσερα εγγόνια και έντεκα δισέγγονα. Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της τα έζησε συγγράφοντας σε ένα υπέροχο κτήμα στο Σάφολκ, όπου και πέθανε το 2014. Αν και υπήρξε πολυγραφότατη, η ίδια δήλωνε ότι η συγγραφή ήταν από τα πλέον "τρομακτικά" πράγματα που έκανε επειδή τη γέμιζε αγωνία. Στη Βρετανία θεωρείται τόσο κλασική όσο και η Τζέιν Όστιν.
