Βάθη
Βάθη άβατα και άπατα, απύθμενα και απίθανα. Μαύρη χοάνη και ερεβώδης οπή. Δεν ξέρει κανείς αν βγαίνει από την άλλη. Την άλλη πλευρά. Την άγνωστη. Τη γνωστή. Του εαυτού σου. Μη σκάψεις τον στίχο τόσο πολύ. Δεν ξέρεις πού θα βρεθείς. Σε ποιο σκαλοπάτι της εξέλιξης. Ή μάλλον ξέρεις. Και το φοβάσαι. Τι έχουμε μέσα μας. Μπορεί να είναι η ομορφιά της φρίκης.
Λέξεις. Όταν τις αναποδογυρίσεις, είναι χορταριασμένες. Λεκέδες αίματος από παλιές θυσίες. Κανένα όστρακο, κανένα οστούν. Κανένα λίθινο μαχαίρι. Οι λέξεις ριζώνουν στους ήχους. Στη βροχή, στην κραυγή. Στο τέλος γίνονται γραφή. Μάρμαρο και πάπυρος, περγαμηνή και χαρτί. Ο λόγος ο ζωντανός, λόγος τεθνεώς. Η γραφή ως πράξη κηδείας. Τάφοι τα βιβλία, οι τίτλοι σταυροί. Νεκροταφεία λέξεων, γλωσσικά κοιμητήρια.
Δεμένα με σκληρή είσοδο και έξοδο. Εξόδιο και έξωση.
Στα βάθη της ψυχής οι λέξεις χάνονται. Στον πάτο του πηγαδιού τα μονοκύτταρα. Πάνω στο χώμα, πάνω στην πέτρα. Μην την ξεχνάς την επιφάνεια του φωτός. Τη διαύγεια του νοός. Τη δύναμη της σκέψης. Αυτή σε πήγε στην ανασκαφή. Στην αγγείωση των ριζών, στα σπλάχνα των οργανισμών. Οι θησαυροί της αρχής είναι άνθραξ, άζωτο και οξυγόνο. Φτηνά υλικά. Κι όμως μ' αυτά ποίηση γίνεται.
Η ποίηση είναι η μικρή αδελφή της εξέλιξης. Πολύ μικρή. Κι όμως σ' αυτήν είναι η δύναμη. Στην ομορφιά του απλού. Όχι στους νεκρούς ναούς της εκζήτησης. Όχι στο δέος του γιγαντιαίου. Ούτε στα ρεκόρ της ταχύτητας. Ούτε στα επιτεύγματα της ακριβολογίας. Το Δέντρο του Λόγου έχει και ξηραμένα κλαδιά. Ρίζες που έχουν σαπίσει. Κλαδεύουν οι ποιητές, αλλά κόβουν και χλωρά. Οι ξυλοκόποι θα είναι το τέλος του πολιτισμού. Τα ηλεκτρικά πριόνια διευκολύνουν την ευθανασία.
| Τίτλος βιβλίου: | Βάθη |
|---|
| Εκδότης: | Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε. |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Puchner Walter (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789602964279 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Νίκας Ποίηση | Σελίδες: | 98 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2023 | Διαστάσεις: | 24x16 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Ποίηση |
|---|
Ανδρόνικος, Μανόλης
Ο Mανόλης Aνδρόνικος, Έλληνας Αρχαιολόγος, γεννήθηκε στην Προύσα τον Οκτώβριο του 1919. Αργότερα με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. Αργότερα έγινε καθηγητής Kλασικής Aρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1952. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Οξφόρδη με τον Sir John D. Beazley (1954-1955). Υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το 1957 εξελέγη υφηγητής της Αρχαιολογίας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), το 1961 έκτακτος καθηγητής της Β' έδρας Αρχαιολογίας και το 1964 τακτικός καθηγητής στην ίδια έδρα.
Ήταν παντρεμένος με την Ολυμπία Kακουλίδου. Αγαπούσε ιδιαίτερα τις τέχνες και τα γράμματα. Διάβαζε πολύ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του σύλλογου «Η τέχνη».
Πραγματοποίησε πολλές ανασκαφικές έρευνες στην Βέροια, την Νάουσα, το Κιλκίς, την Χαλκιδική, τη Θεσσαλονίκη αλλά το κύριο ανασκαφικό του έργο συγκεντρώθηκε στην Βεργίνα, όπου ανέσκαψε το σημαντικότατο νεκροταφείο τύμβων των γεωμετρικών χρόνων και συνέχισε σε συνεργασία με τον Γ. Μπακαλάκη την ανασκαφή του ελληνιστικού ανακτόρου που είχε αρχίσει το 1937 ο Κ. Α. Ρωμαίος. Η κορυφαία στιγμή της καριέρας του θεωρείται η 8η Νοεμβρίου 1977, όταν στην Βεργίνα έφερε στο φως ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία, τον βασιλικό τάφο του Φιλίππου του Β' βασιλιά της Μακεδονίας. Ο τάφος ήταν ασύλλητος με ανεκτίμητα ευρήματα. Αυτή ήταν και μία από τις μεγάλες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Μανόλης Ανδρόνικος πέθανε στις 30 Μαρτίου 1992.
