Το καταφύγιο των ωραίων ψυχών
Αν εξαιρέσουμε το φάντασμα της γυναίκας του, που του κάνει παρέα τα βράδια γιατί δεν έπαψε ποτέ να τον αγαπά και δεν θα πάψει ποτέ να τον προσέχει, ο κύριος Ισίδωρος μένει μόνος. Είναι μεγάλος πια και δεν χρειάζεται πολλά για να περνά τις μέρες του, ούτε και θέλησε ποτέ στη ζωή του να έχει πολλά.
Μόνο που, εντελώς ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται με έναν σκύλο στα χέρια του. Έναν μεγάλο, βρόμικο, αδέσποτο σκύλο, που πάγωνε μέσα στη βροχή και το κρύο. Και συνομήλικό του, μάλιστα: είναι ζήτημα αν θα τα καταφέρει να βγάλει τον χειμώνα. Κι αυτός ο σκύλος κρύβει το όνομα μιας μικρής πόλης στο κολάρο του.
Όταν το ανακαλύψει, ο κύριος Ισίδωρος θα αποκτήσει έναν ιερό σκοπό στη ζωή του: να βρει τους ιδιοκτήτες του σκύλου, και να τους τον παραδώσει. Το πρόβλημα όμως είναι πως κανείς δεν παίρνει τον κύριο Ισίδωρο με αυτόν τον σκύλο στο όχημά του.
Έτσι, πρέπει να πάνε αλλιώς. Με το ποδήλατο. Τίποτε δεν είναι αδύνατο όταν έχεις έναν ισχυρό σκοπό στη ζωή σου, έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο κύριος Ισίδωρος.
Ακόμη και αν ο σκύλος που βρήκες στον δρόμο σχεδόν δεν χωράει στο καλάθι του ποδηλάτου σου, που μυρίζει κρέμα και ρυζόγαλο, και αναμνήσεις — ακόμη και τότε.
Και άλλωστε εκεί, στο τέρμα του δρόμου, στη μικρή εκείνη πόλη, μέσα στο δεκεμβριάτικο κρύο και τα φωτάκια των Χριστουγέννων, παρέα με ανθρώπους που δεν είχε ξαναδεί μέχρι χθες μα που τώρα αγαπά, ποιος ξέρει; Μπορεί να γίνει και κανένα θαύμα. Ή και περισσότερα.
Το βιβλίο μιλά για το χρέος μας απέναντι στο καλό. Για το γεγονός ότι, παρά τα εμπόδια, η ζωή είναι εκεί, γεμάτη προκλήσεις, και είναι στο χέρι μας να την κοιτάξουμε με κατάφαση και να προχωρήσουμε μπροστά.
Η ζωή είναι όμορφη, και το πιο όμορφο κομμάτι της είναι η αγάπη. Κοιτάξτε έναν σκύλο: αν έχει κάποιον να αγαπά, όποιος κι αν είναι αυτός, έχει όλο τον κόσμο με το μέρος του.
Η αγάπη σε θρέφει, και δεν τελειώνει ποτέ.
Μανούδης Νίκος
Ο Νίκος Μανούδης γεννήθηκε και ζει στη Βέροια. Σπούδασε Χημεία στο ΑΠΘ και εργάσθηκε στο Γενικό Χημείο του Κράτους, μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Η εργασία του εκεί και η πολύχρονη επαφή του με αυτό που θεωρούσε «εθνικό απόσταγμα», τον ώθησαν να γράψει το βιβλίο «ΤΣΙΠΟΥΡΟ και ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ» (ιστορία, επιστήμη, λαογραφία, διηγήματα), εκδόσεις ΨΥΧΑΛΟΣ. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, με πρώτο εξ αυτών το θεατρικό παραμύθι σε μουσική Σούλη Λιάκου «ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ» (εκδόσεις ΤΑΛΑΝΤΟΝ), το οποίο ανέβηκε σε σκηνές κουκλοθέατρου. Ακολούθησαν τα «ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ» (εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη), «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ» (έκδοση ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης), «ΝΟΕΜΒΡΗΣ», «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ», «ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΥΣΚΑΡΙΟ» (μουσική Ιεροπούλου-Μπραβάκη), «Τ’ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ» και «ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ», τα οποία ανέβηκαν σε διάφορες επαγγελματικές σκηνές (ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, Κρήτης, Κοζάνης, «Θεατρική Διαδρομή» Αθήνα) και πολλές ερασιτεχνικές σκηνές (Βέροια, Μουδανιά, Αλεξάνδρεια, Παπάγου, Ντόρτμουντ Γερμανία κ.ά.) με σκηνοθεσίες Γιάννη Καραχισαρίδη, Οδυσσέα Γωνιάδη, Κωστή Αποστολίδη, Ιππολύτης Μπάρκα κ.ά.). Διετέλεσε μέλος και πρόεδρος του «Ομίλου Φίλων Οίνου και Πνεύματος» και του «Ομίλου Φίλων Θεάτρου και Τεχνών Βέροιας». Στην έκδοση «11 ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ+23 ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ» (Θεσ/νίκη 2017) περιλαμβάνονται δύο διηγήματά του. Το 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΓΡΑΦΗΜΑ» το βιβλίο «συν-ΥΠΑΡΞΕΙΣ, τρία θεατρικά έργα».
(Πηγή: "Τσαχουρίδης Ιωάννης – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΑΦΗΜΑ", 2022)
