Στον δρόμο προς την αλήθεια
Το βιβλίο αυτό του Κωνσταντινουπολίτη Νίκου Μιχαηλίδη έρχεται ως συνέχεια του πρώτου του βιβλίου Τα ελληνοτουρκικά και οι Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές στον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, 1939-1944 και φέρνει στο φως ένα άγνωστο μέχρι πρότινος ιστορικό γεγονός, της βύθισης, κοντά στο Κάβο Ντόρο, του πετρελαιοκίνητου καϊκιού Ευαγγελίστρια, που μετέφερε 78 εθελοντές Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες από τον Πειραιά στην Πόλη, τα ξημερώματα της 4ης Ιουλίου 1941.
[Από τον πρόλογο του Νικολάου Ουζούνογλου]
Το βιβλίο είναι μια μελαγχολική διαδρομή διαπιστώσεων και ερωτημάτων, ταυτόχρονα μια φωνή αγανάκτησης/θυμού για την αδικία. Όχι τόσο για τον ίδιο το θάνατο νέων ανθρώπων, ίσως ούτε για τον πόνο των συγγενών των χαμένων Κωνσταντινουπολιτών. Η δικαιοσύνη που αναζητά ο Νίκος Μίχαηλίδης –80 και πλέον χρόνια μετά– δεν έχει πρόσημο την τιμωρία των ενόχων. Η ευγενής αναζήτηση του συγγραφέα είναι η παραδοχή της Αλήθειας, δηλαδή της ευθύνης χωρίς επιφυλάξεις και μια συγγνώμη...
[Από τον πρόλογο του Στέλιου Ε. Περράκη]
| Τίτλος βιβλίου: | Στον δρόμο προς την αλήθεια |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Η βύθιση του Ευαγγελίστρια με τους Κωνσταντινουπολίτες εθελοντές από το βρετανικό υποβρύχιο Torbay (1941). Β΄ τόμος |
|---|
| Εκδότης: | Βιβλιοπωλείον της Εστίας |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μιχαηλίδης Νίκος Ισ. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789600519273 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2024 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Σημείωση: | Πρόλογος: Στέλιος Ε. Περράκης, Ομ. Καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Θεσμών του Πάντειου Πανεπιστημίου // Νικόλαος Ουζούνογλου, Ομ. Καθηγητής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ και Πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών |
|---|
| Κατηγορίες: | Ιστορία > Παγκόσμια Ιστορία |
|---|
Πικιώνης, Δημήτρης, 1887-1968
Ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) υπήρξε Έλληνας αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στον Πειραιά από Χιώτες γονείς. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στη ζωγραφική και στην αρχιτεκτονική. Το πρώτο του έργο είναι η οικία Μωραΐτη στις Τζιτζιφιές που χρονολογείται το 1921 ως το 1923, οπότε έγινε η ολοκλήρωση της κατασκευής. Πρόκειται για οικοδόμημα με χαρακτήρα αττικής λαϊκής αρχιτεκτονικής. Το 1925 εκλέχθηκε στην Έδρα Διακοσμητικής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και δημοσίευσε το περίφημο άρθρο με τίτλο "Η λαϊκή τέχνη κι εμείς". Το 1932 έκτισε το Δημοτικό Σχολείο στα Πευκάκια και το θερινό θέατρο Μαρίκας Κοτοπούλη, εμπνευσμένο από τη θεατρική σκηνή της Ιαπωνίας, που σήμερα δεν διασώζεται. Το 1933 έκτισε το Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Το 1949 κτίζει την οικία-εργαστήρι της γλύπτριας Φρόσως Ευθυμιάδη-Μενεγάκη στην οδό Γρυπάρη 1, στη συνοικία Κυπριάδου - Άνω Πατήσια. Την περίοδο 1951-1957 δημιούργησε τις διαμορφώσεις των αρχαιολογικών χώρων γύρω από την Ακρόπολη, δουλειά πολύ σημαντική και αξιόλογη. Το 1961-1964 χρονολογείται η τελευταία αξιόλογη δημιουργία του, η Παιδική Χαρά της Φιλοθέης, που είναι συνδυασμός της ελληνικής και της ανατολικής παράδοσης. Το 1966 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Πέθανε στην Αθήνα στις 28 Αυγούστου 1968.
