Βούλα Παπαϊωάννου
Φιλοδοξία αυτής της σειράς των φωτογραφικών λευκωμάτων που φέρνει το γενικό τίτλο Ελληνική Κοινωνία και Φωτογραφία είναι να καταγράψει ότι αξιόλογο έγινε στην ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας από την εφεύρεση της έως σήμερα. Αυτή η ιστορία παρουσιάζει πρόσθετο ενδιαφέρον γιατί είναι ταυτόχρονα και ο καθρέφτης της εξέλιξης της κοινωνίας του σύγχρονου, νεοελληνικού κράτους, η ίδρυση του οποίου συμπίπτει περίπου με την εφεύρεση της φωτογραφίας. Οι φωτογράφοι, μάρτυρες της εποχής τους, μέσα από την ιδιαιτερότητα του έργου τους κατέγραψαν τα προβλήματα, τις χαρές, τον πόνο, τη ζωή, την ασχήμια και την ομορφιά της σύγχρονης Ελλάδος. Με λίγα λόγια και πολλές φωτογραφίες, με επιστημονική τεκμηρίωση και προσεγμένη εκτύπωση, σε μικρό ευκολόχρηστο σχήμα και προσιτή τιμή, τα λευκώματα αυτά απευθύνονται σε όλους όσους θεωρούν την εικόνα, μια γλώσσα πλούσια, σύγχρονη και δυναμική.
| Τίτλος βιβλίου: | Βούλα Παπαϊωάννου |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Μαρτυρίες από την κατοχή και τη μεταπολεμική Ελλάδα: Από το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη |
|---|
| Εκδότης: | Φωτογράφος |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Κωνσταντίνου, Φανή (Συγγραφέας)
Παπαϊωάννου, Βούλα, 1898-1990 (Φωτογράφος)
|
|---|
| ISBN: | 9789608512016 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Ελληνική Κοινωνία και Φωτογραφία | Σελίδες: | 68 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιανουάριος 1990 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Καλές Τέχνες > Φωτογραφία |
|---|
Eisenstein, Sergei Mikhailovich, 1898-1948
Ο Ρώσος Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν (1898-1948), σκηνοθέτης (από τους κορυφαίους του παγκόσμιου κινηματογράφου), σεναριογράφος, μοντέρ και θεωρητικός του κινηματογράφου, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο ως θεωρητικός, προτείνοντας μέσα από τις στήλες του περιοδικού "Λιέφ" μία καινούργια μέθοδο μοντάζ ταινιών (μοντάζ ατραξιόν), την οποία εφάρμοσε στην πράξη στην πρώτη του ταινία. Καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, συνετέλεσε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κινηματογραφικής αισθητικής, με χαρακτηριστικό ύφος που το διακρίνουν οι πλατιές μεταφορές, η αντίστιξη των εικόνων, η αντικατάσταση του ατομικιστή ήρωα από τις λαϊκές μάζες και, τέλος, το μοντάζ των "βίαιων εντυπώσεων", επιδρώντας μ' αυτόν τον τρόπο άμεσα στον ψυχισμό και το συναίσθημα του θεατή. Όλες οι ταινίες του ["Η απεργία" (1924), "Το θωρηκτό Ποτέμκιν" (1925), "Οκτώβρης" (1927), "Η γενική γραμμή" (1929), "Βίβα Μέξικο" (1931), "Το λιβάδι του Μπέζιν" (1937), "Αλέξανδρος Νέφσκι" (1938), "Ιβάν ο Τρομερός" (1945)], αποτελούν σταθμούς της 7ης τέχνης.
