Από τη βιώσιμη ή αειφόρο στην αξιοβίωτη ολοκληρωμένη ανάπτυξη
Αν θεωρήσουμε, για ν' αποφύγουμε τις αναπόδραστες μερικότητες, τη σύγχυση και τις αντιφάσεις των σχετικών με την ανάπτυξη θεωριών και προσεγγίσεων, ότι ανάπτυξη είναι μία <<καλύτερη ισορροπία κοινωνικών και ανθρωπίνων σχέσεων και συστημάτων χρήσεων γης, παραγωγής, απασχόλησης, διανομής και κατανάλωσης, σύμφωνα με τις αξίες και τις επιλογές των δυνάμεων που βρίσκονται στην εξουσία, όπως αυτές μαχητικά συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν στο φυσικό περιβάλλον με τη συγκεκριμένη κάθε φορά κοινωνική δυναμική και τη μέση συνείδηση>> (Ρόκος 1997), η ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα οργανικό <<όλον>> των πολυδιάστατων και πολύπλοκων σχέσεων, αλληλεξαρτήσεων και αλληλεπιδράσεων των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, πολιτισμικών, και τεχνικών/τεχνολογικών ευεργημάτων και προσπαθειών επίτευξης αυτής της αξιολογικής, και γι' αυτό κάθε φορά διαφορετικής για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους "καλύτερης" ισορροπίας. [...]

Οικονόμου, Χρήστος Κ.
Ο Χρήστος Κ. Οικονόμου είναι Καθηγητής της Καινής Διαθήκης του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Γεννήθηκε στον τουρκοκρατούμενο σήμερα Άγιο Επίκτηο της Κερύνιας της Κύπρου και σπούδασε Θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Καινή Διαθήκη στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Εξελέγη κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και δύο φορές Πρόεδρος του τμήματός του. Επίσης Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας των Ορθοδόξων Θεολογικών Σχολών, μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιριών και Αντιπρόεδρος του Βήματος Θρησκειών και Πολιτισμών της Ιεράς Μονής Κύκκου. Ίδρυσε και διευθύνει για πέμπτο χρόνο το Σεμινάριο Ορθοδόξου Ερμηνευτικής Θεολογίας, Exegeticum, του Τμήματός του, όπου γίνονται διαλέξεις από διακεκριμένους Καθηγητές Πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής. Διετέλεσε γενικός συντονιστής της εξάτομης κριτικής εκδόσεως των Συγγραμμάτων του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου της Πάφου, η οποία βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.