Πολιτική επικοινωνία
Με την κυριαρχία της τηλεόρασης επέρχεται ένας ιδιότυπος συνδυασμός υπερτροφικής κοινωνικότητας και ηθικής αμετροέπειας, που καταλήγει σε εκχυδαϊσμό της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Η περίπου πανταχόθεν διεκδικούμενη "διαφάνεια", το "δικαίωμα του κοινού να ξέρει την αλήθεια" για τη ζωή των πολιτικών αλλοιώνει την έννοια του δημοσίου συμφέροντος. Το μεν "δημόσιο" γίνεται προέκταση του ιδωτικού, το δε "συμφέρον" συρρικνώνεται στην ανάγκη της απλής περιέργειας. Στην κοινωνία του θεάματος αυτό που κυρίως έλκει, είναι το προσωπικό ήθος των πολιτικών και η ακεραιότητά τους και λιγότερο η ποιότητα του δημοσίου ήθους· ενδιαφέρει λιγότερο η ηθική του κόσμου της πολιτικής και περισσότερο το ήθος του πολιτικού κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική επικοινωνία ως κλάδος μπορεί να λειτουργήσει απολογητικά και να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την απαξίωση της πολιτικής. Μπορεί όμως να λειτουργήσει και κριτικά, έτσι ώστε με αναστοχαστικό τρόπο να ανακτήσει η πολιτική μέρος της χαμένης και συνάμα ξεχασμένης της ουσίας: το διλημματικό και δημόσιο χαρακτήρα της.
| Τίτλος βιβλίου: | Πολιτική επικοινωνία |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Διακινδύνευση, δημοσιότητα, διαδίκτυο |
|---|
| Εκδότης: | Παπαζήσης |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Δεμερτζής, Νίκος, καθηγητής πολιτικής κοινωνιολογίας (Συγγραφέας)
Δεμερτζής, Νίκος, καθηγητής πολιτικής κοινωνιολογίας (Υπεύθυνος Σειράς)
|
|---|
| ISBN: | 9789600215380 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Κοινωνία, Πολιτική και Μέσα Επικοινωνίας | Σελίδες: | 536 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2002 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική |
|---|
Καψής, Γιάννης Π., 1929-2017
Ο Γιάννης Π. Καψής, δημοσιογράφος και πολιτικός, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929, αλλά οι ρίζες του, που φτάνουν στην Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ, τον έκαναν να νιώθει από μικρός σαν γέννημα θρέμμα της Μικρασίας. Η αγάπη του αυτή εκδηλώθηκε με το πρώτο του βιβλίο, "Χαμένες πατρίδες", που εκδόθηκε το 1960 και έκτοτε επανεκδόθηκε σε αλλεπάλληλες εκδόσεις, έχοντας πλησιάσει τις 100.000 αντίτυπα. Ακολούθησε αργότερα "H μαύρη βίβλος", μια συγκλονιστική συλλογή των καταθέσεων των θυμάτων της Καταστροφής. Τα μυθιστορήματά του "Όταν οι άγγελοι πέθαιναν στη Σμύρνη" και "Τα σμυρνέικα τραγούδια" δίνουν μια ολοκληρωμένη εικόνα της πιο τραγικής σελίδας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του, μπήκε από την εφηβική ηλικία στη δημοσιογραφία και, ξεκινώντας από βοηθός αστυνομικού ρεπόρτερ, ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του ρεπορτάζ. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο, δοκίμασε για λίγο τη δικηγορία ως ασκούμενος, αλλά δεν τον τράβηξε. Αφιερώθηκε αποκλειστικά στη δημοσιογραφία, και το 1958 ανέλαβε αρχισυντάκτης του Έθνους μέχρι το 1970, οπότε καταδικάστηκε από το στρατοδικείο της χούντας. Ταυτόχρονα εργαζόταν ως βοηθός ανταποκριτής του Time. Μετά την αποφυλάκισή του εργάστηκε ως β΄ αρχισυντάκτης στο "Βήμα" και στη συνέχεια ως διευθυντής στον "Ταχυδρόμο". Επιστρέφοντας από το Λονδίνο, όπου είχε καταφύγει μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ανέλαβε διευθυντής της εφημερίδας "Τα Νέα". Τον Απρίλη του 1982 ορκίστηκε υφυπουργός Εξωτερικών και αργότερα υπουργός αναπληρωτής Εξωτερικών, έως τον Ιούλιο του 1989.
Έφυγε από τη ζωή στις 13 Νοεμβρίου 2017, σε ηλικία 88 ετών.
