Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας
Ο Νίκος Καββαδίας από τους κριτικούς της λογοτεχνίας και τους αναγνώστες του θεωρείται ποιητής της θάλασσας και των περιπλανήσεων. Το όνομά του έχει τυλιχτεί σ' ένα σύννεφο φημών και ανεκδότων, που τον θέλουν άτομο ιδιόρρυθμο και άρα γοητευτικό, ενώ κάποιοι από τους μελετητές του τον έχουν κατατάξει στους "καταραμένους ποιητές", παίρνοντας αφορμή από τις επιρροές που δέχτηκε από τον Μπωντλαίρ και από την αντιηρωική ιδιοσυγκρασία του. Όσοι μελετητές ασχολήθηκαν μέχρι σήμερα με τον Καββαδία δεν κάνουν αναφορές στην πολιτική διάσταση της ζωής και του έργου του.
Ο Φίλιππος Φιλίππου στην παρούσα μελέτη του, μέσα από μια μεγάλη έρευνα, αντλώντας ζωντανές μαρτυρίες από φίλους του Καββαδία, λογοτέχνες και συναδέλφους του ναυτικούς, αναζητώντας άγνωστο υλικό στις μετρημένες συνεντεύξεις του ποιητή στη δεκαετία του '60 και λίγο μετά τη δικτατορία, στα επίσης μετρημένα δημοσιεύματά του (στους παράνομους Πρωτοπόρους το 1943, στα Ελεύθερα Γράμματα του Δ. Φωτιάδη το 1944-45, στην Πανσπουδαστική τον Μάρτιο του 1967 κ.ά.), διατρέχοντας τις κριτικές για το έργο του -από τις πρώτες φωτισμένες του Νικόλα Κάλα, του Φώτου Πολίτη και του Κώστα Βάρναλη μέχρι τον Στρατή Τσίρκα και τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο- και αναζητώντας στοιχεία από τις λογοτεχνικές φιλίες του ποιητή με συγγραφείς όπως ο Θράσος Καστανάκης, ο Ασημάκης Πανσέληνος, ο Κώστας Βάρνααλης, η Μέλπω Αξιώτη, ο Στρατής Τσίρκας, ο Μανόλης Αναγνωστάκης κ.ά., ανασυνθέτει το πολιτικό πρόσωπο του Νίκου Καββαδία, καταθέτοντας άγνωστα στοιχεία στο ευρύ κοινό σχετικά με τη δράση του ως γραμματέα στο ΕΑΜ Λογοτεχνών το 1944, την πολιτική του στάση στο χώρο των συγγραφέων - ειδικότερα στις κρίσιμες ιστορικές περιόδους της Κατοχής και της δικτατορίας, δίνοντας μια ευρύτερη εικόνα της πολιτικής στάσης των διανοούμενων της εποχής όπως ο Σικελιανός, ο Ουράνης, ο Θεοτοκάς, ο Τερζάκης, ο Καραγάτσης, ο Βενέζης, ο Μυριβήλης κ.ά.
Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνονται και τα σκόρπια πολιτικά του ποιήματα που τα δημοσίευσε σε περιοδικά και δεν τα συμπεριέλαβε στις τρεις ποιητικές συλλογές του -πέρα από το "Federico Garcia Lorca" και το "Guevara"-, όπως τα "Αθήνα 1943" και "Αντίσταση" του 1945, το "Στον τάφο του Επονίτη" και το "Σπουδαστές" του 1967.
"Κι απέ Δεκέμβρη, στην Αθήνα και Φωτιά,
Τούτο της Γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι,
Λικνίζει κάτου από το Δρυ και την Ιτιά
το διάκο, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη."
Ν. Καββαδία, "Αντίσταση", 1945
Pinter, Harold, 1930-2008
Ο Χάρολντ Πίντερ (1930-2008) γεννήθηκε στη φτωχική συνοικία του Λονδίνου Χάκνεϊ, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Παρακολουθεί θεατρικές σπουδές και το 1950 δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα. Την ίδια χρονιά προσλαμβάνεται από το ραδιόφωνο του BBC ως ηθοποιός και στη συνέχεια παίρνει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις στο Λονδίνο, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό όνομα Ντέιβιντ Μπάρον. Το 1957 γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο, "Το δωμάτιο", που σημειώνει επιτυχία, αντίθετα με το "Πάρτι γενεθλίων", που ανεβαίνει το 1958 κι αντιμετωπίζεται αρνητικά από την κριτική, με αποτέλεσμα να κατεβεί στο τέλος της πρώτης εβδομάδας. Θα ακολουθήσουν άλλα έργα που αρχίζουν να επιβάλλουν τον Πίντερ ως τον πιο σημαντικό Άγγλο δραματουργό ("Το βουβό γκαρσόνι", "Ο επιστάτης", "Η επιστροφή", κ.ά.). Το 1963 "Ο επιστάτης" γυρίζεται σε ταινία και κερδίζει την Αργυρή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου. Παράλληλα, ο Πίντερ αρχίζει να γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο ("Ο υπηρέτης", "Επιχείρηση Κουίλερ", "Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού, κ.ά."), εμφανίζεται σε διάφορα έργα ως ηθοποιός, ενώ αργότερα αρχίζει να σκηνοθετεί δικά του και ξένα έργα. Του απονέμονται διάφορα βραβεία. Ανάμεσά τους το βραβείο Βρετανικής Λογοτεχνίας Ντέιβιντ Κόεν το 1995 και το θεατρικό βραβείο Λόρενς Ολίβιε το 1996 για το σύνολο της προσφοράς του στο θέατρο. Το 1997 του απονεμήθηκε το Ειδικό Βραβείο του "Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου" της "Ελευθεροτυπίας" για το σύνολο της κινηματογραφικής προσφοράς του. Αντίθετα, αρνήθηκε το βραβείο του Βρετανού Ιππότη που θα του απένεμε η βασίλισσα της Αγγλίας. Το 1985 εξοργίζεται, όταν στην επίσκεψή του, μαζί με τον Άρθουρ Μίλερ, στην Τουρκία, πληροφορείται για τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων, ιδιαίτερα των συγγραφέων, με αποτέλεσμα να πάρει θέση ενάντια στην αμερικανική υποστήριξη του τότε τουρκικού στρατιωτικού καθεστώτος. Αρκετές φορές ο Πίντερ κατήγγειλε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και πήρε ενεργό μέρος σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της αμερικανικής πολιτικής υποστήριξης δικτατοριών και επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών -ενώ ήταν ιδιαίτερα δριμύς στις καταγγελίες του εναντίον των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία και των στρατιωτικών επεμβάσεων των ΗΠΑ και των εταίρων τους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Σε ηλικία 75 ετών, καταπονημένος από πολυετή μάχη με τον καρκίνο, τιμήθηκε από τη Σουηδική Ακαδημία με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005. Παρά την εξασθενημένη του υγεία, συνέχισε να ασχολείται ενεργά με το θέατρο, δίνοντας ρεσιτάλ υποκριτικής στο μοναδικό ρόλο της παράστασης "Η τελευταία μαγνητοταινία του Κράπ" του Σ. Μπέκετ, για την 50η επέτειο του Royal Court Theatre, τον Οκτώβριο του 2006, ή διασκευάζοντας το "Sleuth" του Άντονι Σάφερ για την ομότιτλη ταινία του Κένεθ Μπράνα με τους Μάικλ Κέιν και Τζουντ Λο, το 2007. Η "επάρατος" νόσος κατάφερε, τελικά, να καταβάλει οριστικά την υγεία του, την παραμονή των Χριστουγέννων του 2008.
