Παίζει ο Θεός ζάρια;
Οι μεγάλοι επιστήμονες του εικοστού αιώνα νόμισαν ότι είχαν ανακαλύψει τους αδήριτους νόμους ενός σύμπαντος που "δουλεύει" με την ακρίβεια ενός ωρολογιακού μηχανισμού. Όμως, έκαναν λάθος! Από τα μικρότερα σωμάτια της κβαντικής φυσικής, τα "κενά" στη ζώνη των αστεροειδών, μέχρι τις μπάλες του μπιλιάρδου, τον καιρό και το χρηματιστήριο, τίποτα δεν συμπεριφέρεται με τρόπο που μπορεί ολοκληρωτικά να προβλεφθεί. Όμως, ερωτάται: αν ο πραγματικός κόσμος είναι τόσο τυχαίος, ποια χρησιμότητα έχουν οι απλές γραμμές, οι σφαίρες και οι κύκλοι των παραδοσιακών μαθηματικών; Πολύ λίγη. Το υπογράφω υπεύθυνα, λέει ο Ian Stewart. Οι μαθηματικοί, για να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τον "άτακτο" κόσμο, ανέπτυξαν την θεωρία του Χάους - την πιο παράξενη και επαναστατική σύλληψη των τελευταίων χρόνων. Η ιστορία, οι βασικές αρχές και πολλές πρακτικές εφαρμογές του Χάους, μας αποκαλύπτονται μέσα από το ελκυστικό αυτό βιβλίο.
| Τίτλος βιβλίου: | Παίζει ο Θεός ζάρια; |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Η επιστήμη του χάους |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Does God play dice?: The new mathematics of chaos |
|---|
| Εκδότης: | Τραυλός |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Stewart, Ian, 1945- (Συγγραφέας)
Σαμαράς, Κωνσταντίνος (Μεταφραστής)
Νίκολης, Ιωάννης Σ. (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9789607122018 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 1998 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Θετικές
Επιστήμες > Θετικές > Φυσική |
|---|
Bataille, Georges, 1897-1962
Ο Ζωρζ Μπατάιγ (Γαλλία, 1897-1962) γεννήθηκε στο Billom το 1897. Ο πατέρας του ήταν τυφλός. Μετά από μια νεανική έντονη μυστικιστική διάθεση, ασχολήθηκε με τον Νίτσε, την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, τη θεολογία, την ανθρωπολογία και συναναστράφηκε τους υπερρεαλιστές χωρίς ποτέ να προσχωρήσει καθαρά στις γραμμές τους. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Alexandre Kojeve για τον Hegel, ο οποίος μαζί με τον Νίτσε και τον μαρκήσιο ντε Σάντ θα γίνει ένας από τους άξονες αναφοράς της σκέψης του.
Το 1924 διορίζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Το 1928 δημοσίευσε με ψευδώνυμο την "Ιστορία του ματιού" (Άγρα, 1980).
Ασχολήθηκε συστηματικά με την έκδοση ή τη συμμετοχή σε διάφορα περιοδικά: "Documents" (1929-30), "Critique Sociale" (1933), "Minotaure" (1932-33) και κυρίως με το "Acephale", που ίδρυσε με τον ζωγράφο Andre Masson (1936).
Το 1935, την περίοδο του Λαϊκού Μετώπου, ιδρύει την πολιτική ομάδα "Αντεπίθεση" ("Contre Attaque") με τους Andre Breton (προσωρινή συμφιλίωση), Paul Eluard, Pierre Klossowski, Benjamin Peret και τον Yves Tanguy.
Το 1936 ιδρύει το Κολέγιο Ιερής Κοινωνιολογίας με τον Roger Caillois και τον Michel Leiris. Γράφει τα βιβλία "Έννοια της δαπάνης" (1933), "Εσωτερική εμπειρία" (1934 - μετά τη μύησή του σε ανατολικές μεθόδους), "Το γαλάζιο του ουρανού" (1935), "Μαντάμ Έντουαρντά" (1937 - με το ψευδώνυμο Pierre Angelique - Άγρα, 1980), "Περί Νίτσε" (1943 - που μαζί με τον "Ένοχο" και την "Εσωτερική εμπειρία" θα αποτελέσουν το "Αθεολογικό άθροισμα), "Αρχαγγελικό" (1944), "Αλληλούια" (1947), "Θεωρία της θρησκείας" (1948), "Αβάς Γ." (L'Abbe C. 1950).
Το 1946 ιδρύει το περιοδικό "Critique" που η έκδοση του θα συνεχιστεί και μετά το θάνατό του το 1962. Το 1950 γράφει τον πρόλογο στο "Ζυστίν ή οι ατυχίες της αρετής" του Μαρκησίου ντε Σάντ. Το 1955 γράφει το "Η προϊστορική ζωγραφική: Λασκώ ή η γέννηση της τέχνης", το 1957 το "Η λογοτεχνία και το κακό" (Πλέθρον, 1979) και το 1961 "Τα δάκρυα του έρωτα" (Νεφέλη, 1981).
Το 1962 πεθαίνει στο Παρίσι. Το 1966 και το 1967 ο J.J. Pauvert εκδίδει δύο σπουδαία πεζογραφήματά του που δεν είχαν δημοσιευτεί όσο ζούσε: "Η μητέρα μου" (Άγρα, 2001) και "Ο νεκρός" (Άγρα, 1981). Το 1971 οι εκδόσεις Gallimard αρχίζουν την έκδοση των πολύτομων "Απάντων" του, με δημοσιεύσεις πολλών άγνωστων γραπτών του, με φροντίδα του Michel Foucault, του Maurice Blanchot, κ.ά.
