Η επανάσταση στη διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος
Η επικοινωνιακή προσέγγιση του γλωσσικού μαθήματος υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας, λόγω της καταλυτικής επίδρασης που άσκησε η διεθνής διδακτική θεωρία και πράξη και η κοινωνική πίεση για σύνταξη νέων αναλυτικών προγραμμάτων και συνακόλουθα νέων βιβλίων και εκπαιδευτικού λογισμικού. Έτσι, το 1999 παρουσιάστηκε το νέο Πρόγραμμα Σπουδών της Νεοελληνικής γλώσσας στο Δημοτικό Σχολείο (Φ.Ε.Κ. 93/99 τ. Β), το οποίο όμως δεν ήταν συμβατό με τα σχολικά εγχειρίδια και, παρά τις καινοτόμες παρεμβάσεις και τα περιθώρια παιδαγωγικής ελευθερίας που εξασφάλιζε, εφαρμόσθηκε μόνο σε περιορισμένη κλίμακα. Στους εκπαιδευτικούς που το εφάρμοσαν ή σημαντικά προώθησαν την εφαρμογή του ανήκουν και οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου.
Η μεγαλύτερη δυσκολία προερχόταν από την ασυμβατότητα του νέου Προγράμματος με σαφείς επικοινωνιακούς στόχους και των σχολικών εγχειριδίων, που είναι "προσκολλημένα σε παλιά και ξεπερασμένα δομιστικά πρότυπα".
Η γενικότερη φιλοσοφία της επικοινωνιακής προσέγγισης, όπως διαμορφώθηκε στις μέρες μας από θεωρητικές αναλύσεις, ερευνητικές μελέτες και πρακτικές εφαρμογές, διαποτίζει και το Πρόγραμμα Σπουδών Γλώσσας Δημοτικού (Φ.Ε.Κ. 1373/01) και το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών (Φ.Ε.Κ. 1366/01).
Κατά τη μακρόχρονη θητεία μας ως σχολικών συμβούλων προωθήσαμε αρχές ανάλογες με αυτές των νέων Προγραμμάτων, σύμφωνα με τις οποίες "σκοπός της γλωσσικής διδασκαλίας είναι να μάθει το παιδί να χειρίζεται όσο το δυνατό καλύτερα την κοινή νέα ελληνική γλώσσα" και, αναλυτικότερα, "να κατανοεί ως σημασία και ως πρόθεση το περιεχόμενο κάθε είδους λόγου, με το οποίο έρχεται σε επαφή και να χρησιμοποιεί τα γλωσσικά μέσα με τρόπο, ώστε να παράγει λόγο αποτελεσματικό και κατάλληλο για κάθε ειδική περίσταση επικοινωνίας" (Φ.Ε.Κ. 1373/01, τ. Β΄, σελ. 18736).
Οι τεχνικές και οι δειγματικές διδασκαλίες του βιβλίου εφαρμόστηκαν, με εντυπωσιακά αποτελέσματα, σε τάξεις σχολείων των περιφερειών που υπηρετήσαμε και παρουσιάσθηκαν, επίσης, στις εκπαιδευτικές ημερίδες οι οποίες αναφέρονται, αναλυτικά, στον πρόλογο του βιβλίου.
| Τίτλος βιβλίου: | Η επανάσταση στη διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Η διδασκαλία του δημιουργικού γραψίματος (σκέφτομαι και γράφω), της λογοτεχνίας (ανθολογίου), της λειτουργικής γραμματικής, του λεξιλογίου και των διαθεματικών σχεδίων εργασίας (Projects), σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών και τα νεότερα επιστημονικά-τεχνολογικά δεδομένα |
|---|
| Εκδότης: | Προοπτική |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Παπαχρίστου, Βασίλης Π. (Συγγραφέας)
Κουρεμένος, Γιώργος (Συγγραφέας)
Μάνδαλος, Λουκάς Γ. (Συγγραφέας)
κ.ά. (Συγγραφέας)
Αναπλιώτη, Άννυ (Εικονογράφος)
Αναπλιώτη, Έλενα (Εικονογράφος)
|
|---|
| ISBN: | 9789607331083 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2002 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Κατηγορίες: | Εκπαίδευση > Γενικά
Επιστήμες > Θεωρητικές > Φιλολογία |
|---|
Στασινόπουλος, Μιχαήλ Δ., 1903-2002
Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος (1903-2002). Ο Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος γεννήθηκε στη Μεσσήνη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1924) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ στην ίδια σχολή (1934). Εισηγητής, πάρεδρος και σύμβουλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος (1966) του Συμβουλίου Επικρατείας, πραγματοποίησε παράλληλα και ακαδημαϊκή καριέρα ξεκινώντας από τη θέση του υφηγητή Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διατελώντας διαδοχικά έκτακτος, τακτικός καθηγητής και Πρύτανης (1951-1957) της Παντείου, επίτιμος διδάκτωρ των πανεπιστημίων του Μπορντώ και του Παρισιού. Το 1968 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην Τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών και ένα χρόνο αργότερα απομακρύνθηκε από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας, λόγω της καταγγελίας του δικτατορικού καθεστώτος των συνταγματαρχών ως παράνομου. Με τη μεταπολίτευση εκλέχτηκε πρώτος βουλευτής Επικρατείας και μετά το δημοψήφισμα έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας για έξι μήνες. Το επιστημονικό συγγραφικό έργο του Στασινόπουλου συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής νομολογίας στο χώρο του διοικητικού δικαίου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των Δώδεκα και εκδότης του επιστημονικού περιοδικού "Επιθεώρησις Δημοσίου Δικαίου και Διοικητικού Δικαίου". Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε από τις σελίδες του περιοδικού "Η Διάπλασις των Παίδων", με δημοσιεύσεις στίχων και πεζογραφημάτων, αρχικά με το ψευδώνυμο Μεσσηνιακή Ακτή και αργότερα με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο, επίσημα ωστόσο εμφανίστηκε το 1920 με δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεων από γάλλους ποιητές στο περιοδικό "Μούσα", ενώ ποιήματα, πεζογραφήματα, δοκίμια και ταξιδιωτικά κείμενα δημοσίευσε σε διάφορα αθηναϊκά έντυπα, κυρίως στη "Νέα Εστία". Το 1949 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή που είχε τίτλο "Ποιήματα". Ακολούθησε η συλλογή "Ποιήματα - Δύο εποχές" (1979), ενώ εξέδωσε επίσης το μυθιστόρημα "Η δίκη" και το παιδικό πεζογράφημα "Η συντροφιά μας", ταξιδιωτικά κείμενα και δοκίμια. Στο χώρο της μετάφρασης ασχολήθηκε με συγγραφείς όπως οι Μαίτερλιγκ, Μορεάς, Ανρί Μπατάιγ, Ντωντέ, Ζιντ και άλλοι. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Μιχαήλ Στασινόπουλου βλ. Τέλλος Άγρας, "Στασινόπουλος Μιχ. Δ.", στη "Μεγάλη ελληνική εγκυκλοπαίδεια", τ. 22. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Θεόδωρος Ξύδης, "Στασινόπουλος Μιχαήλ", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 12, Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], Κώστας Στεργιόπουλος (επιμ.), "Μιχ. Δ. Στασινόπουλος" στο "Η ελληνική ποίηση· Ανθολογία-γραμματολογία· Η ανανεωμένη παράδοση", Αθήνα, Σοκόλης, 1980, και χ.σ., "Στασινόπουλος Μ. Δ.", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 9α, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
