Το οθωμανικό κτηματολόγιο του Ρεθύμνου
Η έκδοση του ταχριριού του Ρεθύμνου, όπως άλλωστε και κάθε βιβλίου, έχει την ιστορία της. Συνδέεται άμεσα με την επίμοχθη έκδοση των δύο ιεροδικαστικών κωδίκων του Ρεθύμνου (1651-1657), όπως και με το ενδιαφέρον μας για την ιστορία του λαδιού και του κρασιού της Κρήτης -ενδιαφέρον που οδήγησε αναπόδραστα στη μελέτη της απογραφής του νησιού μετά την κατάληψή του από τους Οθωμανούς-, το οποίο ξεκινώντας απ' αυτή την πηγή κατευθύνθηκε σε επόμενες. Το ίδιο συνέβη και με τη μελέτη ζητημάτων πληθυσμιακών μεγεθών. Η αναφορά λοιπόν σε ό,τι κέντριζε το ερευνητικό μας ενδιαφέρον ήταν πάντα η οθωμανική απογραφή της Κρήτης, τα ταχρίρια, τα οποία συντάχθηκαν με τον τερματισμό του Guerra di Candia. Αλλά και όσα τμήματα της απογραφής εξέδωσε ο Ν. Σταυρινίδης από αντίγραφα, που εντόπισε διάσπαρτα στους ιεροδικαστικούς κώδικες του Χάνδακα, πρόσφεραν πολύτιμο υλικό στους ιστορικούς του νησιού. Ο Σ. Σπανάκης το συνδύασε με βενετικές πηγές και το ενέταξε στη μνημειώδη μελέτη του για την ιστορία των οικισμών του νησιού. Δημοσιευμένα αποσπάσματα της απογραφής συνεχίζουν εξάλλου να αποτελούν έως σήμερα πηγή και για τους οθωμανολόγους, γεγονός που καταδεικνύει την ιδιαίτερη αξία της. Τη σημασία της την είχε επισημάνει ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Α. Ι. Ανδρουλιδάκης (Ανδρέας Κοπάσης), Γενικός Γραμματέας της Γενικής Διοίκησης Κρήτης πλάι στον Ι. Φωτιάδη. Στη μικρή, άκρως περιεκτική, μελέτη του -ίσως την πρώτη, διεθνώς, στις οθωμανικές σπουδές, για τον τύπο αυτής της πηγής-, την περιγράφει και σχολιάζει τις δυνατότητές της ως ιστορικού ντοκουμέντου.
Την επιλογή να εκδώσουμε την απογραφή του σαντζακιού του Ρεθύμνου μάς την υπέβαλε το γεγονός ότι μ' αυτό τον τρόπο συνεχίζαμε την παράδοση που είχε ήδη δρομολογήσει η έκδοση των δύο πρώτων χρονολογικά ιεροδικαστικών κωδίκων της πρωτεύουσας του σαντζακιού. Εξαρχής είχαμε συμφωνήσει -ομολογημένα υπήρχε και από τις δύο πλευρές η φιλοδοξία- να συμβάλλουμε, δίπλα στην προσπάθεια του ντόπιου Γ. Ζ. Παπιομύτογλου, ώστε να συγκροτηθεί ένα σώμα πηγών για μια άλλη μεγάλη πόλη της Κρήτης. Ο πρωτοπόρος Ν. Σταυρινίδης είχε επικεντρωθεί στον Χάνδακα, αφού το οθωμανικό υλικό που περισώθηκε στο νησί αφορούσε κυρίως την ανατολική Κρήτη. Αλλά και όσοι από το Πανεπιστήμιο Κρήτης ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με την έκδοση οθωμανικών πηγών, συνεχίζουν πράγματι ό,τι άφησε πίσω του ο σοφός και χαλκέντερος αυτός ερευνητής. [...]
(από το προλογικό σημείωμα του βιβλίου)
| Τίτλος βιβλίου: | Το οθωμανικό κτηματολόγιο του Ρεθύμνου |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Tapu-Tahrir 822 |
|---|
| Εκδότης: | Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Ρεθύμνης |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μπαλτά, Ευαγγελία (Συγγραφέας)
Oğuz, Mustafa (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789606688089 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Σκληρό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιανουάριος 2007 | Διαστάσεις: | 30x22 |
|---|
| Σημείωση: | "Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών" ISBN: 978-960-7616-67-9). Περιλαμβάνεται περίληψη στα αγγλικά (summary in english). |
|---|
| Κατηγορίες: | Ιστορία > Ελληνική Ιστορία
Ιστορία > Παγκόσμια Ιστορία |
|---|
Καββαδίας, Νίκος, 1910-1975
Νίκος Καββαδίας (1910-1975). Ο Νίκος (Κόλιας) Καββαδίας γεννήθηκε στο Νικόλσκι Ουσουρίσκι, μια μικρή επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν της Μαντζουρίας το 1910, γιος του μεγαλεμπόρου Χαρίλαου Καββαδία και της Δωροθέας το γένος Αγγελάτου που κατάγονταν από την Κεφαλονιά. Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή και δυο μικρότερους αδερφούς. Το 1914 μετά το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η οικογένεια Καββαδία επισκέφτηκε την Ελλάδα και κατέληξε στο Αργοστόλι ως το 1921, οπότε εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Είχε προηγηθεί η επιστροφή του πατέρα (ως το 1921) στη Ρωσία και η εκεί οικονομική καταστροφή του. Στον Πειραιά ο Νίκος τέλειωσε τη γαλλική σχολή του Saint Paul και το Γυμνάσιο. Παράλληλα δημοσίευσε τους πρώτους στίχους του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, μετά το θάνατο του πατέρα του όμως αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο, συνεχίζοντας τη συνεργασία του με φιλολογικά περιοδικά. Το 1929 μπάρκαρε στο φορτηγό πλοίο Άγιος Νικόλαος και από το 1930 ξεκίνησε η περίοδος των διαρκών ταξιδιών του ως το 1936. Το 1932 δημοσίευσε σε συνέχειες την Απίστευτη ιστορία του Λοστρόμου Νακαχαμόκο στην εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα. Το 1933 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Μαραμπού, που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την κριτική. Ακολούθησαν το Πούσι (1947) και η Βάρδια (μυθιστόρημα-1954), ενώ μετά το θάνατό του εκδόθηκε και η συλλογή Τραβέρσο (1975). Το 1934 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1938 κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στην Ξάνθη. Το 1939 πήρε δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή. Το 1940 υπηρέτησε στην Αλβανία και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του Κ.Κ.Ε.. Από το 1945 ναυτολογήθηκε ως ραδιοτηλεγραφητής. Το 1953 πήρε το δίπλωμα του Ασυρματιστή Α’. Το 1965 πέθανε η μητέρα του. Το 1968 επισκέφτηκε την Κεφαλονιά μετά από τριάντα πέντε χρόνια απουσίας. Εκεί έγραψε το πεζό Λι. Πέθανε στην Αθήνα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Νίκος Καββαδίας ανήκει σχηματικά στη γενιά του τριάντα, στο χώρο της οποίας όμως κατέχει μια ιδιότυπη θέση. Ο ποιητικός του λόγος εξέφρασε την ανάγκη απόδρασης από τη σύγχρονη του ποιητή ελληνική πραγματικότητα κυρίως μέσα από τα στοιχεία του κοσμοπολιτισμού και του εξωτισμού. Η γραφή του υπήρξε κυρίως βιωματική και ακολούθησε μια εξελικτική πορεία προς την αφαίρεση και τα όρια του υπερρεαλισμού, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής φόρμας και ρυθμικής τεχνικής. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καββαδία βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Καββαδίας Νίκος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Γεράνης Στέλιος, «Καββαδίας Νίκος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 7. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Χρυσόσκονη στα γένια του Μαγγελάνου · Εισαγωγή και ανθολόγηση Δημήτρης Καλοκύρης, σ.11-68. Αθήνα, Ερμής, 1995.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
