Προς μία μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία

Όλοι μιλούν πια στις μέρες μας για την κρίση της πολιτικής, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν τη λειτουργικότητα και το πραγματικό περιεχόμενο των παραδοσιακών ιδεολογικών και πολιτικών ταυτοτήτων, ιδίως τη διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Αμφισβητούν, συνεπώς, το νόημα και την αξία της πολιτικής.
Δεν υπάρχει μόνον πρόβλημα πολιτικής αλλά και πρόβλημα δημοκρατίας, πρόβλημα που διαπερνά όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς, αντιπροσωπευτικούς και άμεσους ή συμμετοχικούς. Διαπερνά όμως και τα ΜΜΕ, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και τις ποικίλες ομάδες πίεσης, τις έρευνες της κοινής γνώμης, το διαδίκτυο και τις δικές του νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής.
Ούτε το ένα ούτε το άλλο επίπεδο μπορεί να δώσει από μόνο του μία πλήρη και λειτουργική λύση στο πρόβλημα της πολιτικής υποαντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Απαιτείται, κατά τη γνώμη μου, μία πιο ριζοσπαστική προσέγγιση που αναζητά ξανά τη βαθύτερη ιστορικότητα των θεσμών της αντιπροσωπευτικής/συνταγματικής δημοκρατίας που αποδείχθηκε ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία της δημοκρατίας.
Μέσα στο νέο αυτό περιβάλλον της μεταβιομηχανικής εποχής μορφοποιείται ένα νέο πολιτικό πρόταγμα που μπορεί να δώσει νόημα στην πολιτική συμμετοχή, στα δικαιώματα των πολιτών, στην αξιακή και άρα ιδεολογική και ηθική προσέγγιση της πολιτικής. Ένα νέο πολιτικό πρόταγμα που δίνει ξανά περιεχόμενο σε έννοιες όπως η δημοκρατία, το γενικό συμφέρον, το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, η κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και συνοχή.
Αυτό το νέο θεσμικό πλαίσιο που ονομάζουμε μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης. Είναι ένα νέο κίνημα πολιτικής συμμετοχής, ένα νέο ριζοσπαστικό κίνημα πολιτικής αναδιανομής. Αναδιανομής της πολιτικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί απευθυνόμαστε σε πολίτες κουρασμένους, απαισιόδοξους, αποστασιοποιημένους και δύσπιστους. Εκείνους πρέπει να πείσει μία ριζική ανακαίνιση των δημοκρατικών θεσμών και άρα της ίδιας της πολιτικής που ασκείται στο όνομα του λαού και χάριν των ανθρώπων που έχουν πραγματική ανάγκη από μία άλλη πολιτική.
Τίτλος βιβλίου: | Προς μία μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία | ||
---|---|---|---|
Υπότιτλος βιβλίου: | Οι θεσμικές προϋποθέσεις μιας άλλης πολιτικής | ||
Εκδότης: | Πόλις | ||
Συντελεστές βιβλίου: | Βενιζέλος, Ευάγγελος (Συγγραφέας) | ||
ISBN: | 9789604351749 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
Στοιχεία έκδοσης: | Φεβρουάριος 2008 | Διαστάσεις: | 21x14 |
Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Δίκαιο |
Βενιζέλος, Ευάγγελος
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1957. Αμέσως μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το Σεπτέμβριο του 1974, εισάγεται στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και διετέλεσε μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής και των Συμβουλίων της Φοιτητικής Ένωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδος. Αποφοίτησε από τη Νομική το 1978 και πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού ΙΙ. Το 1980 αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Νομικής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1984 εκλέχθηκε υφηγητής και στη συνέχεια καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Παράλληλα άσκησε το λειτούργημα του δικηγόρου στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στον Άρειο Πάγο. Διετέλεσε, μεταξύ άλλων μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και μέλος της Επιτροπής Τοπικής Ραδιοφωνίας (ανεξάρτητη αρχή αρμόδια για την εποπτεία των ραδιοφωνικών σταθμών). Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει πάρει μέρος ως εισηγητής σε πολλά διεθνή συνέδρια, συμπόσια και άλλες συναφείς εκδηλώσεις. Είναι επίτιμος διδάκτορας νομικής του Πανεπιστημίου La Trobe της Μελβούρνης (Βικτώρια, Αυστραλία). Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό βιβλίων και μελετών στο πεδίο του συνταγματικού δικαίου, της πολιτικής θεωρίας, της πολιτιστικής πολιτικής κ.ά. Τα τελευταία χρόνια το συγγραφικό του έργο, παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση του Συντάγματος, την προοπτική του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, το "ανοιχτό κόμμα" ως μορφή συλλογικού πολιτικού υποκειμένου της μεταβιομηχανικής εποχής, τον "Πολιτισμό των Πολιτισμών" ως απάντηση στη θεωρία της "σύγκρουσης των πολιτισμών", την σχέση "ελληνικότητας" και "δυτικότητας" κ.ά. Τον Οκτώβριο του 1993 εκλέχθηκε βουλευτής της Α' Περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Εκλέχθηκε πάλι βουλευτής στις εκλογές του 1996 και στις εκλογές του 2000. Διετέλεσε Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Υπουργός Τύπου και ΜΜΕ, Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, Υπουργός Δικαιοσύνης, Υπουργός Πολιτισμού και Υπουργός Ανάπτυξης (Ενέργειας, Βιομηχανίας, Εμπορίου, Τουρισμού και Τεχνολογίας). Το Νοέμβριο του 2001 έγινε για δεύτερη φορά Υπουργός Πολιτισμού. Ήταν επίσης μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Είναι παντρεμένος από το 1980 με τη Βασιλική Μπακατσέλου, με την οποία έχει μία κόρη. Ήταν ο εισηγητής της εκτεταμένης Αναθεώρησης του Ελληνικού Συντάγματος που άρχισε το 1996 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2001. Ιδιαίτερα πλούσιο είναι το νομοθετικό του έργο στους τομείς των μέσων ενημέρωσης, της δικαιοσύνης, της ενέργειας, του πολιτισμού κ.λ.π. Με εισήγηση του ψηφίστηκε μεταξύ άλλων ο βασικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης, ο νόμος για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ο νέος νόμος για την προστασία των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς κ.λ.π. Στο πεδίο της πολιτιστικής πολιτικής αξίζει να σημειωθεί η οργάνωση της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας ενόψει της Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004, με κεντρικό θέμα την αναζήτηση ενός "Πολιτισμού των Πολιτισμών". Με πρωτοβουλία του, μεταξύ άλλων, ιδρύθηκαν πολλοί νέοι πολιτιστικοί θεσμοί ενώ δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη συνεργασία με διάφορα ξένα πανεπιστήμια για την ανάπτυξη των Ελληνικών σπουδών. Μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 (στις οποίες εξελέγη πρώτος σε σταυρούς στην Περιφέρεια της Α' Θεσσαλονίκης) δήλωσε ότι προτίθεται να διεκδικήσει την αρχηγία του κινήματος. Ωστόσο, στις εσωκομματικές εκλογές της 11ης Νοεμβρίου 2007, δεν κατάφερε να πάρει την αρχηγία, καθώς οι εκλογές ανέδειξαν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και πάλι τον Γιώργο Παπανδρέου. Στις γενικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 επανεξελέγη βουλευτής της Α' Περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Στις 7 Οκτωβρίου, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, ορκίστηκε Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Τον Ιούνιο του 2011 η επικείμενη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής 2012-2015 προκάλεσε έντονες κοινωνικές αντιδράσεις που εκφράστηκαν με μεγάλες πολυήμερες διαδηλώσεις και κυβερνητική κρίση και με παραιτήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών. Η κατάσταση οδήγησε στον κυβερνητικό ανασχηματισμό της 17ης Ιουνίου, με τον οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών, σε μία κρίσιμη περίοδο της ελληνικής κρίσης χρέους. Παράλληλα ανέλαβε και καθήκοντα αντιπροέδρου της Κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό τον Λουκά Παπαδήμο, που ακολούθησε την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, το 2011, διατήρησε τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και του Υπουργού Οικονομικών. Στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στις 12 Μαρτίου του 2012 ανακηρύχθηκε ο μοναδικός υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος, καθώς ήταν ο μοναδικός ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών βάσει του καταστατικού. Διετέλεσε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2013-2015. Κατά τις Εθνικές Εκλογές του Ιουνίου 2012, υπήρξε συμφωνία μεταξύ του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ, για συγκρότηση Κυβέρνησης Συνασπισμού, με πρωθυπουργό τον πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, επέλεξε να μην συμμετέχουν κοινοβουλευτικά στελέχη του κόμματός του σ' αυτή την κυβέρνηση, αλλά πρότεινε "ανεξάρτητες" προσωπικότητες. Μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, όμως, από τον συνασπισμό, τον Ιούνιο του 2013, ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, προχώρησαν σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης, με τον ίδιο να αναλαμβάνει τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και του Υπουργού Εξωτερικών.
- Εκδοχές πολέμου 2009-2022 (2022)
- Παλιγγενεσία και αναστοχασμός (2021)
- Μαθήματα συνταγματικού δικαίου (2021)
- Οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και ελληνοτουρκικές σχέσεις (2020)
- Η δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και ιστορίας (2018)
- Μύθοι και αλήθειες για το δημόσιο χρέος 2012-2017 (2017)
- Η Ελλάδα στον κόσμο (2017)
- Εν ου παικτοίς (2016)
- Μετασχηματισμοί του κράτους και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (2016)
- Δημοκρατία, Σύνταγμα, Ευρώπη στην εποχή της κρίσης (2012)
- Οι αταίριαστοι (η πολιτική συναντά την τέχνη) (2012)
- Το μέλλον του Ελληνικού Κοινοβουλίου (2011)
- Εξουσία και κοινωνία (2010)
- Από τον ανένδοτο στη δικτατορία (2009)
- Παρεμβάσεις για την Ευρώπη (2009)
- Κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος; (2008)
- Μαθήματα συνταγματικού δικαίου (2008)
- Ατζέντα 16 (2007)
- Το "ανοιχτό" κόμμα (2007)
- Για μια προοδευτική πολιτική (2007)
- Η μεταρρύθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου (2007)
- Ελληνική οικονομία: Πόροι για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή (2007)
- Το πρόβλημα της συνταγματικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα (2006)
- Συνταγματική αυτοσυνειδησία ή αναθεωρητικός οίστρος; (2006)
- Δύο λέξεις (2006)
- Μαθήματα συνταγματικού δικαίου (2006)
- Τα δημοψηφίσματα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και ο ρόλος των λαών (2005)
- Το χαμένο τμήμα (2005)
- Ασφάλεια και δικαιώματα στην κοινωνία της διακινδύνευσης (2005)
- A New Constitutional Settlement for the European People (2004)
- Τόμος τιμητικός του Συμβουλίου της Επικρατείας (2004)
- Σύνταγμα. Ελληνική πολιτεία. Ευρωπαϊκή συμπολιτεία (2004)
- Ένα μέλλον για την Αθήνα (2003)
- Η πρόκληση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος (2003)
- Η προοπτική ενός συντάγματος για την Ευρώπη (2003)
- Το μέλλον της δημοκρατίας και η αντοχή του συντάγματος (2003)
- Το αναθεωρητικό κεκτημένο (2002)
- Από το Άμστερνταμ στη Νίκαια (2001)
- Το ανοιχτό κόμμα (2001)
- Για έναν πολιτισμό των πολιτισμών (2001)
- Το σύνταγμα του 1975/ 1986/ 2001 (2001)
- Οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας (2000)
- Η ελληνική οικονομία μετά την ένταξη στην ΟΝΕ (2000)
- Το σχέδιο της αναθεώρησης του Συντάγματος (2000)
- Η Θεσσαλονίκη του πολιτισμού (2000)
- Το κυπριακό ζήτημα, η κυπριακή συνταγματική τάξη και η προοπτική ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (2000)
- Πολιτική αναφορά (1999)
- Διαχρονία και συνέργεια (1998)
- Μέσα ενημέρωσης, δημοκρατία και εξωτερική πολιτική (1996)
- Κρίση της πολιτικής και πολιτική των κρίσεων (1996)
- Η συναινετική αναθεώρηση (1996)
- Η ερμηνεία του συντάγματος (1995)
- Η ερμηνεία του Συντάγματος και τα όρια του δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων (1994)
- Κείμενα συνταγματικών ελευθεριών (1993)
- Η ποινική ευθύνη των υπουργών (1993)
- Επιστροφή της πολιτικής; (1993)
- Ποια Ευρώπη; (1993)
- Το γενικό συμφέρον και οι περιορισμοί των συνταγματικών δικαιωμάτων (1990)
- Η ραδιοτηλεοπτική έκρηξη (1989)
- Δίκαιο και κοινωνία (1989)
- Μελέτες συνταγματικού δικαίου 1980-1987 (1987)
- Πολιτική ένταση και σύνταγμα (1986)
- Η διάλυση της Βουλής (1986)
- Εκλογικό σύστημα (1985)
- Ο δικαστικός έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων (1985)
- Τα όρια της αναθεώρησης του Συντάγματος 1975 (1984)
- Η λογική του πολιτεύματος και η δομή της εκτελεστικής εξουσίας στο Σύνταγμα του 1975 (1980)
- Οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας ()
- Μαθήματα συνταγματικού δικαίου ()
- Η πολιτική ζωή και οι θεσμοί ()