Νεφέλαι
Οι Νεφέλες είναι κωμωδία που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ. και απέσπασε το τρίτο βραβείο. Ο ποιητής πίστευε ότι οι Νεφέλες είναι από τα καλύτερα έργα του και το διόρθωσε ριζικά με σκοπό να το παρουσιάσει ξανά στο κοινό. Οι Νεφέλες που σώζονται έως σήμερα είναι η δεύτερη εκδοχή. Είναι από τα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα του, άλυτος γρίφος μέσα σε ολόκληρη την αριστοφανική παραγωγή και ένα από τα πιο μεγάλα ερωτηματικά στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Οι Νεφέλες και ο Πλούτος είναι κατ’ ουσίαν δύο οικονομικά έργα του Αριστοφάνη και πολλές από τις ιδέες του σε αυτά τις συναντούμε σε οικονομικά έργα μετέπειτα συγγραφέων. Οι Νεφέλες διατηρούν την αιώνια φρεσκάδα, όπως άλλωστε όλα τα έργα του Αριστοφάνη, για τα ζητήματα που θίγουν και που είναι επίκαιρα ως και σήμερα, όπως: η παιδεία, η δικαιοσύνη, η άσκηση βίας από την εξουσία και ο δανεισμός, που αποτελεί μείζον πρόβλημα και στο σύγχρονο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και σημαντική αιτία πρόκλησης και της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με τους τόκους και τα μεγιστοποιημένα κέρδη που προκύπτουν μέσω των ολοένα και αυξανόμενων από τα δάνεια χρεών.
Μελισσάνθη, 1907-1990
Μελισσάνθη (1907-1990). Η Μελισσάνθη (πραγματικό όνομα Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική και γερμανική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Abendschule Αθηνών αντίστοιχα και φοίτησε στην προπολεμική Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε επίσης με την αγγλική γλώσσα, τη μουσική, τη ζωγραφική και το χορό. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία και ως δημοσιογράφος. Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ν. Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό και συγγραφέα φιλοσοφικών πραγματειών. Συνεργάστηκε σε λογοτεχνικές και θεατρικές εκπομπές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1945-1955), ήταν μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1961-1972), της επιτροπής Κρατικών Βραβείων (1969-1975), του Κύκλου για το Παιδικό Βιβλίο (1969-1971). Πέθανε στην Αθήνα. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1930 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής "Φωνές εντόμου" και το 1931 κυκλοφόρησε τη λιθογραφημένη ποιητική συλλογή "Προφητείες", η οποία αποτέλεσε το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Η ποίηση της Μελισσάνθης τοποθετείται στο χώρο του υπαρξισμού και της μεταφυσικής αγωνίας. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών. Ασχολήθηκε επίσης με το φιλοσοφικό δοκίμιο και τις λογοτεχνικές μεταφράσεις. Τιμήθηκε με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1936), την Εύφημο Μνεία Βραβείου Παλαμά, το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1965), το Παράσημο Χρυσούς Σταυρός Τάγματος Εποποιίας, το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976), το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη, το Βραβείο Μεταφραστών, το Μετάλλιο Δήμου Πειραιώς και το Αργυρούν Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Μελισσάνθης βλ. Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, "Μελισσάνθη", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 10, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], "Τον όρθρον τον ερχόμενον· αφιέρωμα στην Μελισσάνθη", Ε.Λ.Ι.Α, 1985, Αλέξης Ζήρας, "Μελισσάνθη", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 6, Εκδοτική Αθηνών, 1987, και Αλέξης Ζήρας, "Μελισσάνθη" στο "Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας", Εκδόσεις Πατάκη, 2007.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
