Γενόσημα
Στη συλλογή ΓΕΝΟΣΗΜΑ περιλαμβάνονται 49 ποιητικές ολότητες με περιορισμένο (μονοψήφιο πάντα) αριθμό πεζών ποιημάτων η καθεμία. Το σύνολο των ποιημάτων είναι 278. Οι αριθμητικοί συνειρμοί είναι ποικίλοι μα πάντως όχι από πρόθεση. Οι ολότητες αυτές εκκινούν από μια αφορμή ( πχ. μία κοινωνική συνθήκη, μια διερώτηση ή ένα συντριπτικό συναίσθημα) και αναπτύσσονται εγκαθιστώντας μια διαλεκτική συνύπαρξη ανάμεσα στα ποιήματα και τους τίτλους τους, που παραπέμπει στην ίδια την υπόσταση της κοινωνίας της αφθονίας: το υποκείμενο θα κοινωνεί τη γεύση της δίχως να συμμετέχει - κατ’ ουσίαν - στην αφθονία αυτή. Τα ΓΕΝΟΣΗΜΑ οφείλουν τη δομή και τη γραμματολογική τους υπόσταση στην ομορφιά των Μαθηματικών και της Φιλοσοφίας της Γλώσσας και αποτίουν φόρο τιμής στο Tractatus Logico-Philosophicus του Λούντβιχ Βίτγκενστάιν καθώς και στην εικαστική ιδιοφυία του Αύγουστου Ζάντερ, φωτογράφου - ποιητή της εικόνας και εκφραστή της Νέας Αντικειμενικότητας στην φωτογραφική τέχνη, φωτογραφία του οποίου παρατίθεται στο εξώφυλλο.
Ο Αύγουστος Ζάντερ (καθώς και το "μεταμοντέρνο" του ανάλογο, η Νταϊάν Άρμπους) μαζί με τον Γουόλτ Γουίτμαν, τον Αντόνιο Πόρτσια και τον Μάρκο Μέσκο, αποτελούν επίσης αισθητικούς ταγούς της συλλογής καθώς η πίκρα της ύπαρξης, η απόλυτη μοναξιά και η καθαρότητά της, η απελπισία του κορμιού εντός του δοθέντος περιβλήματος, η αγάπη προς την ετερότητα και η αποστροφή προς την επεμβατική "γλυπτική" των δομών (πολιτικών, κοινωνικών, θρησκευτικών και άλλων) στους ανθρώπους, στην ιστορία, στη φύση, στην ίδια τη ζωή, μνημονεύονται εκεί με πάμπολλους τρόπους.
_______________
ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΑ
Για χρόνια γερνάει η ζωή σου πριν καν γεράσει μέσα σ' εκείνο το ζαρωμένο ποντίκι που υπήρξε ο φόβος σου να υπάρξεις.
Η ΣΠΟΥΔΗ ΤΩΝ ΤΑΠΕΙΝΩΝ
Μεγαλύνεσαι όμως στη σπουδή των ταπεινών· μ' ένα απλό συναξάρι πλαγιάζεις μα ξυπνάς μονογραφία ουτοπικής χειρουργικής.
Η ΑΥΠΝΗ ΓΑΡΔΕΝΙΑ
Ώσπου κάποτε κι οι ψαλιδιές στομώνουν από την υπερβολική βλάστηση· είναι τότε που ο έρωτας φοράει την άυπνη γαρδένια του.
Η ΔΙΨΑ
Κι είτε από έρωτα είτε από απόγνωση κορυφώνεται η δίψα σου ενώ υποκρίνεσαι την κοίτη.
ΤΟ ΦΡΕΣΚΟ ΚΥΔΩΝΙ
Όμως εγώ, ο παντοτινός σαλός σου, αιώνια θα σε ρυμουλκώ στις όχθες μου - κι ας γίνονται οι πέτρες σου υφάλμυρα δάκρυα του Σπρέε - έως ότου ξυπνήσει στο κορμί μου απ' την αρχή εκείνο το φρεσκοκομμένο κυδώνι της Ανάστασης.
___________________________
ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ
Η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι εκτατική αφού - ναι μεν το τέλος δείχνει ένα όριο μα - τα πάντα είναι ατέλειωτα και αεικίνητα· το δροσερό αεράκι είναι μια κατάληξη· ένας ειρμός που άρχισε μα του χρωστάμε να τελειώνει. Όσο όμως υποστατεί, παραμένει, εν δυνάμει, ατέλειωτο.
Η ΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ, ΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ
Η έκταση, για να επιτραπεί, πρέπει τα όρια διαρκώς να επανορίζονται. Σκοτεινός περιμένει στην Πύλη, με τη Γαλάζια Κουκούλα του γεμάτη ελεύθερο χρυσάφι, αυτός που όλα τα ορίζει. Και το κλειδί του είναι φτιαγμένο από έρωτα.
ΕΡΩΤΑΣ Ο ΑΟΡΙΣΤΟΣ
Όμως ο έρωτας είναι Αόριστος· όπως ένα λαμπρό πρωινό που είχε υπάρξει στα δόντια τού χρόνου αμέσως μόλις ένα κορίτσι με θαμπά ροδομάγουλα συναντήθηκε με μιαν έξαψη αψιά, γεμάτη ήλιο. Έκτοτε έρωτα τον ονομάζει· αόριστο έρωτα.
ΕΡΩΤΑΣ Ο ΥΠΕΡΣΥΝΤΕΛΙΚΟΣ
Η απάντηση όλων είναι άλλωστε, ο έρωτας. Για τα όριά του να μην αναρωτιέσαι. Όλα έχουν υπάρξει εντός μιας απεριόριστης εκδοχής όπου αγαπάμε κι αγαπιόμαστε σαν μέλισσες, εις γάμου κοινωνίαν με ολόκληρη την κυψέλη. Μια τέτοια στιγμή ζυμώνουμε για πάντα. Όσο διαρκεί το δικό μας "για πάντα".
Συντροφιά
Η συντροφιά συχνά αντιστρέφει το ποτήρι της απόγνωσης. Αρκεί να μιλάς το ίδιο ή και λιγότερο απ’ όσο ακούς. Αν ενόσω μιλάς, ακούς μονάχα ένα βόμβο, είναι πιθανό να μιλάς στο
ψυγείο σου ή στο κλιματιστικό.
| Τίτλος βιβλίου: | Γενόσημα |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | 278 πεζά ποιήματα |
|---|
| Εκδότης: | ΑΩ Εκδόσεις |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Λουκόπουλος Κωνσταντίνος Χ. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786185363734 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιούλιος 2021 | Διαστάσεις: | 22x15 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Ποίηση |
|---|
Δημουλά, Κική, 1931-2020
Η Κική Δημουλά γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα. Εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος επί είκοσι πέντε χρόνια, το διάστημα 1949-1974. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1952 με την ποιητική συλλογή "Ποιήματα" που μετά από λίγο απέσυρε η ίδια από την κυκλοφορία. Παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά, το 1954, και απέκτησε μαζί του δύο παιδιά. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές ("Έρεβος", 1956, "Ερήμην", 1958, "Επί τα ίχνη", 1963, "Το λίγο του κόσμου", 1971, "Το τελευταίο σώμα μου", 1981, "Χαίρε ποτέ", 1988, "Η εφηβεία της λήθης", 1994, "Ενός λεπτού μαζί", 1998, "Ήχος απομακρύνσεων", 2001, "Χλόη θερμοκηπίου", 2005, "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως", 2007, "Συνάντηση", 2007, "Πέρασα", 2010, "Τα εύρετρα", 2010). Οι επτά πρώτες συλλογές συγκεντρώνονται στην έκδοση "Ποιήματα" (1998, 6η έκδοση 2005). Μέρος του έργου της έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και σουηδικά.
Βραβεία - Διακρίσεις:
- 1972, Β΄ κρατικό Βραβείο Ποίησης, για τη συλλογή: "Το λίγο του κόσμου".
- 1989, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για τη συλλογή "Χαίρε ποτέ".
- 1995, Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών), για τη συλλογή: "Η εφηβεία της λήθης".
- 2001, Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της.
- 2002, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
- 2009, Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Europeen de Litterature - Rencontres Europeennes de Litterature, Στρασβούργο)
- 2010, Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.
Με την ευκαιρία της εκλογής της στην Ακαδημία Αθηνών -η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας-, η ποιήτρια είπε σε συνέντευξή της στην Όλγα Μπακομάρου ("Ελευθεροτυπία", 16.3.2002): "Έβαλα (υποψηφιότητα), πρώτον βέβαια, για λόγους που δεν ομολογούνται. Και μετά: ίσως για να ικανοποιήσω μια καθυστερημένη φιλομάθεια. Ίσως για να βρω μια ειρηνικότερη και επομένως ασφαλέστερη στέγη για το μετέωρο και ευάλωτο είδος του λόγου που υπηρετώ. Ίσως ακόμα με την ελπίδα ότι αυτό το είδος αποδειχτεί ευρύτερα και σταθερότερα χρήσιμο από όσο ασταθώς χρησιμεύει σε μένα. Ενδεχομένως να νοστάλγησα και την πειθαρχία. Να νοστάλγησα την περικοπή του ελεύθερου χρόνου, που σε μένα τουλάχιστον προσφέρει αρκετήν αταξία. [...]"
Έφυγε από τη ζωή στις 22 Φεβρουαρίου 2020, σε ηλικία 89 ετών.
(φωτογραφία: Νίκος Κοκκαλιάς)
