Βαγγέλης. Είκοσι πέντε (συν μία) ιστορίες πριν το Αλτσχάιμερ
Ο Γιώργος (γιος του Βαγγέλη), θέλοντας να διασώσει τις ιστορίες που είχε γράψει ο πατέρας του πριν συναντήσει τη νόσο του Αλτσχάιμερ, τις συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο καταλαμβάνοντας το α’ μέρος αυτού, καθώς στο άλλο μισό διαβάζουμε για τον Βαγγέλη μέσα από ιστορίες που διηγείται ο γιος του. Γνωρίζουμε τον Βαγγέλη πριν το Αλτσχάιμερ και προς το τέλος του βιβλίου παίρνουμε μια μικρή γεύση για το πώς ήταν η ζωή του όταν η νόσος έκανε πλέον αισθητή την παρουσία της. Μέσα από αυτήν την πρωτότυπη συνύπαρξη δύο συγγραφέων ξεδιπλώνονται δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο ανθρώπων διαφορετικής γενιάς, όπου ο ένας –από συγγραφέας– γίνεται πρωταγωνιστής στις ιστορίες του άλλου.
--------------------------------------
Ποιος, πού, πότε, γιατί…
Ποιος: Αυτό το βιβλίο έχει για συγγραφείς δύο δημοσιογράφους. Έναν εν αγνοία του, τον Βαγγέλη. Και έναν εν γνώσει του, τον Γιώργο. Ο Βαγγέλης έγραψε τα διηγήματα που θα διαβάσετε στο α’ μέρος του βιβλίου. Και, μετά, έφυγε.
Πού: Στη Θεσσαλονίκη, βέβαια. Όπου γεννήθηκε, έζησε όλη του τη ζωή και πέθανε (στις 12 Μαρτίου του 2022) ο Βαγγέλης. Αυτός την αγάπησε, αυτή τον καθόρισε. Στη Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή της (σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, εξάλλου…) διαδραματίζονται και οι περισσότερες από τις ιστορίες του.
Πότε: Ο Βαγγέλης άρχισε να γράφει τα διηγήματά του (α’ μέρος) πριν αρκετές δεκαετίες. Και συνέχισε να τα γράφει επί αρκετές δεκαετίες. Ο Γιώργος άρχισε να σκέφτεται την ιδέα ενός τέτοιου βιβλίου ακριβώς όταν είδε ότι ο μπαμπάς πήρε τον δρόμο προς αποχώρηση (λέγε με Αλτσχάιμερ).
Γιατί: Ο Βαγγέλης έγραψε ιστορίες από τη ζωή και την καθημερινότητά του. Για τον εαυτό του, όχι για τους άλλους. Ο Γιώργος άρχισε θέλοντας απλά να σώσει τα διηγήματα του μπαμπά. Μετά –όσο προχωρούσε το Αλτσχάιμερ– ήθελε να γράψει για τους ανθρώπους που το ζουν από τόσο κοντά. Για τη μαμά του, δηλαδή. Ώστε να έχουν οι απ’ έξω μια μικρή ιδέα πώς να σταθούν την επόμενη φορά, απέναντι σε κάποιον που ζει δίπλα στην αρρώστια.
Χαρίτος Δημήτρης
Ο κριτικός κινηματογράφου και ποιητής Δημήτρης Χαρίτος (1930-2022) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έγραψε κριτική και θεωρητικά κείμενα για τον κινηματογράφο και τις εικαστικές τέχνες από τις αρχές της δεκαετίας του '60, παράλληλα με την ενασχόλησή του με την ποίηση. Για πολλά χρόνια διετέλεσε γενικός γραμματέας και πρόεδρος της Πανελληνίας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), ενώ στα έτη 1991-1993 υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Επί δεκατέσσερα χρόνια ήταν μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Εθνικής Κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Στο διάστημα 2000-2002 ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του (τότε) Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας. Διετέλεσε μέλος κριτικών επιτροπών σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διετέλεσε κριτικός κινηματογράφου στο περιοδικό "Αντί", ενώ κρατούσε τη στήλη της κινηματογραφικής κριτικής στο περιοδικό "Νέα Εστία". Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1955 με την ποιητική συλλογή "Ιστορία του Απρίλη" (ιδ. έκδοση). Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές "Περιπέτειες με τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα", ιδ. έκδοση, 1961, "Μανδραγόρες", εκδ. Φιλιππότη, 1980, και πιο πρόσφατα η συλλογή "Μυθεύματα κι αυτοβιόγραφα", εκδ. Γαβριηλίδης, 2009.
