Τραγικός δείπνος
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΟΠΩΣ Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ η αφόδευση, είναι ιερές στιγμές και απαιτούν την απόλυτη προσήλωσή μας.
Το να τρώει ένας πολιτισμένος άνθρωπος σε δημόσια θέα, είναι καθαρή ανωμαλία και όταν αυτό αποτελεί κοινωνική συνθήκη, τότε ο άνθρωπος, μαθαίνει να σκέπτεται και να πράττει μη φυσιολογικά, δηλαδή αρρωστημένα και βλαβερά για τους συνανθρώπους του. Ίσως η πιο «διαταραγμένη» εφεύρεση του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι το τραπέζι του φαγητού και η προϊστορική συνήθεια των ανθρώπων, να μαζεύονται σε οικογένειες, σε παρέες, σε συνεργάτες κ.α. και να τρώνε μαζί. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότερες και οι μεγαλύτερες τραγωδίες της ανθρωπότητας, έχουν σχεδιαστεί γύρω από ένα τραπέζι φαγητού. Αν οι άνθρωποι δεν έτρωγαν μαζί και είχαν σαν ιερό κανόνα της ζωής τους, να τρώνε μόνοι τους, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος, οι οικογένειες πολύ αγαπημένες και οι παρέες θα αποτελούταν από πραγματικούς φίλους.
Nikolaj Velimirovic, Sveti, 1881-1956
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία. Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια. Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
