Εφήμερη και αιώνια Αθήνα
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για να αντικρούσει την ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη ότι η ελληνική πόλη, όπως εκφράζεται στο υπέρτατο παράδειγμά της, την Αθήνα, είναι ένας αναγκαστικός τόπος εξορίας για τους κατοίκους της, αφιλόξενη και δίχως περιεχόμενο.
Η αντιστροφή του αρνητικού κλίματος ενάντια στη σύγχρονη πόλη οδηγεί άμεσα στους τρόπους που τη ζούμε, άρα και στο πώς επεμβαίνουμε "σωστικά" για να τη βελτιώσουμε. Άρα, ζητάμε νέους τρόπους "ανάγνωσης" της πόλης, που να αποκαλύπτουν την εσωτερική λογική των κάποτε τρομακτικών αντιφάσεων της, ικανούς να κωδικοποιηθούν σε τρόπους επέμβασης.
Ζούμε σε μια εποχή βαθιά επηρεασμένη από περιστασιακά ερεθίσματα που ανήκουν στην κουλτούρα του αποσπασματικού και στην παντοδυναμία της εικόνας. Στατική ή κινούμενη, η εικόνα ακολουθεί τους δικούς της νόμους, που εν συνεχεία τους επιβάλλει παντού. Έτσι, ο ερεθισμός που δημιουργούν οι τεχνικές των νέων μέσων επικοινωνίας καθορίζει και τον τρόπο με τον οποίο τελικά αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Ο κόσμος που μας περιβάλλει έχει οριστικά πια αλλάξει σε σχέση με ότι υπήρχε παλιότερα.
Αν δεχτούμε το συνδυασμό των δύο αυτών στοιχείων, του αποσπασματικού και της εικόνας, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η λογική που ενέχει η αποσπασματικότητα της εικόνας κυριαρχεί στη σύγχρονη καθημερινότητα. Διαπιστώνεται έτσι το θρυμμάτισμα του χρόνου και η ανασύνταξη των θραυσμάτων του με άλλη σειρά, ώστε να εξυπηρετηθούν νοηματικές και όχι ρεαλιστικές απαιτήσεις.
Σε αυτό το βιβλίο σκόπιμα ακολουθούμε τη νομοτέλεια της εικόνας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δηλαδή μιμούμενοι τις ιδιότητες της εικόνας με το λόγο. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται εδώ είναι η ίδια η εικόνα ως παράσταση και το κείμενο-απόσπασμα ως νόμιμο στοιχείο αναφοράς.
Είτε θεωρηθεί η πόλη θεματοφύλακας της ιστορίας, είτε εκφραστής της δημόσιας ζωής που εκτυλίσσεται στους ελεύθερους χώρους της, το ερώτημα παραμένει πώς συνδιαλεγόμαστε με την καθημερινότητά της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εστιάζουμε την προσοχή μας στη σχέση ανάμεσα στη ροή και στο ευμετάβλητο του χρόνου αφενός και στην αμετάβλητη αρετή με πολιτικούς όρους αφετέρου.
| Τίτλος βιβλίου: | Εφήμερη και αιώνια Αθήνα | ||
|---|---|---|---|
| Εκδότης: | Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς | ||
| Συντελεστές βιβλίου: | Φιλιππίδης Δημήτρης (Συγγραφέας) | ||
| ISBN: | 9789602441220 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2009 | Διαστάσεις: | 28x25 |
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Θετικές > Αρχιτεκτονικη, Τοπογραφία, Χαρτογραφία Ιστορία > Ελληνική Ιστορία > Νεότερη Ελληνική Ιστορία | ||
Μελισσάνθη, 1907-1990
Μελισσάνθη (1907-1990). Η Μελισσάνθη (πραγματικό όνομα Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική και γερμανική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Abendschule Αθηνών αντίστοιχα και φοίτησε στην προπολεμική Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε επίσης με την αγγλική γλώσσα, τη μουσική, τη ζωγραφική και το χορό. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία και ως δημοσιογράφος. Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ν. Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό και συγγραφέα φιλοσοφικών πραγματειών. Συνεργάστηκε σε λογοτεχνικές και θεατρικές εκπομπές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1945-1955), ήταν μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1961-1972), της επιτροπής Κρατικών Βραβείων (1969-1975), του Κύκλου για το Παιδικό Βιβλίο (1969-1971). Πέθανε στην Αθήνα. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1930 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής "Φωνές εντόμου" και το 1931 κυκλοφόρησε τη λιθογραφημένη ποιητική συλλογή "Προφητείες", η οποία αποτέλεσε το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Η ποίηση της Μελισσάνθης τοποθετείται στο χώρο του υπαρξισμού και της μεταφυσικής αγωνίας. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών. Ασχολήθηκε επίσης με το φιλοσοφικό δοκίμιο και τις λογοτεχνικές μεταφράσεις. Τιμήθηκε με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1936), την Εύφημο Μνεία Βραβείου Παλαμά, το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1965), το Παράσημο Χρυσούς Σταυρός Τάγματος Εποποιίας, το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976), το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη, το Βραβείο Μεταφραστών, το Μετάλλιο Δήμου Πειραιώς και το Αργυρούν Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Μελισσάνθης βλ. Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, "Μελισσάνθη", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 10, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], "Τον όρθρον τον ερχόμενον· αφιέρωμα στην Μελισσάνθη", Ε.Λ.Ι.Α, 1985, Αλέξης Ζήρας, "Μελισσάνθη", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 6, Εκδοτική Αθηνών, 1987, και Αλέξης Ζήρας, "Μελισσάνθη" στο "Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας", Εκδόσεις Πατάκη, 2007.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
- Ένα μηδέν ένα, 101 Έλληνες ποιητές (2013)
- Ανθολογία της ελληνικής ποίησης (20ός αιώνας) (2009)
- Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα (2008)
- Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα (2008)
- Οδοιπορικό (2000)
- Πάσχα των Ελλήνων (2000)
- Τιμή στον Τ. Κ. Παπατσώνη (1999)
- Πάσχα των Ελλήνων (1994)
- Νύξεις και εκδοχές (1990)
- 17 ιστορίες που ξεχωρίζουν (1988)
- Φραντς Κάφκα (1983)
Δείτε επίσης:
Είδατε πρόσφατα:
