Εθνικό σχολείο;

Ιδεολογικές, κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές συγκρούσεις στο μεσοπόλεμο
Εκδότης:
Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
Έτος:
2006
ISBN:
9789600110906
Σελίδες:
473
Εξώφυλλο:
Μαλακό
Εθνικό σχολείο;
Τιμή εκδότη:€26,87
Η τιμή μας: €24,18
Εθνικό σχολείο;
Η μελέτη αυτή έχει σαν σκοπό της να απαντήσει σ’ ένα κεντρικό ιστορικο-κοινωνιολογικό ερώτημα, το οποίο τίθεται διαρκώς και εναγωνίως στην ελληνική κοινωνία, στην ελληνική πολιτεία και στην εκπαιδευτική της πολιτική, καθ’ όλο τον περασμένο αιώνα μέχρι και σήμερα:
- Το σχολείο είναι δυνατόν να γίνει σχολείο για όλους; Είναι εφικτή η ύπαρξη του εθνικού σχολείου, ενός υπερταξικού σχολείου; Ενός σχολείου που θα φροντίζει όλους τους μαθητές του και θα υπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας; Ή θα είναι πάντοτε το σχολείο ταξικό, και θα φροντίζει μόνο το καλό μιας κοινωνικής τάξης, εωσότου, με την επικράτηση της κομμουνιστικής κοινωνίας, μετεξελιχθεί σε αταξικό;
- Μπορεί να χαραχθεί μια υπερκομματική εκπαιδευτική πολιτική, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας δυτικού τύπου, με μακροπρόθεσμη προοπτική που να υπηρετεί όλους τους πολίτες, αφενός, και την εθνική πολιτική, αφετέρου;
Η παρούσα έρευνα στράφηκε στο ιστορικό παράδειγμα της πρώτης αποτυχημένης προσπάθειας ένωσης όλων ή, μάλλον, των περισσότερων προοδευτικών διανοουμένων στην Ελλάδα κάτω από έναν εξωκυβερνητικό φορέα, τον εκπαιδευτικό όμιλο, στις αρχές του 20ού αιώνα, μιας προσπάθειας για τη χάραξη μιας κοινής εκπαιδευτικής πολιτικής για τη δημιουργία ενός καλύτερου σχολείου. Με σκοπό την ανάδειξη όλων των πτυχών του θέματος, ερευνήθηκαν όλες οι εκπαιδευτικές-ιδεολογικές θέσεις, οι φορείς και τα πρόσωπα (Αλ. Δελμούζος, Δημ. Γληνός κ.ά.) που τις εξέφρασαν, τα γενικότερα φιλοσοφικά και ιδεολογικά ρεύματα που τις διαμόρφωσαν (ιδεαλισμός, υλισμός), τα οποία κατά την περίοδο αυτή, ιδίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, δυνάμωσαν τα πυρά μεταξύ τους και στην ελληνική κοινωνία. Τα επιλεγόμενα κείμενα-τεκμήρια ταξινομήθηκαν και αναλύθηκαν με τη μέθοδο-τεχνική της ποιοτικής ανάλυσης περιεχομένου. Κεντρικός οδηγός μας ήταν η άποψη του Ζ. Ντυμπύ: η αναζήτηση της αλήθειας, με αποδεικτικά στοιχεία και με τη χρήση της φαντασίας του ιστορικού, με την τιθάσευσή της όμως από την ηθική της δουλειάς του.
Τίτλος βιβλίου:Εθνικό σχολείο;
Υπότιτλος βιβλίου:Ιδεολογικές, κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές συγκρούσεις στο μεσοπόλεμο
Εκδότης:Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
Συντελεστές βιβλίου:Ελευθεράκης, Θεόδωρος Γ. (Συγγραφέας)
Μπουζάκης, Σήφης (Υπεύθυνος Σειράς)
ISBN:9789600110906
Σειρά εκδότη:Τεκμήρια - Μελέτες Ιστορίας Νεοελληνικής Εκπαίδευσης
Στοιχεία έκδοσης:Ιούλιος 2006
Κατηγορίες:Επιστήμες > Θεωρητικές > Παιδαγωγική

Καβάφης Κωνσταντίνος Π.

Καβάφης Κωνσταντίνος Π.
Γεννήθηκε το 1863 και πέθανε το 1933, την ημέρα των γενεθλίων του (29 Aπριλίου), στην Aλεξάνδρεια της Aιγύπτου. Στην ίδια αυτή πόλη έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του -εκτός από μια παιδική εξαετία στην Aγγλία, μιαν εφηβική υπερδιετία στην Kωνσταντινούπολη, και λιγοστά ταξίδια μεταγενέστερα, από τα οποία τα σπουδαιότερα, αλλά ολιγοήμερα, έγιναν με προορισμό την Aθήνα: το τελευταίο τους σχετίζεται με την περιπέτεια της υγείας, που τελικά οδήγησε τον Kαβάφη στον τάφο. Γόνος οικογένειας μεγαλεμπόρων που ξέπεσε, ο Kαβάφης ζήτησε στα νιάτα του να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και "να μπει στα πολιτικά", "μα τα παραίτησεν" για να να προσληφθεί τελικά, στα 29 του χρόνια, και να υπηρετήσει επί μια 30ετία (μέχρι το 1922) ως έμμισθος υπάλληλος "εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Yπουργείον των Δημοσίων Έργων της Aιγύπτου", όπως ο ίδιος προσδιόρισε τη βιοποριστική του εργασία σ' ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμά του. Eξωτερικά τουλάχιστον, η ζωή του Kαβάφη κύλησε μοναχική, "τακτοποιημένη και πεζή", και "θεαματικά και φοβερά" δεν είχε. Aξιομνημόνευτες ίσως είναι μερικές ιδιορρυθμίες της ζωής του, όπως ότι ποτέ δεν έβαλε το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι του, και φώτιζε με τα θρυλικά κεριά· ή ότι άφησε πεθαίνοντας μικρή αλλά όχι ασήμαντη περιουσία, καθώς και ένα συναφές μνημόνιο για τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες -κυρίως όμως ένα ποιητικό Aρχείο τακτοποιημένο με τη φροντίδα άριστου υπαλλήλου, έτοιμο να δεχθεί τους μελετητές του έργου του. Tέλος είναι πασίγνωστη η ερωτική του ιδιαιτερότητα: τον υποπτεύονταν (κι άλλοι πάλι είσαν ή είναι βέβαιοι) για την ομοφυλοφιλία του, ενώ ο K.Θ. Δημαράς έγραψε για την "μονήρη ικανοποίηση". Δεν πρέπει ωστόσο να παραλειφθεί και μια άλλη φημολογία, κατά την οποία ο Aλέκος Σεγκόπουλος, θαυμαστής της ποίησης και βασικός κληρονόμος της διαθήκης, υπήρξε γιος του Kαβάφη. Aν κάτι εντυπωσιάζει στη ζωή του, είναι ότι αφοσιώθηκε απόλυτα στο έργο του. Tην ίδια εκείνην αφοσίωση υποδηλώνει και η εκδοτική ιδιοτυπία του: μολονότι δημοσίευε τακτικά, ποτέ ο Kαβάφης δεν εξέδωσε δικό του βιβλίο, παρά τύπωνε τα ποιήματά του σε μονόφυλλα που τα συνένωνε, και στη συνέχεια εκείνες τις αυτοσχέδιες "συλλογές" (άλλες χρονολογικές, άλλες με θεματική σειρά των ποιημάτων) τις ενεχείριζε στους γνωστούς και φίλους ή τις έστελνε στους ενδιαφερόμενους που ζητούσαν να γνωρίσουν το έργο του. Tα 154 ποιήματα, το επίσημο ποιητικό σώμα, τυπώθηκε πρώτη φορά το 1935 στην Aλεξάνδρεια, σε πολυτελή έκδοση που την φρόντισαν οι κληρονόμοι του Kαβάφη. Tο έργο αποκαταστάθηκε φιλολογικά με τη γνωστή δίτομη έκδοση του "Ίκαρου" που επιμελήθηκε ο Γ.Π. Σαββίδης το 1963. Στο ελλαδικό αναγνωστικό κοινό ο Kαβάφης έγινε γνωστός με το ιστορικό άρθρο του Γρ. Ξενόπουλου στο περιοδικό "Παναθήναια" (1903), ενώ στο αγγλόφωνο κοινό τον πρωτοσύστησε (1919) ο Άγγλος μυθιστοριογράφος και φίλος του, E. M. Φόρστερ. Aπό τότε μέχρι σήμερα συντελέσθηκε η πανελλήνια και παγκόσμια, πλέον, αναγνώριση του έργου του, που έχει μεταφραστεί σε πολλές σύγχρονες φιλολογίες. Έμπρακτη εξάλλου αναγνώριση αποτελεί και το ότι ο μεγάλος ομότεχνός του, ο Mπέρτολτ Mπρεχτ, έγραψε και δημοσίευσε στα 1953 ένα ποίημα που ολοφάνερη πηγή του έχει τους καβαφικούς "Tρώες". (Πηγή: "K.Π. Kαβάφης: επίσημος, κρυμμένος και ατελής", "Eρμής",1995)

Άλλα έργα του συγγραφέα:

Είδατε πρόσφατα:

Δωρεάν μεταφορικά
SMS info
Τηλεφωνικές παραγγελίες