Γιώργος Μανουσάκης
Ο Γιώργος Μανουσάκης, καλλιτέχνης πολυτάλαντος και πνεύμα εύστροφο και ζωηρό, αναζητούσε σ' όλη του τη ζωή να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, να διερευνήσει και να κατανοήσει ό,τι συνέβαινε γύρω του, είτε είχε σχέση με τον άνθρωπο και τη φύση, είτε με την τέχνη και την επιστήμη. Το ζωγραφικό του έργο και οι άλλες ενασχολήσεις του, αλλά και οι χειρόγραφες σημειώσεις του για θέματα επιστημονικά, πολιτιστικά, περιβαλλοντικά, ακόμα και πολιτικά, με χρονολογίες που φθάνουν έως τους τελευταίους μήνες της ζωής του, μαρτυρούν τις ανησυχίες του και τη μεγάλη έφεση για μάθηση. "Σχεδίαζα, φωτογράφιζα, έκανα κινηματογράφο, αλλά προπαντός μάθαινα", γράφει ο ίδιος σ' ένα από τα αυτοβιογραφικά του σημειώματα.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Μανουσάκης πραγματοποίησε, χωρίς ίσως να το επιδιώκει ή να το συνειδητοποιεί, το ιδανικό του "οικουμενικού ανθρώπου", του homo universalis, όπως τον διαμόρφωσε η εποχή της Αναγέννησης. Κι αυτή η έφεση για αναζήτηση, καθοριστική για την εν γένει πορεία του στην τέχνη και τη ζωή, αναδεικνύεται μέσα από τις πολλαπλές ασχολίες και τα ενδιαφέροντά του -εκτός από τη ζωγραφική- όπως ήταν η φωτογραφία, η βοτανολογία, ο αερομοντελισμός και άλλα πολλά, ενασχολήσεις τελείως διαφορετικές μεταξύ τους.
Η φύση του Μανουσάκη, όπως μόνον όσοι τον γνώριζαν καλά μπορούν να μαρτυρήσουν, ήταν ανήσυχη και ριψοκίνδυνη. Έψαχνε, πειραματιζόταν, αψηφούσε τον κίνδυνο, ενίοτε τον αναζητούσε, όπως με μια πτήση που θέλησε να κάνει με ανεμόπτερο, και τελικά το κατόρθωσε. Αυτό το καθαρό και ανήσυχο πνεύμα, με την ειλικρινή ζωγραφική ματιά, τραβούσε κοντά του ανθρώπους αξιόλογους, και οι γνωριμίες αυτές εξελίσσονταν σε εκτίμηση και φιλία ζωής. Κι αυτό το αίσθημα το νιώσαμε και εμείς τώρα που, με την έκδοση του βιβλίου για τη ζωγραφική του, χρειάστηκε να αναζητήσουμε τα έργα του. Πολλοί από τους συλλέκτες ήταν παλιοί του γνώριμοι· δεν μας μίλησαν μόνο με θαυμασμό για το έργο του καλλιτέχνη, αλλά και με αγάπη και εκτίμηση για τον άνθρωπο.
[...] (από το προλογικό σημείωμα του βιβλίου)
Πλασκοβίτης, Σπύρος, 1917-2000
Ο Σπύρος Πλασκοβίτης (πραγματικό όνομα: Πλασκασοβίτης) γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1917, αλλά από το 1931 έζησε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στο Υπουργείο Συγκοινωνιών και, από το 1951, στο Συμβούλιο της Επικρατείας, από όπου απολύθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας καθώς, ως πρωτεργάτης της οργάνωσης "Δημοκρατική Άμυνα", συνελήφθη και φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια. Διετέλεσε βουλευτής Επικρατείας (1977 κ.έ.), ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (1981-1989) και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1984-1986). Υπήρξε εκ των ιδρυτών της Εταιρείας Συγγραφέων και διετέλεσε πρόεδρος του ΔΣ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Πέθανε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2000. Διηγηματογράφος και μυθιστοριογράφος από τους καλύτερους της μεταπολεμικής περιόδου, ο Σπύρος Πλασκοβίτης πρωτοδημοσίευσε με το ψευδώνυμο "Λευκάτας" στο περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" το 1929. Το πρώτο του βιβλίο, "Το γυμνό δέντρο", εκδόθηκε το 1952. Εξέδωσε συνολικά έξι συλλογές με διηγήματα, όπου περιλαμβάνονται και δύο νουβέλες, μία νουβέλα, τέσσερα μυθιστορήματα και δύο τόμους δοκιμίων. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων "Η θύελλα και το φανάρι" (1956), με το Βραβείο των Δώδεκα για "Το φράγμα" (1961) και με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για την "Πόλη" (1980). Διηγήματά του μεταφράστηκαν στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά κι ανθολογίες του εξωτερικού, το μυθιστόρημά του "Το φράγμα" (1960) εκδόθηκε στα γαλλικά, ουκρανικά και ρουμανικά, ενώ το μυθιστόρημα "Η κυρία της βιτρίνας" (1990) στα γαλλικά, γερμανικά και αγγλικά. Μια επιλογή, επίσης, από το διηγηματογραφικό έργο του κυκλοφόρησε σε ιταλική μετάφραση, με τίτλο "Τ' άλογο και τ' αεροπλάνο κι άλλα επτά διηγήματα".
