Επόμενη στάση: Χαμένες λεωφόροι
Οι ιστορίες του μετρό διασταυρώνονται με τη μυθολογία του αυτοκινητόδρομου σε ένα αφήγημα όπου η Ιστορία ερωτοτροπεί με το Μύθο, για να γεννήσει το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Λος Άντζελες, υπερπόλεις που αποτέλεσαν εσαεί το αλεξικέραυνο της φαντασίας του δυτικού κόσμου. Η συναρπαστική τους κοσμογονία από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, ανασυντίθεται σε μια προσπάθεια ερμηνείας του μητροπολιτικού σοκ. Συναρμολογείται, βήμα βήμα, με πραγματολογικό υλικό και φανταστικές αφηγήσεις, μια σημειολογία και μια μυθοποιητική των δύο σημαντικότερων αστικών μέσων μεταφοράς του 20ού αιώνα: αυτοκίνητο και μητροπολιτικός σιδηρόδρομος. Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης οικειοποιείται το αστικό θαύμα των δύο ηπείρων, Ευρώπης και Αμερικής. Περιπλανιέται σε υπόγειες διαδρομές και αχανείς αυτοκινητόδρομους, μέχρι να φτάσει στο κατώφλι του 21ου αιώνα και να αναρωτηθεί εύλογα, μαζί με τους συγγραφείς: ποιο είναι το μέλλον της μητρόπολης;
| Τίτλος βιβλίου: | Επόμενη στάση: Χαμένες λεωφόροι |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Μια περιδιάβαση στην κοσμογονία της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής μητρόπολης |
|---|
| Εκδότης: | Futura |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μπαλτάς, Παύλος (Συγγραφέας)
Βλαντής, Νίκος (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789607980892 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2004 | Διαστάσεις: | 23x16 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Κοινωνιολογία |
|---|
Tolstoj, Lev Nikolaevic, 1828-1910
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
