Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο
Ως θεατρικότητα, στο βιβλίο αυτό, ορίζεται η προσπάθεια ατόμων να δημιουργήσουν μια εικόνα για τον εαυτό τους, η οποία τουλάχιστον εν μέρει ξεγελά. Ξεγελά είτε επειδή αντιβαίνει ριζικά προς την πραγματικότητα είτε επειδή διογκώνει, διορθώνει ή παραποιεί την πραγματικότητα. Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η άσκηση ελέγχου πάνω στα αισθήματα και τη σκέψη άλλων. Στοιχεία θεατρικότητας υπάρχουν στο δημόσιο βίο κάθε κοινωνίας – είναι ιδιαίτερα εμφανή και σήμερα. Στην ελληνιστική εποχή όμως παρατηρείται αύξηση στοιχείων θεατρικής συμπεριφοράς κάτω από την επίδραση του θεάτρου, της ηθοποιίας, της σκηνοθεσίας και της δραματουργίας η κοινωνία μετατρέπεται σε κοινωνία θεατών. Στο βιβλίο μελετάται η χρήση θεάτρων για διάφορες εκδηλώσεις του δημόσιου βίου, η επίδραση του θεατρικού χώρου στην πολιτική ρητορεία, στην εδραίωση της μοναρχικής εξουσίας και στη λατρεία, καθώς και η σύγχρονη αντίληψη ότι η πολιτική είναι ένα είδος δράματος. Η πρόσληψη του δημόσιου βίου ως σκηνοθετημένης παράστασης και του δημόσιου προσώπου ως ηθοποιού, ιδιαίτερα εμφανής στην ελληνιστική εποχή, έχει ενδιαφέρουσες αναλογίες προς τη σημερινή επίδραση της τηλεόρασης και του θεάματος στην πολιτική.
Trotsky, Lev Davidovich, 1879-1940
Ο Λέον Τρότσκι (1879-1940) ήταν ένας από τους κεντρικούς ηγέτες της Οκτωβιανής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία, καθώς και του Μπολσεβικικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς κατά τα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924, ο Τρότσκι ήταν ο βασικός ηγέτης του αγώνα για τη συνέχιση της κομμουνιστικής προοπτικής, μπροστά στην πολιτική αντεπανάσταση της οποίας επιφανέστερος εκπρόσωπος ήταν ο Στάλιν. Ο Τρόσκι εξορίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1929. Δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940 από τη μυστική αστυνομία του Στάλιν.
