Παραμυθοτοπία
Στο νηπιαγωγείο, η νηπιαγωγός μας έλεγε κάθε μέρα ένα παραμύθι. Το βράδυ το έλεγα στην αδερφή μου και πολλές φορές δημιουργούσα και δικά μου. Μου άρεσε πολύ η αναδιήγηση των παραμυθιών και η δημιουργία δικών μου.
Από μικρό παιδί, όσο μπορώ να θυμηθώ, μου άρεσε να συνεργάζομαι στο σχολείο με φίλους και συμμαθητές και μαζί τους να παίζω, να μαθαίνω, να διασκεδάζω, να δημιουργώ. Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν το παιχνίδι ρόλων μέσα σε χώρους που διαμόρφωνα μαζί με τους συμπαίκτες μου.
Ο χώρος του σχολείου, ήταν ένας χώρος που με έκανε να ονειρεύομαι άλλους και να δραπετεύω σε αυτούς. Πάντα κάτι μου έλειπε στο χώρο του σχολείου. Τώρα νομίζω ότι τον ήθελα πιο ζεστό, πιο οικείο και να μπορώ να τον διαμορφώνω όπως ήθελα, όπως έκανα και στα παιχνίδια μου.
Στη διάρκεια των σπουδών μου γνώρισα τον καθηγητή μου κ. Δημήτρη Γερμανό που μιλούσε για τη λειτουργία του χώρου στο συνεργατικό νηπιαγωγείο. Κατάλαβα ότι ήταν αυτό που είχα μέσα μου από παιδί. Αυτό που έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά, πως, δηλαδή, ενσωματώνοντας το χώρο στις δράσεις και στο παιχνίδι τους, μαθαίνουν και γίνονται πιο δημιουργικά.
Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στη λειτουργία του χώρου ως υλικού πεδίου αγωγής, σε βασικά στοιχεία της συνεργατικής διδασκαλίας και μάθησης και του παραμυθιού. Στο δεύτερο περιγράφονται αναλυτικά οι δραστηριότητες για τη διδασκαλία πέντε κλασσικών παραμυθιών όπου αναδεικνύονται και εφαρμόζονται παιδαγωγικές διαδικασίες χρησιμοποίησης του σχολικού χώρου μέσα από τη λειτουργία των ομάδων στο νηπιαγωγείο. Τα παιδιά μέσα από πολλές και ποικίλες δράσεις και μέσω των σημειολογικών μεταλλάξεων δημιουργούν τους δικούς τους τόπους. Η δημιουργία «τόπων» οδηγεί στη σύνδεση του χώρου με τη μάθηση και στην αφομοίωση της δομής των παραμυθιών. Τα παιδιά αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σχέση τους με το χώρο και την εκπαιδευτική διαδικασία. Αναπτύσσουν θετικές αλληλεπιδράσεις και στοιχεία δημιουργικότητας στις δράσεις τους. Ο σχολικός χώρος μετατρέπεται σε εξελισσόμενο υλικό πεδίο αγωγής καθώς τα παιδιά μαθαίνουν να χρησιμοποιούν όλους τους χώρους, τα έπιπλα και το εκπαιδευτικό υλικό, σε επίπεδο μικρής αλλά και μεγάλης ομάδας και να τα αναπροσαρμόζουν ανάλογα με τις απαιτήσεις των δραστηριοτήτων. Και όλα αυτά σε ένα κλίμα χαράς και ευχαρίστησης.
| Τίτλος βιβλίου: | Παραμυθοτοπία |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Παιδαγωγικές διαδικασίες χρησιμοποίησης του χώρου στη διδασκαλία κλασσικών παραμυθιών στο συνεργατικό νηπιαγωγείο |
|---|
| Εκδότης: | Σπανίδης |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Ζησοπούλου, Ελένη (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786185206123 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Οκτώβριος 2016 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Θεωρητικές > Παιδαγωγική |
|---|
Δημαράς, Κωνσταντίνος Θ., 1904-1992
Ο Κωνσταντίνος Θησέως Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904 και πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Υπήρξε κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως οι εφημερίδες "Eλληνικά Γράμματα" και "Πρωΐα", αλλά κυρίως η εφημερίδα "Tο Bήμα" και το περιοδικό "Nέα Eστία"). Tο έργο ζωής του Κ. Θ. Δημαρά είναι η "Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας" (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το "Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Η εποχή του, η ζωή του, το έργο του", όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών, από τη σύστασή του το 1951, και διευθύνων σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από τη σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς, το 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.
(Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
