Οδυσσέας Ελύτης
Στο βιβλίο μου για τον Σεφέρη αντιμετώπιζα ένα έργο ριζωμένο σ' εκείνη τη φθορά που είναι αχώριστη από την ύπαρξη και που κατασταλάζει στη δραματική έκφραση. Στον Ελύτη μ' ενδιαφέρει η προσπάθεια χειραφέτησης από τις περιστάσεις και η αυτονόμηση του ποιητικού λόγου μέχρι εκείνου του σημείου όπου το αξίωμα σύμφωνα με το οποίο η ποίηση γίνεται μόνο με λέξεις και τίποτ' άλλο δείχνει όλη του την αλήθεια. Η αντίσταση του Ελύτη στις περιστάσεις και η προοδευτική εισχώρηση της ιστορίας στη θεματική του, με όλους τους μηχανισμούς που κινητοποιούνται στο επίπεδο των εκφραστικών λύσεων, αποτελεί μιαν από τις πιο συναρπαστικές περιπέτειες της σύγχρονης ποίησης, σε ευρωπαϊκή κλίμακα. [...]
Όπως και στην περίπτωση της εργασίας μου για τον Σεφέρη, και σ' αυτή για τον Ελύτη προηγήθηκε η συγγραφή μιας συντομότερης μελέτης στα ιταλικά. Οι προδιαγραφές που απαιτούνται από έναν ιταλό ή έναν έλληνα εκδότη για βιβλία με θέμα ελληνικό, και που κατοπτρίζονται στις γραμμένες και στις δύο γλώσσες μελέτες μου, είναι συνάμα ενδεικτική και του ενδιαφέροντος που δείχνουν γι' αυτά η μία και η άλλη χώρα αντίστοιχα -όπως εξάλλου είναι και το σωστό. Πρέπει να ομολογήσω, σχετικά, ότι μου αρέσει πολύ η προσπάθειά μου να προσαρμόζομαι στις απαιτήσεις των δύο τόσο διαφορετικών αυτών κοινών.
Το πηγαινέλα όμως ανάμεσα στις δύο γλωσσικές μου πατρίδες δεν γίνεται ατιμώρητα. Το πιο χτυπητό μειονέκτημα βρίσκεται στα ελληνικά που χρησιμοποιώ, άχαρα και αστόλιστα· ίσως τελικά για το καλό του αναγνώστη που μπαίνει έτσι αμέσως στην ουσία της εργασίας δίχως να τον σταματούν αλεξανδρινές κομψότητες και λέξεις αστραφτερές. [...]
(από τον πρόλογο του συγγραφέα· Ρώμη, 1984)
Δημαράς, Κωνσταντίνος Θ., 1904-1992
Ο Κωνσταντίνος Θησέως Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904 και πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Υπήρξε κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως οι εφημερίδες "Eλληνικά Γράμματα" και "Πρωΐα", αλλά κυρίως η εφημερίδα "Tο Bήμα" και το περιοδικό "Nέα Eστία"). Tο έργο ζωής του Κ. Θ. Δημαρά είναι η "Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας" (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το "Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Η εποχή του, η ζωή του, το έργο του", όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών, από τη σύστασή του το 1951, και διευθύνων σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από τη σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς, το 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.
(Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
