Ομήρου αδάμαντες
Αντί Προλόγου
Ο Όμηρος θεωρείται ο πρώτος τραγικός συγγραφέας. Οι ραψωδίες του Ομήρου δεν έχουν μόνο περιπετειώδεις ιστορίες Θεών, Ηρώων και Πολέμων, Μύθων και Περιπετειών, που περιορίζονται σε γραμματικές και συντακτικές διδαχές και φιλολογικούς σχολαστικισμούς, αλλά περιέχουν και υψηλής αξίας ψηφίδες ιδεών, γνωμικές ρήσεις σοφίας, ηθικές παραινέσεις, επιγράμματα και γνωστικά αξιώματα ευσύνοπτου και έντεχνου λόγου, όπως και αποφθέγματα αξιομνημόνευτα. Αυτά τα
"γνωμικά" τού Ομήρου, είναι κρυσταλλάκια του στοχασμού, που έγιναν διαμάντια για να χαράξουν το γυαλί της σκέψης.
Η ανθρώπινη γνώση και κρίση, συχνά αποκρυσταλλώνεται σε "γνώμες" ή "γνωμολογικούς στοχασμούς" ή καλύτερα "γνωμικούς στοχασμούς". Όποιος ερευνά, σκέπτεται, διανοείται, καταλήγει σε συμπερασματικούς στοχασμούς, χρήσιμους ιδιαίτερα για την εμπειρία του.
Οι γνωμικοί αυτοί στοχασμοί (που διαμορφώνονται σε ρήσεις) άλλοτε είναι ανώνυμοι και λαϊκοί και άλλοτε επώνυμοι και προσωπικοί. Καταγράφονται και παραδίνονται από γενιά σε γενιά, ουσιαστικά έχουν το ίδιο περιεχόμενο και γενικά τους ίδιους σκοπούς: είναι κανόνες σκέψης και διαγωγής που οδηγούν στην κατάκτηση της ζωής, από την άποψη όμως της μορφής, παραλλάσσουν.
Άννινος, Μπάμπης, 1852-1934
Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).
