Το τέλος

"Το τέλος" γράφτηκε το 1946 στα γαλλικά με τον τίτλο "La Fin" και το 1954 μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον ίδιο τον συγγραφέα με τον τίτλο "The End". Μέσω αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τη σταδιακή αποξένωση και αποδόμηση (βιολογική, ψυχική και πνευματική) του ήρωα. Η πλοκή της ζωής του έχει ήδη προηγηθεί και την πορεία της τελικής ευθείας διατρέχει η γλώσσα και το ύφος του Μπέκετ: Λόγος τολμηρός, ωμός, φαινομενικά "αθώος λογοτεχνίας"· σαρκασμός, χιούμορ, ειρωνεία· γλώσσα υπαινικτική, ανατρεπτική, ανελέητη, ποιητική (άλλοτε με εσκεμμένη επιτήδευση και άλλοτε με σπαρακτική γνησιότητα)· κοινωνικοί, πολιτικοί και θρησκευτικοί σχολιασμοί, χωρίς διδακτισμό. Σχοινοβατώντας ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και τη μοίρα, ο ήρωας περιφέρεται ως "σάρκα ζωντανή" στο "γνωστό σκηνικό του μεγαλείου και της ερήμωσης". Ένα έργο δυνατό που προσφέρεται για πολλαπλή ανάγνωση.
Τίτλος βιβλίου: | Το τέλος | ||
---|---|---|---|
Τίτλος πρωτότυπου: | The End | ||
Εκδότης: | Αλεξάνδρεια | ||
Συντελεστές βιβλίου: | Beckett Samuel (Συγγραφέας) Μελή - Χωλλ, Θάλεια (Μεταφραστής) | ||
ISBN: | 9789602218310 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
Στοιχεία έκδοσης: | Οκτώβριος 2019 | Διαστάσεις: | 21x14 |
Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Μεταφρασμένη λογοτεχνία > Θέατρο |
Beckett Samuel
Ο Σάμιουελ (Μπάρκλεϊ) Μπέκετ (1906-1989) ήταν ένας πρωτοποριακός, πολύγλωσσος, μουσικόφιλος και εραστής των εικαστικών τεχνών Ιρλανδός συγγραφέας, δραματουργός και σκηνοθέτης, που έζησε στο Παρίσι το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του και έγραψε έργα και στα αγγλικά και στα γαλλικά, τα οποία επίσης μετέφρασε ο ίδιος από τη μία γλώσσα στην άλλη, κάποια και στα γερμανικά. Η δουλειά του, που γινόταν ολοένα πιο αφαιρετική όσο προχωρούσε, αποτελεί μια γυμνή, κωμικοτραγική ματιά στην ανθρώπινη φύση, που συχνά συνδυάζεται με μαύρο και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Ο Μπέκετ ευρέως θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα, ισχυρά επηρεασμένος στην αρχή από τον James Joyce, έναν από τους τελευταίους μοντερνιστές. Ως επιρροή για πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς, ο Μπέκετ κατατάσσεται συχνά και στους πρώτους μεταμοντέρνους καλλιτέχνες. Αποτελεί, επίσης, έναν από τους δραματουργούς το έργο των οποίων ενέπνευσε στον κριτικό τέχνης και αισθητικής Martin Esslin τον αμφισβητούμενο πλέον όρο «Θέατρο του Παραλόγου». Ο Μπέκετ, που μετρά συνολικά 23 θεατρικά έργα, 8 μυθιστορήματα, 8 διηγήματα, 6 ποιητικές συλλογές, 5 ανθολόγια σύντομων ιστοριών, 5 δοκίμια, 7 ραδιοφωνικά σκετς, 7 τηλεοπτικές ταινίες και μία για τον κινηματογράφο, αρκετές μεταφράσεις έργων άλλων λογοτεχνών και τόνους αλληλογραφίας, διακρίθηκε με διάφορες τιμές και το 1969 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, για «το γράψιμό του που - με νέες φόρμες στο μυθιστόρημα και στο θέατρο - επιτυγχάνει την ανύψωση του ανθρώπου μέσα από την αποδόμησή του».
(Πηγή: "Oblik Editions", 2023)
- Όχι εγώ (2023)
- Μολλόυ (2022)
- Ο Μαλόν πεθαίνει (2022)
- Ο ακατονόμαστος (2022)
- Ευτυχισμένες μέρες (2021)
- Πρώτος έρωτας (2021)
- Προυστ (2020)
- Αυτοί που έχουν χαθεί (2020)
- Μέρφυ (2020)
- Δεύτερο πρόχειρο σχέδιο για ένα θεατρικό (2020)
- Περιμένοντας τον Γκοντό (2017)
- Σύνορα / Όρια (2017)
- Breath (2010)
- Πώς να πω (2010)
- Ευτυχισμένες μέρες (2008)
- Ο κόσμος και το παντελόνι και Ζωγράφοι του εμποδίου (2008)
- Destroy Athens: μια αφήγηση (2007)
- Περιμένοντας τον Γκοντό (2007)
- Μερσιέ και Καμιέ (2006)
- Πώς είναι (2006)
- Ελευθερία (2006)
- Τέλος του παιχνιδιού. Πράξη χωρίς λόγια (2006)
- Μολλόυ (2006)
- Ο Μαλόν πεθαίνει (2005)
- Ποιήματα συνοδευόμενα από σαχλοκουβέντες (2004)
- Κάθαρση και άλλα έργα (2001)
- Πρόζες 1945-1980 (1998)
- Ο ακατονόμαστος (1994)
- Ευτυχισμένες μέρες· ω οι ωραίες μέρες (1994)
- Συριγμοί (1992)
- Χωρίς (1992)
- Μονόπρακτα (1990)
- Η εικόνα (1990)
- Νανούρισμα (1986)
- Τότες που (1985)
- Ο ερημωτής (1983)
- Συντροφιά (1983)