Ο χρυσός σκαραβαίος
Πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου ένα σκαθάρι; Αν σε λένε Ουίλιαμ Λεγκράν ή Έντγκαρ Άλλαν Πόε, η απάντηση είναι μία: πολύ.
- Ουίλιαμ Λεγκράν ή αλλιώς μάσσα Γουίλ: Ξεπεσμένος αριστοκράτης, φυσιοδίφης και μυαλό ξεκάθαρα μαθηματικό. Ένα παράξενο σκαθάρι μέλλεται να του αλλάξει τη ζωή, μπλέκοντάς τον σε ένα αλλόκοτο κυνήγι θησαυρού. Τελικά ο σκαραβαίος είναι χρυσός;
- Έντγκαρ Άλλαν Πόε: Ποιητής, πεζογράφος που αναγκάζεται να βιοπορίζεται από τα γραπτά του, 100 δολάρια κι ένα βραβείο μετά, συνειδητοποιεί πώς ένα σκαθάρι μπορεί να κάνει διάσημο τον συγγραφέα του. Μπορεί να είναι, αλήθεια, χρυσό!
"Ο Χρυσός Σκαραβαίος" είναι ένα δίκαια ξακουστό διήγημα μυστηρίου. Παράξενα σκαθάρια, νεκροκεφαλές, κρυπτογραφημένες περγαμηνές, θρόνοι του διαβόλου και πειρατικοί θησαυροί, συνθέτουν έναν μεταφυσικό τρόμο, βαθιά υπαρξιακό. Ήρωας και συγγραφέας ακολουθούν έναν δρόμο: της επιθυμίας. Ρίχνονται με πάθος στο κυνήγι του θησαυρού που λαχταρά ο καθένας: άλλος ανάκαμψη, άλλος αναγνώριση. Και "Ο Χρυσός Σκαραβαίος", αρχαίο σύμβολο της αναγέννησης, φαίνεται να εισακούει την επιθυμία τους.
| Τίτλος βιβλίου: | Ο χρυσός σκαραβαίος |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | The Gold Bug |
|---|
| Εκδότης: | Νίκας / Ελληνική Παιδεία Α.Ε. |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Poe, Edgar Allan, 1809-1849 (Συγγραφέας)
Τσούτση Σταυρούλα (Στεύη) (Μεταφραστής)
|
|---|
| ISBN: | 9789602962947 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Οκτώβριος 2020 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Μεταφρασμένη λογοτεχνία |
|---|
Bataille, Georges, 1897-1962
Ο Ζωρζ Μπατάιγ (Γαλλία, 1897-1962) γεννήθηκε στο Billom το 1897. Ο πατέρας του ήταν τυφλός. Μετά από μια νεανική έντονη μυστικιστική διάθεση, ασχολήθηκε με τον Νίτσε, την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, τη θεολογία, την ανθρωπολογία και συναναστράφηκε τους υπερρεαλιστές χωρίς ποτέ να προσχωρήσει καθαρά στις γραμμές τους. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Alexandre Kojeve για τον Hegel, ο οποίος μαζί με τον Νίτσε και τον μαρκήσιο ντε Σάντ θα γίνει ένας από τους άξονες αναφοράς της σκέψης του.
Το 1924 διορίζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Το 1928 δημοσίευσε με ψευδώνυμο την "Ιστορία του ματιού" (Άγρα, 1980).
Ασχολήθηκε συστηματικά με την έκδοση ή τη συμμετοχή σε διάφορα περιοδικά: "Documents" (1929-30), "Critique Sociale" (1933), "Minotaure" (1932-33) και κυρίως με το "Acephale", που ίδρυσε με τον ζωγράφο Andre Masson (1936).
Το 1935, την περίοδο του Λαϊκού Μετώπου, ιδρύει την πολιτική ομάδα "Αντεπίθεση" ("Contre Attaque") με τους Andre Breton (προσωρινή συμφιλίωση), Paul Eluard, Pierre Klossowski, Benjamin Peret και τον Yves Tanguy.
Το 1936 ιδρύει το Κολέγιο Ιερής Κοινωνιολογίας με τον Roger Caillois και τον Michel Leiris. Γράφει τα βιβλία "Έννοια της δαπάνης" (1933), "Εσωτερική εμπειρία" (1934 - μετά τη μύησή του σε ανατολικές μεθόδους), "Το γαλάζιο του ουρανού" (1935), "Μαντάμ Έντουαρντά" (1937 - με το ψευδώνυμο Pierre Angelique - Άγρα, 1980), "Περί Νίτσε" (1943 - που μαζί με τον "Ένοχο" και την "Εσωτερική εμπειρία" θα αποτελέσουν το "Αθεολογικό άθροισμα), "Αρχαγγελικό" (1944), "Αλληλούια" (1947), "Θεωρία της θρησκείας" (1948), "Αβάς Γ." (L'Abbe C. 1950).
Το 1946 ιδρύει το περιοδικό "Critique" που η έκδοση του θα συνεχιστεί και μετά το θάνατό του το 1962. Το 1950 γράφει τον πρόλογο στο "Ζυστίν ή οι ατυχίες της αρετής" του Μαρκησίου ντε Σάντ. Το 1955 γράφει το "Η προϊστορική ζωγραφική: Λασκώ ή η γέννηση της τέχνης", το 1957 το "Η λογοτεχνία και το κακό" (Πλέθρον, 1979) και το 1961 "Τα δάκρυα του έρωτα" (Νεφέλη, 1981).
Το 1962 πεθαίνει στο Παρίσι. Το 1966 και το 1967 ο J.J. Pauvert εκδίδει δύο σπουδαία πεζογραφήματά του που δεν είχαν δημοσιευτεί όσο ζούσε: "Η μητέρα μου" (Άγρα, 2001) και "Ο νεκρός" (Άγρα, 1981). Το 1971 οι εκδόσεις Gallimard αρχίζουν την έκδοση των πολύτομων "Απάντων" του, με δημοσιεύσεις πολλών άγνωστων γραπτών του, με φροντίδα του Michel Foucault, του Maurice Blanchot, κ.ά.
