Σκυφτοί περάσανε
AΡΚΕΙ ΜΙA ΜΙΚΡH ΡΩΓΜH και, όπως το πιο ακριβό αλάβαστρο, οι καρδιές ραγίζουν, τα σώματα διαλύονται και σέρνονται σαν σκυφτές σκιές, σαν ένας αόρατος θίασος, που οι μοιραίοι του ήρωες ψιθυρίζουν τα λιγοστά τους λόγια και αποσύρονται στη σιωπή.
Παρασκευάς : Η φωνή μου δεν βγαίνει, δεν ακούγεται, σαν ένα μουσικό όργανο που του έσπασαν τις χορδές, κι από τον έξω κόσμο μόνον ένα ασταμάτητο βουητό, σαν φτεροκόπημα από μακρινό μελίσσι, φτάνει στ’ αυτιά μου.
Φανούρης : Είμαι γητευτής φιδιών κι αυτός που με το ξόρκι του μπορεί να δένει ακόμη και τα όρνεα του ουρανού.
Αργυρός : Στου πιοτού τη ζάλη μουρμούριζα κάποια ασυνάρτητα λόγια, μπερδεμένα με κομμάτια από παλιούς δραματικούς μου ρόλους.
Ιάκωβος : Είχα φτάσει στο οροπέδιο της ζωής μου, χωρίς να έχω ποτέ αγγίξει καμιά κορφή, χωρίς ένα πέταγμα, ούτε ένα μικρό φτερούγισμα, μια ζήση τραχιά σαν πέτρα, όπως το ηπειρώτικο οροπέδιο, όπου γεννήθηκα. Σπύρος : Είμαι « ο άρχοντας των τειχών ». Το ταπεινό παράπηγμα, όπου μεγάλωσα, το γαντζωμένο στο ανατολικό τείχος της πόλης, ήταν η δική μου βυζαντινή αυλίτσα.
Αστέριος : Αναρωτιόμουν πώς ξέφυγα από την τυραννική επικράτεια της μητέρας, πώς βγήκα από τη βαριά σκιά του πατέρα, πώς πέταξα σαν πουλί μέσα από κείνες τις φοβερές εφηβικές συμπληγάδες και έφτασα σ’ αυτό το ειρηνικό και γλυκό λυκόφως της ζωής μου.
Μωρίς : Πέρασα μια ζωή προσπαθώντας να ξεχάσω, να γίνω ο άνθρωπος που υπήρξα κάποτε. Δεν τα κατάφερα. Έμεινα για πάντα ο αριθμός που είχε χαράξει στο δέρμα μου το θηρίο.
Pitol Serjio
Ο Sergio Pitol (1933–2018) γεννήθηκε στην Πουέμπλα του Μεξικού. Σπούδασε νομικά και ακολούθησε διπλωματική καριέρα. Έζησε σε πολλές χώρες και δούλεψε ως μεταφραστής από πολλές γλώσσες (μετέφρασε Τσέχωφ από τα ρωσικά, Γκομπρόβιτς από τα πολωνικά, Κόνραντ και Χένρυ Τζέιμς από τα αγγλικά, και πολλά άλλα). Ως συγγραφέας, κατάφερε όχι μόνο να υπερβεί τις συνηθισμένες φόρμες αλλά και να δημιουργήσει ένα εντελώς ιδιαίτερο, πληθωρικό ύφος γραφής. Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Μεξικού (1983), το Βραβείο Juan Rulfo (1999), το Βραβείο Cervantes (2005) και το Διεθνές Βραβείο Alfonso Reyes (2015).
Η Τέχνη της φυγής αποτελεί το πρώτο μέρος της Τριλογίας της μνήμης. Θα ακολουθήσουν τα άλλα δύο μέρη (Το ταξίδι και Ο μάγος της Βιέννης). Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το γαϊτανάκι του έρωτα (Καστανιώτης, 2004) και Η συζυγική ζωή (Καστανιώτης, 2007).
(Πηγή: "ΔΩΜΑ | βιβλία στην Αθήνα", 2024)
