Άτροπος μοίρα
Στις απαρχές του ψυχαναλυτικού κινήματος, ο Φρόιντ μιλά για το πώς ένας γιος, περνώντας μέσα από το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, μπορεί να καταλήξει να γίνει ένας άνδρας που μισεί και σκοτώνει γυναίκες εξαιτίας της προβληματικής σχέσης με τη μητέρα του. Προς επίρρωση των θεωριών του, θυμάται την περίπτωση ενός παλιού ασθενή του. Την ίδια στιγμή, ένας κατά συρροή δολοφόνος, που πάσχει από διαβήτη, σκορπά τον θάνατο στην πόλη της Πράγας δολοφονώντας γυναίκες. Οι αστυνόμοι ξεκινούν το κυνήγι του δολοφόνου προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν τις υπογραφές του. Ένας ιερέας, το άγαλμα του Περσέα με την αποκεφαλισμένη Μέδουσα, ένα ψευδώνυμο, μερικά μυρμήγκια, μία χαμένη διάλεξη ιατροδικαστικής οδοντολογίας και ο ίδιος ο Φρόιντ, χωρίς να το γνωρίζει, αποκαλύπτουν σιγά σιγά την αλήθεια.
| Τίτλος βιβλίου: | Άτροπος μοίρα |
|---|
| Εκδότης: | Υδροπλάνο |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Πούλιου Ελένη (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786182071045 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2022, 1η έκδοση | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Αστυνομικό Μυθιστόρημα |
|---|
Nikolaj Velimirovic, Sveti, 1881-1956
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία. Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια. Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
