Παίζοντας με τη φωτιά
Με μια γιορτή -έστω μικρή- συμπίπτει για μας το ανέβασμα του "Παίζοντας με τη φωτιά". Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την πρώτη μας παράσταση, τη "Φιλονικία" του Μαριβώ. Πέντε χρόνια με πολλή δουλειά, με τη δημιουργία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, με αρκετές θεατρικές παραγωγές και πολλά σχέδια. Η παρέα παραμένει η ίδια, με δυο απώλειες που μας πονάνε: του Σάββα Χαρατσίδη και της Ντόρας Τσάτσου.
Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα συνάντηση (για μένα τουλάχιστον) ανάμεσα στο πρώτο έργο που ανεβάσαμε και το τωρινό: Στη "Φιλονικία" οι έφηβοι ανακαλύπτουν τον κόσμο, τον εαυτό τους, το σώμα τους, τον έρωτα και την απιστία. Στο "Παίζοντας με τη φωτιά" οι νέοι παίρνουν τη σκυτάλη για να δοκιμάσουν πιο προχωρημένα κι επικίνδυνα ερωτικά παιχνίδια: τι σημαίνει ένας τρίτος για το ζευγάρι. Σκηνοθετικά, στην παράσταση της "Φιλονικίας" οι έφηβοι έβγαιναν από γυάλινα κουτιά για να δοκιμαστούν στο πείραμα του Μαριβώ. Και ο Στρίντμπεργκ τοποθετεί τη δράση του έργου του σε μια βεράντα κλεισμένη με τζαμωτό.
Στο "Παίζοντας με τη φωτιά" όλα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα σ' ένα καλοκαιριάτικο πρωινό. Κάτω από το φως του ήλιου, οι ψυχές των ανθρώπων είναι εκτεθειμένες στα βλέμματα των άλλων, πάνω και κάτω απ' τη σκηνή, όπως στο τραπέζι του ανατομείου. Κάτω απ' την ανέμελη επιφάνεια, μπορεί κανείς να διακρίνει την πλήξη και τις βαλτωμένες σχέσεις. Τα πρόσωπα προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά της ζωής τους, να δώσουν νόημα στην ύπαρξή τους. Πώς; Ανανεώνοντας τα ερωτικά τους ενδιαφέροντα. Αρπάζονται απ' ό,τι βρίσκεται μπροστά τους. Θέλουν και δεν θέλουν, είναι και δεν είναι έτοιμο. Εξαπατούν, αλλά κυρίως αυταπατώνται, εναλλάσσοντας συνεχώς τους ρόλους του θύτη και του θύματος, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αισθησιασμού και συναισθηματισμού. Παίζουν με τον έρωτα, με τη φωτιά, στο τέλος όμως καψαλίζονται όλοι. Γιατί κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί πως το ξέρει αυτό το παιχνίδι.
Τα πρόσωπα πάσχουν. Κι όμως, αυτό το έργο του Στρίντμπεργκ το ονομάζει "κωμωδία". Ίσως γιατί τα δράματα των ανθρώπων παραείναι ρηχά μερικές φορές, κι η ζωή μοιάζει να τους περιγελάει. Μια κωμωδία λοιπόν φτιαγμένη από τα υλικά του δράματος. Στην κόψη του ξυραφιού.
Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
| Τίτλος βιβλίου: | Παίζοντας με τη φωτιά |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Leka med elden |
|---|
| Εκδότης: | Νέα Σκηνή Τέχνης |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Strindberg, August, 1849-1912 (Συγγραφέας)
Σωτηριάδου, Κοραλία (Μεταφραστής)
Αρφαρά, Κάτια (Επιμελητής)
Σωτηριάδου, Κοραλία (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2000 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Μεταφρασμένη λογοτεχνία > Θέατρο |
|---|
Βογιατζής Ιωάννης
Ο Ιωάννης Βογιατζής γεννήθηκε στα Νέα Πλάγια Χαλκιδικής τον Οκτώβρη του 1964. Αποφοίτησε από τη Θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. και μόλις πρόσφατα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία» του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Πάτρας. Υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και εκτός από τη διδασκαλία υλοποιεί και ποικίλες πολιτιστικές και περιβαλλοντικές δράσεις. Συμμετείχε ως εισηγητής στο Πανελλήνιο Συνέδριο της έδρας Ουνέσκο του Α.Π.Θ. (14-16 Δεκεμβρίου 2001) με θέμα της ομιλίας του «Ο Κινηματογράφος και μια σχολική εφημερίδα στην υπηρεσία του Πολιτισμού Ειρήνης». Ίδρυσε στα 2013 στα Σήμαντρα της Χαλκιδικής τη θεατρική ομάδα «ΟνειροΠλόοι» στην οποία συμμετείχαν αρχικά μαθητές και αργότερα και ενήλικες. Συνεχίζει να ανεβάζει θεατρικά έργα του ελληνικού και του διεθνούς ρεπερτορίου. Η πρώτη ποιητική δημιουργία του «Έξοδος» (Πανδώρα, 2006) εμπνέεται από τη ζωγραφική δημιουργία του Μάνου Φαλτάιτς και τον μυθικό κόσμο της Σκύρου. Θα ακολουθήσουν τρεις ακόμη ποιητικές συλλογές: «Πάνω από τις στέγες» (2008), το λεύκωμα με κείμενα ποιητικής πρόζας «Εν Σκύρω τη φιλτάτη» (2009) και οι «Ιστορίες της αϋπνίας» (2014), όλες από τις εκδόσεις Οδός Πανός του ποιητή Γιώργου Χρονά. Η ποίησή του χαιρετίστηκε στα 2006 από την Κική Δημουλά με τα παρακάτω λόγια: ««Υποπτεύομαι ότι αυτά τα ποιήματα τα έγραψε ή σας τα υπαγόρευσε ένας από τους τρεις μάγους. Εκτός κι αν η Σκύρος παράγει μαγεία συν τοις άλλοις. Σας ευχαριστώ γι’ αυτή την έξοχη δασεία στην πλώρη του … ύπνου».
(Πηγή: "Εκδόσεις Αρμός", 2022)
