Ιστορίη: Ηρόδοτο
Ο Ηρόδοτος, ο ιστορικός που θαυμάστηκε αλλά και αμφισβητήθηκε με ιδιαίτερο πάθος, φαίνεται πως στις μέρες μας έρχεται ξανά στο προσκήνιο με το έργο του, το οποίο αποκτά -για άλλη μια φορά στην "ιστορία της πρόσληψής του" - πολιτική επικαιρότητα.
Η παρούσα συλλογή, που περιλαμβάνει δεκατέσσερις μελέτες διακεκριμένων φιλολόγων επιχειρεί αφενός να καταστήσει γνωστές σε ένα ευρύτερο κοινό βασικές όψεις του έργου του Ηροδότου, αφετέρου να προβάλλει τις διαφορετικές ερευνητικές προσεγγίσεις που εφαρμόστηκαν στη μελέτη του έργου αυτού.
Ο τρόπος σύνθεσης των "Ιστοριών", η δομή τους, η ηροδότεια αφήγηση καθαυτήν και οι τεχνικές της, το ζήτημα της πρόσληψής τους από τους μεταγενέστερους είναι μερικά από τα θέματα που η παρούσα συλλογή επιχειρεί να καλύψει.
Ο παρών τόμος απευθύνεται τόσο σε φιλολόγους και φοιτητές όσο και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
Περιλαμβάνονται τα κείμενα:
- Arnaldo Momigliano, "Η θέση του Ηροδότου στην ιστορία της ιστοριογραφίας"
- Henry R. Immerwahr, "Όψεις της ιστορικής αιτιότητας στον Ηρόδοτο"
- Silvana Cagnazzi, "Οι 28 'λόγοι' του έργου του Ηροδότου"
- Stewart Flory, "Ποιος διάβασε τις 'Ιστορίες' του Ηροδότου;"
- David Bouvier, "Χρονολογικός και μετεωρολογικός χρόνος στους πρώτους Έλληνες ιστορικούς"
- Alfred French, "Η επικαιρότητα και η επιρροή της στην αφήγηση του Ηροδότου"
- Hermann Strasburger, "Ο Ηρόδοτος και η Αθήνα του Περικλή"
- Paul Cartledge, "Ο Ηρόδοτος και οι 'άλλοι': σκέψεις για την αυτοκρατορία"
- Rosalind Thomas, "Εθνογραφία, απόδειξη και επιχείρημα στις 'Ιστορίες' του Ηροδότου"
- Lieselotte Solmsen,"Οι λόγοι στην αφήγηση του Ηροδότου για τη μάχη των Πλαταιών"
- John Marincola, "Ο ηροδότειος αφηγητής και η παρουσία του στην αφήγηση"
- Irene J. F. de Jong, "[Ηροδότεια αφηγηματολογία]". "Η αναχρονιστική δομή των 'Ιστοριών'". "Η ναυμαχία της Σαλαμίνας (VIII. 83-96): στρατιωτική τακτική ή αφηγηματική στρατηγική;"
- Pascal Payen, ""Ιστορικός λόγος και αφηγηματικές δομές στον Ηρόδοτο"
- Thomas G. Rosenmeyer, "Ιστορία ή ποίηση; Η περίπτωση του Ηροδότου"
| Τίτλος βιβλίου: | Ιστορίη: Ηρόδοτο |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Δεκατέσσερα μελετήματα |
|---|
| Εκδότης: | Σμίλη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)
Rosenmeyer, Thomas G. (Συγγραφέας)
Payen, Pascal (Συγγραφέας)
De Jong, Irene J. F. (Συγγραφέας)
Marincola, John (Συγγραφέας)
Solmsen, Lieselotte (Συγγραφέας)
Thomas, Rosalind (Συγγραφέας)
Cartledge, Paul (Συγγραφέας)
Strasburger, Hermann (Συγγραφέας)
Momigliano, Arnaldo Dante (Συγγραφέας)
Immerwahr, Henry R. (Συγγραφέας)
Cagnazzi, Silvana (Συγγραφέας)
Flory, Stewart (Συγγραφέας)
Bouvier, David (Συγγραφέας)
French, Alfred (Συγγραφέας)
Μελίστα, Αλεξάνδρα (Επιμελητής)
Σωτηροπούλου, Γαβριέλλα (Επιμελητής)
Μελίστα, Αλεξάνδρα (Ανθολόγος)
Σωτηροπούλου, Γαβριέλλα (Ανθολόγος)
|
|---|
| ISBN: | 9789607793508 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2004 | Διαστάσεις: | 24x16 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Θεωρητικές > Φιλολογία > Αρχαίοι Ελληνες Συγγραφείς |
|---|
- Momigliano, Arnaldo Dante |
- Immerwahr, Henry R. |
- Cagnazzi, Silvana |
- Flory, Stewart |
- Bouvier, David |
- French, Alfred |
- Strasburger, Hermann |
- Cartledge, Paul |
- Thomas, Rosalind |
- Solmsen, Lieselotte |
- Marincola, John |
- De Jong, Irene J. F. |
- Payen, Pascal |
- Rosenmeyer, Thomas G.
Δημαράς, Κωνσταντίνος Θ., 1904-1992
Ο Κωνσταντίνος Θησέως Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904 και πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Υπήρξε κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως οι εφημερίδες "Eλληνικά Γράμματα" και "Πρωΐα", αλλά κυρίως η εφημερίδα "Tο Bήμα" και το περιοδικό "Nέα Eστία"). Tο έργο ζωής του Κ. Θ. Δημαρά είναι η "Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας" (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το "Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Η εποχή του, η ζωή του, το έργο του", όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών, από τη σύστασή του το 1951, και διευθύνων σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από τη σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς, το 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.
(Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
