Ερωτική τέχνη
Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια η "Ερωτική τέχνη" ("Ars Amatoria" του Οβιδίου (43 π.Χ. - 17 μ.Χ.) αποτελεί ένα από τα ευπώλητα της κλασικής λατινικής λογοτεχνίας. Το έμμετρο αυτό εγχειρίδιο περιλαμβάνει τρία βιβλία ερωτικής κατήχησης. Αυτή είναι η πρώτη έμμετρη και χωρίς ενάρετες περικοπές απόδοση της "Ερωτικής τέχνης" στα ελληνικά. Προσφέρεται μαζί με ένα δοκίμιο όπου περιγράφονται περιεκτικά τα κοινωνικά και λογοτεχνικά συμφραζόμενα του οβιδιακού αυτού έργου και ανασκοπούνται ορισμένες από τις αντιλήψεις που καθορίζουν τη σεξουαλικότητα (με την έννοια του Μισέλ Φουκό) όχι μόνο της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας αλλά και των νεότερων χρόνων.
| Τίτλος βιβλίου: | Ερωτική τέχνη |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Και ένα δοκίμιο για τους Λατίνους εραστές |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Καστανιώτη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Ovidius Publius Naso (Συγγραφέας)
Παπαγγελής, Θεόδωρος Δ. (Μεταφραστής)
Παπαγγελής, Θεόδωρος Δ. (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9789600328028 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Οκτώβριος 2000 | Διαστάσεις: | 22x20 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Θεωρητικές > Φιλολογία > Λατινική Γραμματεία |
|---|
Δημαράς, Κωνσταντίνος Θ., 1904-1992
Ο Κωνσταντίνος Θησέως Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904 και πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Υπήρξε κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως οι εφημερίδες "Eλληνικά Γράμματα" και "Πρωΐα", αλλά κυρίως η εφημερίδα "Tο Bήμα" και το περιοδικό "Nέα Eστία"). Tο έργο ζωής του Κ. Θ. Δημαρά είναι η "Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας" (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το "Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Η εποχή του, η ζωή του, το έργο του", όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών, από τη σύστασή του το 1951, και διευθύνων σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από τη σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς, το 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.
(Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
