Κοινοτική εργασία
Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για συστηματική παρέμβαση στην κοινότητα προήλθε από την αναγνώριση ότι πολλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα οδήγησαν την κοινότητα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες σε κρίση. Η κοινοτική εργασία είναι μια συστηματική μέθοδος παρέμβασης για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, κυρίως σε επίπεδο κοινότητας. Για τον λόγο αυτό διαφοροποιείται από άλλες δραστηριότητες, οι οποίες είναι μεν κοινοτικές αλλά αποσκοπούν στην περιστασιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων και στερούνται συνέχειας και θεωρητικής θεμελίωσης. Ο όρος κοινοτική εργασία υποδηλώνει την συστηματική αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων που απασχολούν κατηγορίες ή ευπαθείς ομάδεςς πολιτών μιας κοινότητας, συνοικίας ή γειτονιάς· την κινητοποίηση των κατοίκων για την επίλυση των προβλημάτων της κοινότητάς τους· την παρέμβαση για την ανάπτυξη αποτελεσματικής συνεργασίας μεταξύ κοινοτικών οργανώσεων και φορέων κοινωνικής δράσης. Η κοινοτική εργασία παράλληλα με την επίλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων, επιδιώκει και την ανάπτυξη συλλογικής δράσης και κοινωνικής αλληλεγγύης.
| Τίτλος βιβλίου: | Κοινοτική εργασία |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Θεωρία και πράξη |
|---|
| Εκδότης: | Έλλην |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Σταθόπουλος Πέτρος Α. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789602866184 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2001 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Σημείωση: | Προλογίζει ο καθηγητής Γ. Τρισελιώτης. |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική > Κοινωνική Πολιτική |
|---|
Eisenstein, Sergei Mikhailovich, 1898-1948
Ο Ρώσος Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν (1898-1948), σκηνοθέτης (από τους κορυφαίους του παγκόσμιου κινηματογράφου), σεναριογράφος, μοντέρ και θεωρητικός του κινηματογράφου, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο ως θεωρητικός, προτείνοντας μέσα από τις στήλες του περιοδικού "Λιέφ" μία καινούργια μέθοδο μοντάζ ταινιών (μοντάζ ατραξιόν), την οποία εφάρμοσε στην πράξη στην πρώτη του ταινία. Καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, συνετέλεσε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κινηματογραφικής αισθητικής, με χαρακτηριστικό ύφος που το διακρίνουν οι πλατιές μεταφορές, η αντίστιξη των εικόνων, η αντικατάσταση του ατομικιστή ήρωα από τις λαϊκές μάζες και, τέλος, το μοντάζ των "βίαιων εντυπώσεων", επιδρώντας μ' αυτόν τον τρόπο άμεσα στον ψυχισμό και το συναίσθημα του θεατή. Όλες οι ταινίες του ["Η απεργία" (1924), "Το θωρηκτό Ποτέμκιν" (1925), "Οκτώβρης" (1927), "Η γενική γραμμή" (1929), "Βίβα Μέξικο" (1931), "Το λιβάδι του Μπέζιν" (1937), "Αλέξανδρος Νέφσκι" (1938), "Ιβάν ο Τρομερός" (1945)], αποτελούν σταθμούς της 7ης τέχνης.
