Κοινωνικό δίκαιο (τ.2)
Ο τόμος αυτός είναι αφιερωμένος στο κοινωνικό δίκαιο που ως όρος δεν είναι συνήθης, αλλά αντιμετωπίζει τον άνθρωπο και στην εργασία του και εκτός αυτής, περιλαμβάνει δηλαδή τους κανόνες τόσο του δικαίου της εργασίας όσο και του δικαίου της κοινωνικής προστασίας. Η ενότητα του παλαιού αυτού "ζεύγους" (ο γαλλικός όρος droit social αποδίδει και τους δύο κλάδους) έγκειται στο ότι και τα εργασιακά και τα εκτός της εργασίας δικαιώματα του ανθρώπου αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο κοινωνικών δικαιωμάτων που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης του Συμβουλίου της Ευρώπης εκφράζει κατά τον πληρέστερο ανά τον κόσμο τρόπο, αυτήν την ενότητα των κοινωνικών δικαιωμάτων που συγχρόνως θεμελιώνει το κοινωνικό δίκαιο ως αυτοτελή κλάδο του δικαίου.
| Τίτλος βιβλίου: | Κοινωνικό δίκαιο |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Ελληνικό, συγκριτικό / αλλοδαπό, ευρωπαϊκό |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Παπαζήση |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Αλιπράντης, Νικήτας Δ. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789600226096 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιούλιος 2011 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Τόμος: | 2/2 | Βάρος (Kg): | 0,726 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Δίκαιο |
|---|
Eisenstein, Sergei Mikhailovich, 1898-1948
Ο Ρώσος Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν (1898-1948), σκηνοθέτης (από τους κορυφαίους του παγκόσμιου κινηματογράφου), σεναριογράφος, μοντέρ και θεωρητικός του κινηματογράφου, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο ως θεωρητικός, προτείνοντας μέσα από τις στήλες του περιοδικού "Λιέφ" μία καινούργια μέθοδο μοντάζ ταινιών (μοντάζ ατραξιόν), την οποία εφάρμοσε στην πράξη στην πρώτη του ταινία. Καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, συνετέλεσε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κινηματογραφικής αισθητικής, με χαρακτηριστικό ύφος που το διακρίνουν οι πλατιές μεταφορές, η αντίστιξη των εικόνων, η αντικατάσταση του ατομικιστή ήρωα από τις λαϊκές μάζες και, τέλος, το μοντάζ των "βίαιων εντυπώσεων", επιδρώντας μ' αυτόν τον τρόπο άμεσα στον ψυχισμό και το συναίσθημα του θεατή. Όλες οι ταινίες του ["Η απεργία" (1924), "Το θωρηκτό Ποτέμκιν" (1925), "Οκτώβρης" (1927), "Η γενική γραμμή" (1929), "Βίβα Μέξικο" (1931), "Το λιβάδι του Μπέζιν" (1937), "Αλέξανδρος Νέφσκι" (1938), "Ιβάν ο Τρομερός" (1945)], αποτελούν σταθμούς της 7ης τέχνης.
