Ανα-χώρα(-η)ση
Η ανά χείρας μελέτη εξετάζει, με τη χρήση των μεθοδολογικών εργαλείων της δομικής ανθρωπολογίας και της πολιτισμικής ιστορίας, τη συγκρότηση της ετερότητας στην καρδιά του βυζαντινού πολιτισμού, έχοντας ως άξονα το ζεύγος των εννοιών χώρα-α-να-χωρα(-η)τής. Αποτελεί ουσιαστικά τη συνέχεια της προηγούμενής μας με τον τίτλο Ο αντεστραμμένος Διόνυσος. Σχεδίασμα μιας σωματοθεωρίας ενός αλγαισθητικού αυτοκαταναγκασμού, Σμίλη, Αθήνα 2011. Η χώρα και ο ανα-χωρα(-η)τής απειλούν διαρκώς τόσο τον ορθό λόγο όσο και τη συμβολοποίηση της γλώσσας, βασική συνιστώσα της συγκρότησης ταυτοτήτων, ενισχύοντας τη ρήξη που υφίσταται ανάμεσα στο μητρικό σώμα και τη συνείδηση του εαυτού. Στο μέτρο που υπηρετούν, ως αμφίσημοι χώροι, τη λειτουργία της πρωτογενούς φύσης, η οποία αμφισβητεί το ρόλο της συνείδησης, απειλούν τους κόλπους της συμβολικής ολότητας του εαυτού, χάριν της οποίας ο τελευταίος δύναται να υπάρξει στο βαθμό που αποσχίζεται από την πρωτογένεια του μητρικού χάους.
Απέναντι στην αρχαϊκή κατάσταση που η χώρα και ο ανα-χωρα(-η)της ενσαρκώνουν ίσταται η συμβολική λειτουργία του πατρικού νόμου, ο οποίος συγκροτεί το πολιτισμικό υποκείμενο ως ταυτότητα. Χώρα και ανα-χωρα(-η)τής είναι οι έμπρακτες αποδείξεις μιας μη μορφικότητας, ασύμβατης ασφαλώς με την ορθολογική σύλληψη της πραγματικότητας, αλλά και η υποστασιοποίηση της αδυναμίας συγκρότησης νοήματος, με αναφορά σε προ-λογικές / προπολιτισμικές δομές. Έτσι, μέσω της χώρας και του ανα-χωρα(-η)τή εγείρεται μπροστά μας με τον πιο παραστατικό τρόπο η διπολικότητα των συνθηκών που σηματοδοτεί το πέρασμα από το ασυνείδητο στο συνειδητό εγώ, με άλλα λόγια η μεταγραφή της ανθρώπινης διάστασης από την πρωτογένεια της φύσης στη διεργασία της επινόησης και της κατασκευής συμβόλων και κανόνων και την ατελεύτητη διαδικασία συγκρότησης ταυτότητας.
| Τίτλος βιβλίου: | Ανα-χώρα(-η)ση |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Μορφές ετερότητας στον βυζαντινό πολιτισμό |
|---|
| Εκδότης: | Σμίλη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μεράντζας Χρήστος Δ. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789606880315 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Απρίλιος 2014 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Καλές Τέχνες > Ιστορία της Τέχνης |
|---|
Nikolaj Velimirovic, Sveti, 1881-1956
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία. Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια. Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
