Ανθολογία αρχαίας αττικής πεζογραφίας
H εξομάλυνση -λεξιλογική, γραμματική και συντακτική- και η μετάφραση ενός αρχαίου κειμένου από το πρωτότυπο θεωρούνται από τα πιο δύσκολα αντικείμενα διδασκαλίας και μάθησης. Τα προβλήματα αυτά φιλοδοξεί να αμβλύνει το παρόν βιβλίο με το περιεχόμενο και τη διάταξη της ύλης του. Συγκεκριμένα, περιλαμβάνει κείμενα της αττικής διαλέκτου, κυρίως της κλασικής εποχής.
Η θεματολογία των κειμένων, κατά κανόνα αυτούσιων, οι βιογραφίες και οι εργογραφίες των συγγραφέων τους, τα λεξιλογικά και τα ετυμολογικά σχόλια, η λεπτομερής συντακτική ανάλυσή τους, οι ιδιωματισμοί και οι περιφράσεις της αττικής διαλέκτου και το μικρό λεξικό ανωμάλων ρημάτων και ουσιαστικών της Αρχαίας Ελληνικής, διευκολύνουν τους αναγνώστες να κατανοήσουν τις ρίζες της γλώσσας που μιλούν και να ολοκληρώσουν την επαφή τους με τη γλώσσα των προγόνων τους.
Το βιβλίο αυτό -από αυτή την άποψη- μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο όχι μόνο στον υποψήφιο των Α.Ε.Ι. και στον φοιτητή της Φιλοσοφικής, αλλά και στον νέο φιλόλογο, όσον αφορά τον προγραμματισμό, τον ρυθμό και τα στάδια της διδασκαλίας.
Ματθιόπουλος, Ευγένιος Δ.
Ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος διδάσκει Ιστορία της Τέχνης με τη βαθμίδα του Καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1977-1988), και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας της τέχνης και αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Paris I - Pantheon-Sorbonne (1983-1987). Το 1997, υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, με θέμα τη "Συμμετοχή της Ελλάδας στην Μπιεννάλε της Βενετίας, 1934-1940". Είχε την ευθύνη της επιστημονικής επιμέλειας και σύνταξης του "Λεξικού Ελλήνων Καλλιτεχνών", εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα, 1997-2000. Έχει δημοσιεύσει 4 βιβλία και περισσότερα από 40 άρθρα σε συλλογικούς τόμους, καταλόγους εκθέσεων, πρακτικά συνεδρίων και επιστημονικά περιοδικά.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέρονται προσανατολίζονται στην Ιστορία της Τέχνης στην Ελλάδα του 19ου και του 20ού αιώνα, και εστιάζονται κυρίως στην παρέμβαση του Κράτους και τον ρόλο των θεσμών στον χώρο της τέχνης, καθώς και των μηχανισμών πρόσληψης της νεωτερικής τέχνης, τόσο στο πεδίο της καλλιτεχνικής παραγωγής όσο και στα πεδία της ιδεολογίας, της αισθητικής, της θεωρίας της τέχνης και της τεχνοκριτικής.
