Τζον Μέιναρντ Κέινς: Μια απαραίτητη επαναφορά
Η επιχειρηματολογία υπέρ της επαναφοράς στο προσκήνιο της οικονομικής σκέψης του Τζ. Μ. Κέινς, που αναπτύσσεται στο βιβλίο, κατατείνει στο να αποκατασταθεί το κλονισμένο status της οικονομικής επιστήμης μετά από τις αλλεπάλληλες αποτυχίες και αστοχίες που την έχει οδηγήσει η κυρίαρχη νεοκλασική σχολή, στην προσπάθειά της να την καταστήσει εφάμιλλη της φυσικής.
Οι βασικές θέσεις που χρειάζεται να ληφθούν υπόψη, προκειμένου να επέλθει η ζητούμενη αποκατάσταση, είναι οι ακόλουθες:
1. Οι οικονομολόγοι της κυρίαρχης σχολής θεωρούν ότι έχουν ακριβείς και στέρεες απαντήσεις για οτιδήποτε. Κατασκευάζουν υποδείγματα και θεωρίες ισχυριζόμενοι ότι μπορούν να υπολογίσουν και να προβλέψουν το μέλλον, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
2. Η παιδαριώδης και υπερβολική πίστη ότι τα μαθηματικά μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε σημαντικά οικονομικά προβλήματα πρέπει να τεθεί εν αμφιβόλω. Τα μαθηματικά δίνουν ακριβείς απαντήσεις σε ακριβείς ερωτήσεις. Αλλά οι σημαντικές και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που τίθενται στην οικονομική πραγματικότητα δεν είναι αυτού του είδους.
3. Κυριαρχεί η άποψη ότι υπάρχουν γενικοί ανιστορικοί νόμοι που διέπουν την οικονομική δραστηριότητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς το περισσότερο που μπορούμε να ελπίζουμε στην πραγματική οικονομία είναι η διατύπωση τάσεων με διάφορους βαθμούς γενικότητας.
4. Οι οικονομολόγοι πρέπει να πάψουν να συμπεριφέρονται υπεροπτικά προς τις άλλες κοινωνικές επιστήμες. Βασικές οικονομικές υποθέσεις προέρχονται από αυτές (ψυχολογία, κοινωνιολογία κ.λπ.).
5. Επίσης χρειάζεται να σταματήσουν να κατασκευάζονται μακρο-υποδείγματα στηριζόμενα σε μη πραγματικές μικροθεμελιώσεις.
Η οικονομική σκέψη του Τζ. Μ. Κέινς διέπεται από εκείνες τις φιλοσοφικές και μεθοδολογικές αρχές οι οποίες απουσιάζουν σχεδόν παντελώς από τις επικρατούσες σήμερα οικονομικές αντιλήψεις.
Η κοινωνική φιλοσοφία της οικονομικής σκέψης του Κέινς κινείται στην κατεύθυνση επίτευξης δύο βασικών στόχων: της πλήρους απασχόλησης και του περιορισμού της αυθαίρετης και άνισης διανομής του πλούτου και των εισοδημάτων.
Η επανατοποθέτηση των κεϊνσιανών ιδεών σε πρώτο επίπεδο αφήνει μια αχτίδα φωτός για την αλλαγή κατεύθυνσης της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Φαίνεται τρομακτικά δύσκολο, ακόμη και αυτή τη στιγμή.
Αλλά αρχίζοντας τη συζήτηση, ίσως να έχει γίνει, ήδη, το πρώτο βήμα.
| Τίτλος βιβλίου: | Τζον Μέιναρντ Κέινς: Μια απαραίτητη επαναφορά |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Μικρή αναφορά στη ζωή και στη σκέψη του |
|---|
| Εκδότης: | Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μελάς, Κώστας Ι. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789601433950 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2019 | | |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Οικονομία |
|---|
Pirandello, Luigi, 1867-1936
Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936), πεζογράφος και ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Ο ίδιος, μάλιστα, ισχυριζόταν ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ότι το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε νομικά, φιλολογία και γλωσσολογία στα πανεπιστήμια του Παλέρμο, της Ρώμης και της Βόννης και δίδαξε ως καθηγητής ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1899. Η οικονομική καταστροφή του πατέρα του όμως, το 1903, τον ανάγκασε να αποδυθεί σε σκληρό αγώνα επιβίωσης ο οποίος τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα έγραψε το κυριότερο μυθιστόρημά του, "Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ" (1904), που η απήχησή του τον επέβαλε σαν πεζογράφο. Ακολούθησαν τα έργα "Οι γέροι και οι νέοι" (1909), "Τερτσέτι" (1912), "Η τράπουλα" (1915), κ.ά. Εκείνο όμως που έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο ήταν το θεατρικό του έργο, το πρώτο μέρος του οποίου συνέθεσε και πάλι σε μια οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της γυναίκας του. Τα κυριότερα θεατρικά έργα του, με τα οποία αποκρυσταλλώθηκε το ύφος γνωστό ως "πιραντελλισμός", είναι: "Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)", 1917, "Η ηδονή της τιμιότητας", 1917, "Όλα σε καλό", 1920, "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα", 1921, "Να ντύσουμε τους γυμνούς", 1922, "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε", 1930, κ.ά. Το 1934 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη, το 1936.
