Γαβγίσματα
Στο παρόν τομίδιο συλλέγονται άρθρα και κείμενα που έγραψα τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια και δημοσιεύτηκαν σε διάφορα μέσα.
Τα πρώτα περίπου πενήντα κείμενα, αυτά για τα οποία δεν σημειώνεται πού δημοσιεύτηκαν, είναι από το δωρεάν διανεμόμενο περιοδικό της Θεσσαλονίκης Biscotto, με χρονολογική σειρά, από τον Φεβρουάριο του 2008 ως τον Οκτώβριο του 2012. Τα υπόλοιπα είναι από άλλα έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα και η προέλευσή τους αποδίδεται καταλλήλως.
Όλα είναι του καιρού τους, ακόμη και αυτά που δεν είναι επίκαιρα. Σαν τέτοια, οι ιδέες και οι σκέψεις που περιέχουν μπορεί να μην ισχύουν πια, ωστόσο όταν γράφτηκαν ήθελαν πάρα πολύ να βγουν από εντός μου. Με ορισμένα δεν συμφωνώ πια ούτε εγώ, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Scripta manent.
Πολλά από αυτά έχουν να κάνουν με τη μουσική, ειδικότερα το ροκ και ακόμη ειδικότερα με το συγκρότημα που με παθιάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τους Deep Purple, συνεπώς θα φαίνονται... κινέζικα σε όσους δεν ασχολούνται με το σπορ, άλλα έχουν να κάνουν με τη γενικώς εννοούμενη επικαιρότητα, που πάντα με κεντρίζει και θεωρώ σχεδόν καθήκον μου να τη σχολιάζω.
Συνέλεξα τα κείμενα αυτά όχι επειδή είχα κανένα ζόρι να συμμαζέψω τα γραπτά μου, ούτε κανένα ψώνιο να αναγνωριστώ ως συγγραφέας -αυτά τα σύνδρομα τα ξεπέρασα οριστικά, όταν διαπίστωσα ποιοι άνθρωποι γράφουν και εκδίδουν βιβλία.
Τα συνέλεξα επειδή μ’ αρέσουν και για να τα έχω κάπου μαζεμένα και να μπορώ να τα δίνω σε φίλους, γνωστούς μου και αγνώστους, που ενδιαφέρονται. Συν του ότι μ’ αρέσει να βλέπω στη βιβλιοθήκη τού σπιτιού μου ράχες βιβλίων που γράφουν το όνομά μου. Συγγραφέας όχι, ψώνιο σαφέστατα ναι!
Υπάρχουν μόνο δύο κείμενα, τα τελευταία, που δεν έχουν δημοσιευτεί πουθενά και γράφτηκαν ειδικά για αυτήν την έκδοση.
Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το προσωνύμιο "σκύλος" που με χαρακτηρίζει εδώ και πολλά χρόνια.
Puskin, Aleksandr Sergeevic, 1799-1837
Ο Αλέξανδρος Σεργκέγεβιτς Πούσκιν γεννήθηκε στη Μόσχα, στις 26 Μαΐου 1799 και πέθανε στην Πετρούπολη, στις 29 Ιανουαρίου 1837. Το έργο του αποτελείται από λυρικά και επικά ποιήματα, μυθιστορήματα (πεζά και σε στίχους), διηγήματα, ιστορικές πραγματείες και κριτικές. Ο Πούσκιν θεωρείται όχι μόνον ο μεγαλύτερος συγγραφέας της χώρας του, αλλά και κάτι περισσότερο: η προσωποποίηση του ρωσικού πνεύματος. Από την πλευρά τού πατέρα του, κατάγεται από μία από τις παλαιότερες οικογένειες της ρωσικής αριστοκρατίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας του ήταν απ' ευθείας απόγονος ενός αβησσυνού πρίγκηπα. Παιδί ακόμη έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τα μεγαλύτερα πνεύματα της εποχής, όπως τον ιστορικό Καραζμίν. Το 1811 σε ηλικία 12 ετών μπαίνει στο αυτοκρατορικό Λύκειο του Τσάρκογε Σέλο, όπου έλαβε ανώτερη μόρφωση. Τα ποιήματά του της εποχής του λυκείου είναι ποικίλα: δημοφιλή ρομάντζα, πατριωτικοί στίχοι, τοπία του Όσιαν, στιχάκια έντονα επηρεασμένα από τον Παρνύ και τον Ντερζάβιν, επιστολές κ.λπ. Το 1817 αποπειράται ένα μεγάλο ποίημα πατριωτικού χαρακτήρα, το "Ρουσλάν και Λιουντιμίλα" ένα σύνθετο έργο, κάπως ψυχρό μα έξοχο και με άριστη δομή, το οποίο καθιερώνει την προκαθεδρία του στη ρώσικη λογοτεχνία. Βαθιά επηρεασμένος από τον άνεμο του φιλελευθερισμού που σάρωνε την Ευρώπη, ο Πούσκιν ασχολείται συστηματικά με πολιτικά θέματα στα λυρικά του ποιήματα. Το 1820 εκτοπίζεται στη Βεσαρραβία και από τις εντυπώσεις του από τον Καύκασο γεννήθηκαν πολλά σημαντικά έργα: "Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου", "Το συντριβάνι του Μπαχτσέ-Σαράι", "Οι αδελφοί ληστές" και πολλά άλλα λυρικά ποιήματα. Την περίοδο αυτή 1820-1821γράφει πολλά σκωπτικά ποιήματα και την "Γαβριηλιάδα". Το καλοκαίρι του 1823 πετυχαίνει τη μετάθεσή του στην Οδησσό όπου ξεκινά τους "Τσιγγάνους" και γράφει τα δύο πρώτα κεφάλαια του ποιήματος "Ευγένιος Ονιέγκιν" που οφείλει τη φόρμα του στην επιρροή του Μπάιρον. Το 1824 αρχίζει να γράφει τον "Μπορίς Γκοντούνωφ" και το 1826 η εξορία του τερματίζεται και ο Τσάρος Νικόλαος Α τον υποδέχεται θερμά στη Μόσχα, όπου μένει μόνο για δύο μήνες και ξαναγυρνά στο Μιχαηλόφσκογιε, όπου αρχίζει το πρώτο του πεζό "Ο Νέγρος του Μεγάλου Πέτρου". Το 1829 γράφει μέσα σε δεκαπέντε μέρες την "Πολτάβα", ένα αξιόλογο ποίημα που παρουσιάζει για πρώτη φορά την Ουκρανία στη ρώσικη λογοτεχνία. Μετά από ανεπιτυχείς προτάσεις γάμου ταξιδεύει στον Καύκασο απ' όπου επιστρέφει με μερικά ωραία ποιήματα και με το "Ταξίδι στο Ερζερούμ", ένα από τα καλύτερα πεζά του. Άλλα έργα του είναι: "Παραμύθια του τσάρου Σαλτάν" (1831), "Ντάμα Πίκα" (1834) κ.ά.
