Βασικές μέθοδοι ενορχήστρωσης
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια εισαγωγή σε ζητήματα ενορχηστρωτικής πράξης. 'Εμφαση δεν δίνεται σε ζητήματα οργανογνωσίας, αλλά στις βασικές μεθόδους ενορχήστρωσης δοσμένης, κυρίως πιανιστικής, μουσικής για τα βασικά ορχηστρικά σύνολα: ορχήστρα εγχόρδων, σύνολα ξύλινων και χάλκινων πνευστών και πλήρη ορχήστρα. Ο σπουδαστής μαθαίνει μεθοδικά να ενορχηστρώνει μουσική διαφορετικής υφής (πολυφωνικής, ομοφωνικής, σύνθετης: συστηματική προσέγγιση) και διαφορετικού ενορχηστρωτικού ύφους (κλασικού, ρομαντικού και σύγχρονου: ιστορική προσέγγιση) μέσα απ9 την παρουσίαση παραδειγμάτων ενορχηστρωμένων από το συγγραφέα. Στο κάτω μέρος της παρτιτούρας δίνεται η αυθεντική εκδοχή για πιάνο, ώστε ο σπουδαστής να κάνει εύκολα την αντιπαράθεση . Στο τρίτο μέρος του βιβλίου υπάρχει μια ενδελεχής ανάλυση της ενορχήστρωσης του Μωρίς Ραβέλ για τις εικόνες από μία έκθεση του Μοδέστου Μούσοργκσι.
| Τίτλος βιβλίου: | Βασικές μέθοδοι ενορχήστρωσης |
|---|
| Εκδότης: | Νικολαΐδης Μ. - Edition Orpheus |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Τσέτσος Μάρκος (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2007 | Διαστάσεις: | 29x20 |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Καλές Τέχνες > Μουσική - Τραγούδι |
|---|
Tolstoj, Lev Nikolaevic, 1828-1910
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
