Iconostasis of Anonymous Saints (τ.2)
This work of Ritsos, is it a novel with an emphatic question-mark added by the poet himself? Is it a roman fleuve in the sense of the Proust's "Remembrance of things past"? Is it a wild prose-poetic fling in a "sarcastic climate"? Or is it an autobiography of Greece's most human poet, whom Aragon hailed as the "greatest poet of his time"? And what about the strange title? How are the established Orthodox saints, traditionally decorating the panels near the altar, how are they replaced by anonymous human beings? -everyday people from Ritsos' neighbourhood members of his family and simple inhabitants of Monemvasia; unassuming fellow-prisoners on exile islands and a closely-knit band of friends. [...]
| Τίτλος βιβλίου: | Iconostasis of Anonymous Saints |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Part Two: Maybe So, the Old Man with the Kites, not for you Only |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Εικονοστάσιο ανωνύμων αγίων |
|---|
| Εκδότης: | Κέδρος |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Ρίτσος Γιάννης (Συγγραφέας)
Mims, Amy (Μεταφραστής)
|
|---|
| ISBN: | 9789600415858 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Modern Greek Writers | Σελίδες: | 327 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Απρίλιος 1999 | Διαστάσεις: | 20x13 |
|---|
| Τόμος: | 2/3 | Βάρος (Kg): | 0,383 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία Μεταφρασμένη σε Ξένες Γλώσσες |
|---|
Poe, Edgar Allan, 1809-1849
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε γεννήθηκε στη Βοστώνη το 1809, από γονείς θεατρίνους. Πριν κλείσει τα δύο του χρόνια, οι γονείς του πέθαναν, και ο Έντγκαρ βρέθηκε στο Ρίτσμοντ, στο σπίτι του εμπόρου Τζων Άλλαν, που όμως δεν τον υιοθέτησε ποτέ. Οι σχέσεις του με τον πατριό του δεν ήταν ποτέ καλές, αλλά επιδεινώθηκαν όταν ο Άλλαν ανάγκασε τον Έντγκαρ να διακόψει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, επειδή δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει τα έξοδά του. Το 1830 ο Έντγκαρ μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ, απ' όπου αποπέμφθηκε τον επόμενο χρόνο προκαλώντας επίτηδες σκάνδαλο για να εκδικηθεί τον πατριό του.
Δούλεψε έπειτα για ένα μεγάλο διάστημα σε διάφορες εφημερίδες του Ρίτσμοντ, της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης, για λόγους βιοποριστικούς, αλλά κατακτώντας παράλληλα τη φήμη του έγκυρου κριτικού. "Το Κοράκι και άλλα ποιήματα", που κυκλοφόρησε το 1845, τον καθιέρωσε εν μια νυκτί ως συγγραφέα, χωρίς όμως να του ανακουφίσει τη φτώχεια στην οποία είχε ζήσει όλη την ως τότε ζωή του. Το 1836 παντρεύτηκε τη δεκατετράχρονη εξαδέλφη του Βιρτζίνια, που πέθανε φυματική έντεκα χρόνια αργότερα. Πέθανε το 1849, αλκοολικός και οπιομανής κυνηγώντας διαρκώς το όραμα της χαμένης Βιρτζίνια, και τάφηκε δίπλα της στη Βαλτιμόρη, όπως το επιθυμούσε.
