Δεν πειράζει που δεν μ' άκουσες
...
Φαινόταν όμως και λίγο απόμακρη, λες και η τελευταία έγνοια που είχε φύγει από πάνω της είχε πάρει μαζί της και κάθε ενδιαφέρον της.
Σε πράγματα που τη ρώταγα, δικά της, καθημερινά, μου απαντούσε αφηρημένα, ή σήκωνε τους ώμους: "ξέρω κι εγώ;" ενώ δεν μπορεί να μην ήξερε. Κι όταν τη ρώτησα αν αγόρασε στη Θεσσαλονίκη κάτι για τον εαυτό της, με κοίταξε στα μάτια σκεφτικά και μετά μου είπε: "Αγόρασα ένα." "Τι;" της είπα. "Ένα πώς το λένε;" "Τι;" επέμενα. "Ένα αυτό, μωρέ, που βάζουμε...".
"Καλά, μου το λες του χρόνου", της είπα γελώντας. "Άντε να ντυθείς να βγούμε".
Κι ο Ηλίας όμως όταν βγήκαμε, μου έκανε κάποια νοήματα πως η Αύρα είχε αλλού το μυαλό της.
"Ασ' την? είναι κουρασμένη", του είπα.
Όμως δυστυχώς η Αύρα δεν ήταν κουρασμένη. Τουλάχιστον, δεν ήταν η κούραση που την απομάκρυνε απ' τη ζωή της.
...
Με το νέο αυτό βιβλίο της η μόνη βραβευμένη με το Μέγα Βραβείο της Ακαδημίας της Γαλλίας ελληνίδα συγγραφέας Ακακία Κορδόση, της οποίας τα διηγήματα οι Γάλλοι ακαδημαϊκοί έχουν παραλληλίσει με εκείνα του Τσέχοφ, πλουτίζει τη Λογοτεχνία με δύο ακόμα μορφές: την Αγγελική Χατζημέρη και την Αύρα.
Και οι δύο αυτές μυθιστορηματικές ηρωίδες, όπως και οι περισσότεροι ήρωες της Ακακίας Κορδόση, μπήκαν στη "ζωή" με αθόρυβα βήματα (η πρώτη από ταπεινοφροσύνη, η δεύτερη για να μην αποκαλύψει την πληγή της καρδιάς της από τον πρώτο της έρωτα) και κανείς δεν τις άκουσε, θα μείνουν όμως στη Λογοτεχνία και θα τις ακούμε για πάντα.
Η υπόγεια μουσική της εσωτερικής τους ζωής, που ξεφεύγει μέσα από σοφά επιλεγμένα από τη συγγραφέα ανοίγματα (φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα και λεπτομέρειες) μας συνεπαίρνει, όπως πολύ εύστοχα είχε πει για τα διηγήματα της Ακακίας Κορδόση η Ζακλίν ντε Ρομιγύ.
| Τίτλος βιβλίου: | Δεν πειράζει που δεν μ' άκουσες |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Νουβέλες και διηγήματα |
|---|
| Εκδότης: | Πικραμένος Γιάννης |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Κορδόση, Ακακία (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789606628368 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Νοέμβριος 2011 | Διαστάσεις: | 24x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία |
|---|
Tolstoj, Lev Nikolaevic, 1828-1910
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
