Η άλωσις: 1453
Η υπόθεση του δράματος
Οι τελευταίες ημέρες της Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης. Ο τραγικός Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες για να σώσει τη Βασιλεύουσα.
Ο Μωάμεθ ορέγεται την ομορφιά της Πόλης. Οι Δυτικοί αδρανούν. Βοήθεια καμιά. Ο λαός της Πόλης στους δρόμους παρακαλεί τον Θεό.
Η Πόλη πέφτει.
Η ελπίδα όμως παραμένει ζωντανή, από τότε ως σήμερα έστω και στους λίγους εναπομείναντες Έλληνες που ακόμη την κατοικούν!
Απόσπασμα
ΠΟΛΙΣ: Όταν απ' τον Θεό βαρύς αγέρας φυσάει, τότε πρέπει να υπομένεις τα βάσανα, μοχθώντας δίχως θρήνους. Χειρότερο κακό που να δαγκώνει τη λευτεριά από τούτο που με βρήκε δεν υπάρχει... Σε σένα τις ελπίδες μου αφήνω... Εσύ είσαι η μοναδική μου παρηγοριά... Ανέβα στ' άλογό σου μεγάλε βασιλιά, βγάλε απ' την θήκη το κοφτερό σου το σπαθί τη λύτρωση να δώσεις στη κυρά σου... Ήρθε ξανά το φως στα μάτια μου, βλέπω τον σταυρό στην Αγια-Σοφιά, ανάβουν πάλι τα καντήλια, ψάλλουν οι ψαλτάδες, η Πόλη μας είναι ζωντανή, χαρά γίνεται στα ουράνια, χαρά και στις ψυχές των Ρωμιών... Ακου αφέντη μου, στερνέ και πικραμένε, Θείους ήχους, άκου... Είμαστε ακόμα ζωντανοί... Είμαστε ακόμα ζωντανοί...
| Τίτλος βιβλίου: | Η άλωσις: 1453 |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Ιστορικό δράμα |
|---|
| Εκδότης: | Ζήτη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μπαμπατζάνης Σωτήριος (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789604563166 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Θέατρο | Σελίδες: | 63 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάιος 2012 | Διαστάσεις: | 22x17 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Θέατρο |
|---|
Nikolaj Velimirovic, Sveti, 1881-1956
Ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956) υπήρξε Επίσκοπος της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας και θεολόγος με οικουμενικό κύρος και ακτινοβολία. Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Λέλιτς της δυτικής Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου του 1880 (με το παλαιό ημερολόγιο -Ιανουάριο του 1881 με το καινούργιο). Παρακολούθησε το Ορθόδοξο Σεμινάριο του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι απ' όπου και αποφοίτησε το 1902. Κατά το 28ο έτος της ηλικίας του αναγορεύθηκε διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης. Το 1909 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε μοναχός. Το 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσας και το 1920 μετετέθη στην επισκοπή της Αχρίδας, όπου διακόνησε μέχρι το 1934 που επέστρεψε στη Ζίτσα. Το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στο μοναστήρι της Ζίτσα, συνέλαβαν τον Επίσκοπο Νικόλαο και τον περιόρισαν έγκλειστο στο μοναστήρι της Λιουμποστίνια. Αργότερα, τον μετέφεραν στο μοναστήρι Βοϊλόβιτσα, όπου κρατούνταν και ο Πατριάρχης Γαβριήλ Ντόζιτς, και στη συνέχεια τον έστειλαν μαζί με τον Πατριάρχη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου υπέστη κακουχίες και βασανιστήρια. Μετά τον πόλεμο δεν επέστρεψε στην ήδη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία και κατέφυγε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε σε διάφορες Ορθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές και Σεμινάρια. Πέθανε τον Μάρτιο του 1956. Τα λείψανά του από την Αμερική μεταφέρθηκαν στο Λέλιτς στη Σερβία το 1991. Το Μάιο του 2003, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας τον διεκηρυξε Άγιο και τον ενέταξε στο Αγιολόγιό της στις 18 Μαρτίου (Κοίμηση) και στις 3 Μαΐου (Μεταφορά λειψάνων).
